Morbid Saint - Spectrum of Death

                        Είχα σκοπό κάποια στιγμή να γράψω για αυτό το θαύμα του thrash στα Monuments. Η επανακυκλοφορία της Century Media μου λύνει τα χέρια. Και τι επανακυκλοφορία; Πιο πλήρης, ΔΕΝ γίνεται. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Οι Morbid Saint δημιουργήθηκαν 1 Νοεμβρίου του 1984 και έπαιξαν thrash όσα λίγα συγκροτήματα και σας το υπογράφω. Λίγες μπάντες του είδους μπορούν να συγκριθούν μαζί τους. Μετά από ένα τρομερό demo, ηχογραφούν το ’’Spectrum Of Death’’ το 1988  σε παραγωγή του Eric Greif  (Acrophet, Num Skull, Viogression=καταλαβαίνετε για τον άγριο και ωμό ήχο που θα ακούσετε) μόνο και μόνο για να το κυκλοφορήσουν το 1990. Τα καλύτερα στοιχεία του thrash μαζεμένα σε ένα δίσκο. Το 1992 ετοιμάζουν τον δεύτερο δίσκο τους ’’Destruction System’’ σε κασέτα αλλά ποτέ δεν κυκλοφορεί επίσημα. Και αυτό ο δίσκος τα σπάει άσχημα. Το 1993 δίνουν το τελευταίο τους Live και διαλύονται ενώ από το 2010 έχουν αλωνίσει τις συναυλιακές σκηνές.

\r\n\r\n

                         To  ’’Spectrum Of Death’’ cd ή βινύλιο είναι πολύ σπάνιο να το βρείς και να το αποκτήσεις, εκτός και αν βάλεις πολύ βαθιά το χέρι στην τσέπη. Αμέτρητα bootlegs έχουν κυκλοφορήσει και δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο να το βρεις και στην σωστή έκδοση. Στην διπλή cd έκδοση της Century Media θα βρείτε τα άπαντα της μπάντας.  Το πρώτο cd περιέχει όλο το ’’ Spectrum Of Death’’ ένα demo με τέσσερα τραγούδια που κυκλοφόρησε το 1992 μόνο σε 50 κόπιες. Το δεύτερο cd περιέχει το ’’Destruction System’’ καθώς επίσης και κάποια νέα τραγούδια που ηχογραφήθηκαν το 2010 και 2011. Ο ήχος έχει παραμείνει σχεδόν σαν τον αυθεντικό και κρατά ακόμα τον ωμό ήχο. Επίσης θα βρείτε άπειρες φωτογραφίες, flyers, ακόμα και μια συνέντευξη. Για τους λάτρεις του βινυλίου έχει βγει σε πολλά πανέμορφα χρώματα εσωκλείοντας και ένα 8σέλιδο βιβλίο στις διαστάσεις του βινυλίου. Δυστυχώς από μουσικής πλευράς, στο βινύλιο περιλαμβάνονται μόνο τα 8 αυθεντικά τραγούδια του ’’Spectrum Of Death’’. Πιθανότατα γιατί το ’’Destruction System’’ κυκλοφόρησε σε βινύλιο μόλις πέρσι από την Ελληνική Weird Face Records.

\r\n\r\n

                            Και αν όλα αυτά δεν σας πείσανε, διαβάστε και την γνώμη μου για το μουσικό κομμάτι που φυσικά είναι και το πιο ενδιαφέρον. Το thrash των Morbid Saint είναι κορυφαίο. Σπάει κόκαλα, κυριολεκτικά. Όλα ακούγονται τόσο άγρια, τόσο βάρβαρα. Σαν φουρτουνιασμένο κύμα που πνίγει με τα πάντα στο πέρασμα του. Δριμείς κιθάρες που κόβουν σαν λεπίδες. Ξεχάστε παλιές και νέες μπάντες που σας (μας) τις μάθανε σαν thrash. Είναι παιδικά, εδώ έχουμε αντρίκιο thrash. Με λίγες τζούρες από άωρο (πρώιμο) death metal, έτσι για να ακούγονται πιο κάφροι. Ταχύτατα, επικίνδυνο, με τα ηχεία να παίρνουν φωτιά από την κολασμένη μουσική που ξερνάνε. Τα πάντα τρέμουν στο δωμάτιο, έμψυχα και άψυχα. Ακατάπαυστη οργή που διοχετεύεται μέσω τυμπάνων, διπλής κιθάρας, μπάσου και μιας γρέζας φωνής. Τρομακτικό σε ήχο, όπως και το εξώφυλλο του (1990 είπαμε). Ανθρώπινες ψυχές αιχμάλωτες σε  άλλο φάσμα, μεταμορφωμένες σε riffs. Και αυτά τα riffs σε αλαφιάζουν, τα ακούς που ουρλιάζουν. Όπως και ο Pat. Δεν προλαβαίνεις να πιάσεις τις λέξεις με την ταχύτητα που εκσφενδονίζονται. Ρυθμοί που ξεκολλάνε σβέρκους, που χρησιμοποιούνται στην φυσικοθεραπεία να φεύγουν τα άλατα και να λειτουργούν στο 100% όλα τα άκρα του ανθρώπινου σώματος. Οι δισολιές , δεν χαζολογάνε, η μία πατάει πάνω στην άλλη και φτάνουν την ποιότητα όσο πιο ψηλά πάει. Τα σολαρίσματα, σύντομα και ουσιώδεις, φτύνουν φαρμάκι και ηλεκτρισμό σε μια φανταστική αλχημεία. Το demo που ακολουθεί έχει ελαφρά χειρότερο ήχο αλλά συνθετικά παραμένει ακμαίο. Όσο για τον ήχο και την ένταση της παράδοσης του, τα λόγια περιττεύουν. Αγνή διοχέτευση οργής.

\r\n\r\n

                   To  ’’Destruction System’’ δεν απέχει πολύ ηχητικά από το ντεμπούτο. Το  ίδιο ακραίο, μουσική για ξυλοκόπους. Ουρλιαχτά από το βάθος της ψυχής, άρρωστα τύμπανα, κιθάρες που σκοτεινιάζουν τον ουρανό. Και διάθεση για άπλετο ξυλίκι και moshing, για walls of death μέχρι λιποθυμίας. Αίμα και ιδρώτας από αυτούς και το ίδιο ζητούν και από τον ακροατή. Ένα ηχητικό πλήγμα οργής. Τα τέσσερα τελευταία τραγούδια είναι σύγχρονες ηχογραφήσεις του 2010-11 και είναι η φυσική συνέχεια του 1992. To Thrash όπως πρέπει να ακούγεται, όπως πρέπει να εκτελείται, όπως πρέπει να βιαιοπραγεί πάνω στον ακροατή. Ακούστε τα και συγκρίνετε τα με αντίστοιχης εποχής Slayer, Exodus, Anthrax, Metallica, Testament κτλ και βρείτε τις διαφορές...

\r\n\r\n

\r\n