Nocturnal - Serpent Death

Οι Γερμανοί Nocturnal ανήκους στις τάξεις του Black/Thrash Metal ιδιώματος και εδώ και μια εικοσαετία έχουν χτίσει ένα καλό όνομα χάρη στις συναυλίες αλλά και στα δισκογραφικά τους πονήματα. Ανάμεσα στους ολοκληρωμένους τους δίσκους και eps έχουν κυκλοφορήσει και άπειρα splits σφραγίζοντας καλές σχέσεις με πολλές μπάντες της σκηνής. Το ντεμπούτο τους ‘’Arrival Of The Carnivore’’  ήταν τόσο καλό και πορωτικό που έπειθε όποιον το άκουγε. Μάλιστα το λογότυπο των Nocturnal μπήκε έμμεσα στο εξώφυλλο του ‘’ Dark Thrones and Black Flags’’ και τους χάρισε πολλαπλή φήμη. Το δεύτερο άλμπουμ τους (Violent Revenge) τους βρίσκει με γυναίκα πίσω από το μικρόφωνο αλλά χωρίς να χαθεί σταγόνα δύναμης και ταχύτητας. Πέντε χρόνια μετά ακούσαμε τον τρίτο τους δίσκο, έχοντας πάντοτε παρουσίασει τόνους άλλου υλικού σε διάφορες εκδόσεις. Οι Nocturnal ήταν μια από τις πιο σημαντικές black/thrash μπάντες της γενιάς τους. Και μετά αρχίσαν τα προβλήματα. Ένα ένα τα μέλη αποχώρησαν εκτός του κιθαρίστα Avenger. To 2018 επιτέλους στέριωσε η σύνθεση, δυο χρόνια αργότερα ακούσαμε ένα split (με Noctumeron) με τη νέα σύνθεση και η καρδιά μας μπήκε στη θέση της.  Πλέον με συμβόλαιο στη Dying Victims Productions, ο νέος του δίσκος ‘’Serpent Death’’ κυκλοφορεί σήμερα σε ΟΛΑ τα formats.

Όσο απίστευτο και να σας ακούγεται, οι Nocturnal ξεκινούν με ένα οκτάλεπτο τραγούδι. Όχι, δεν το γύρισαν ούτε στο doom, ούτε στο progressive. Ανελέητο black/thrash. Η καλύτερα thrash/black μιας και είναι πιο κοντά από ποτέ στο thrash, είτε μιλάμε για riffs είτε για ρυθμούς είτε για παραγωγή. Μόνο τα φωνητικά εξακολουθούν να μπλακοφέρνουν, όπως και ο πριμαριστός τους ήχος. Ταχύτητες και πάλι, ξεσηκωμός από τον πρώτο ήχο μέχρι τον τελευταίο. Γιατί διαρκεί τόσο τότε το ‘’Black Ritual Tower’’ ; Απλά διότι έχει άφθονα leads, δεν παίζει λιγα δευτερόλεπτα έτσι γιατί πρέπει να έχει και ένα σόλο το τραγούδι. Παίρνουν τις γαμ....ήλιες κιθάρες και το γιορτάζουν με απανωτά σολαρίσματα. Η νέα σύνθεση της μπάντας δείχνει ακριβώς αυτό που καταλάβαμε στο split που προηγήθηκε. Παίζουν σαν μια γροθιά και μάλιστα ξέρεις ότι κατευθύνεται προς το πρόσωπο σου. Σφιχτός ήχος αν και πριμαριστός, ξεσηκωτικός, διασκεδαστικός και πάνω από όλα κοφτερός. Έχει τον τσαμπουκά και την θρασύτητα του thrash, έχει και τη μαυρίλα και το δηλητήριο του black metal. Εξώφυλλο ελαφρώς παιδικό και αφελές αλλά μου φέρνει προς τα 80ς/90ς και μια νοσταλγία. Αν το έβλεπα σε ένα δισκάδικο χωρίς να ξέρω ότι μιλάμε για φετινή κυκλοφορία, θα έπαιζα στοιχημα τρία δάκτυλα ότι είναι προερχόμενο από προγενέστερες δεκαετίες. Δέκα συνθέσεις που διαρκούν τρία τέταρτα της ώρας με το ‘’ Faceless Mercenaries’’ να έχει λατρευτεί από τον γραφών μιας και περιέχει εθιστικό riffing και ρυθμό ενώ ο Invoker ξερνά χολή όσο επικαλείται τους φωνητικούς του δαίμονες. Αυτό και το '' Suppressive Fire ''. Σε κάθε τραγούδι οι κιθάρες λειτουργούν σαν φλογοβόλα και αλοίμονο σε όποιον βρεθεί μπροστά τους. Μουσική ειδικά για να εκτελείται πάνω στο σανίδι...