Molybaron - The Mutiny

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με συγκροτήματα με έντονες και έκδηλες τις επιρροές τους εφόσον παίζουν από την καρδιά τους. Ακόμα καλύτερα αν κρατάνε τις επιρροές τους και το πάνε ένα βήμα παραπάνω. Παρακάτω παρουσιάζονται οι Molybaron και είναι μια τέτοια μπάντα με κύρια επιρροή τους SOAD (System of a Down). Αλλά δεν είναι μπάντα-κόπια. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 2014 αππό τον Ιρλανδό τραγουδιτή/κιθαρίστα  Gary Kelly καιτον Γάλλο κιθαρίστα Steven Andre. Από την κύρια επιρροή τους καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για μοντέρνο και γκρουβάτο metal. Και αν οι SOAD δεν θεωρούνται metal από κάποιους (και μένα μέσα σε αυτούς), οι Molybaron θα πρέπει. Ομώνυμο και αυτοχρηματοδοτούμενο ντεμπούτο το 2017. ¨Ηρθε η ώρα για τη συνέχεια με το ‘’The Mutiny’’ που κυκλοφόρησε πριν λίγες βδομάδες και ενώ έχει διανομή μέσω της Inside Out Music σε cd, το βρίσκουμε και σε περιορισμένη έκδοση σε digipak αλλά και διπλό βινύλιο, βγαλμένα από τους ίδιους.

Για κάποιο λόγο, προτίμησαν το πρώτο τραγούδι να είναι και αυτό που έχει ‘’απλώσει’’ περισσότερο χέρι. Το ‘’Animals’’ θυμίζει SOAD στα πάντα. Φωνητικές μελωδίες, ρυθμικές γκρούβες, riffs. Ακόμα και τα γυρίσματα είναι ίδια. Δεν θα αναφέρω το συγκεκριμένο τραγούδι από το οποίο δανείζονται (πανεύκολο να το καταλάβετε αν το ακούσετε) αλλά ισχύει ότι είναι από τα καλύτερα των Αρμένιων και δεν μας χαλάει να το ξανακύσουμε με κάποιες μικρές διαφορές σε λεπτομέρειες.  Χωρίς προσωπική ταυτότητα, συνεχίζουν να παίζουν όμορφα, μελωδικά και πιασάρικα. Χρησιμοποιούν τα καλύτερα στοιχεία των SOAD σε μια βαθμίδα παραπάνω σε θέμα σκληρότητας.  Ακούς και Alter Bridge στοιχεία, ιδίως στις κιθάρες, τα SOAD κολπάκια βασίζονται πιο πολύ στα φωνητικά. Η παραγωγή είναι κρυστάλλινη και μοντέρνα, εκ των ιδίων (του Gary Kelly για την ακρίβεια). Το ‘’Lucifer’’ είναι η αγαπημένη μου στιγμή στο δίσκο.  Καρφώνονται riffs, τα φωνητικά ακούγονται οργισμένα ενώ οι ρυθμοί φτάνουν σχεδόν στα όρια του χορευτικού. Επίσης γενικότερα υπάρχει μια ελαφριά δόση παράνοιας στα φωνητικά και αυτό προστίθεται στα θετικά τους. Πολύ σημαντικό η φωνή να συμβαδίζει με τους στίχους σωστά από άποψης συναισθήματος και αυτή τη φορά ο Gary Kelly προτίμησε να μιλήσει για προσωπικά θέματα και να εκφταστεί ακόμα πιο έντονα και δραματικά. Όσο περνάει ο δίσκος (κάπου στη μέση δηλαδή), τα τραγούδια έχουν πιο έντονο προσωπικό χαρακτήρα με πολύ ωραία κιθαριστικά θέματα. Και το γράφω εγώ που δεν μου αρέσουν καθόλου τα μοντέρνα ακούσματα. Προσεκτική ακρόαση του δίσκου όμως αποδεικνύει ότι οι Γάλλοι (και ο Ιρλανδός βέβαια) είναι παικταράδες και έχουν ωραίες ιδέες στο συνθετικό κομμάτι. Το ‘’ Something For The Pain’’ για παράδειγμα έχει κοφτερά riffs και φωνητικά-φωτιά. Ακούστε τους εκπληκτικούς ρυθμούς και γυρίσματα στο ‘’ Twenty Four Hours’’ με το μπάσο να γκρεμίζει τα πάντα στο διάβα του ενώ το σόλο ειναι βγαλμένο από καθαρόαιμο metal δίσκο και όχι μοντερνόφουσκες. Εγώ έμεινα απόλυτα ευχαριστημένος και νομίζω ότι έφτασε η ώρα τους να γίνουν κατά πολύ γνωστότεροι.