Pharaoh - The Powers That Be

Πέρασαν εννιά χρόνια από τον τελευταίο δίσκο των Αμερικανών Pharaoh….Αν είναι δυνατόν, μου φαίνεται σαν χθες όταν κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους  ‘’After The Fire’’ πίσω στο 2003. Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1997 από  τον ντραμερ Chris Black (Dawnbringer) και σύντομα  έβαλε στο κόλπο τον φίλο και συναρθογράφο στο Metal Maniacs, Matt Johnsen (κιθάρες). Το project ολοκληρώθηκε με τον μπασίστα Chris Kerns και τον τραγουδιστή Tim Aymar (ναι, το λαρύγγι πίσω από τους Control Denied του Chuck). Μέσω των Pharaoh έχουμε απολαύσει καταπληκτικές στιγμές μελωδικού US Power Metal, πάντοτε κυκλοφορώντας τις δουλειές τους μέσω της Cruz del Sur Music. Δεν ξέρω πόσοι από εσάς έχετε λατρέψει τους δίσκους τους ή απλά τους θεωρείτε καλούς δίσκους πάντως εγώ ανήκω στη πρώτη ομάδα, ειδικά όταν μιλάμε για δίσκους σαν τα ‘’ The Longest Night’’ και ‘’Be Gone’’.  Μετά από πολυετή καθυστέρηση, έχουμε το νέο τους δίσκο διαθέσιμο ‘’ The Powers That Be’’, cd και βινύλιο και υπογράφω στιγμές απόλαυσεις.

Αν ψαξω να γράψω για κάτι αρνητικό, μάλλον θα περιοριστώ μόνο στο εξώφυλλο.  Δίοτι από μουσική...τζίφος...από ελαττώματα. Πανέμορφες κιθάρες που θα σου στροβιλίσουν το μυαλό και θα σε αφυδατώσουν από το πάθος. Τόσο δυναμικό και τόσο μελωδικό συγχρόνως. Έγχορδες αρμονίες που θα σας κατασπαράξουν μιας και δίνει καίρια και θανατηφόρα χτυπήματα σφαιρικά. Τι να πρωτογράψω. Η φωνή του Tim ακμαιότατη. Την κοντρολάρει και τη χρησιμοποιεί με όποιον τρόπο. Διόλου τυχαίο που τον είχε διαλέξει ο αείμνηστος θεούλης, ο άνθρωπος που είχε τους καλύτερους μουσικούς να περάσουν από τις τάξεις των συγκροτημάτων του. Να πούμε για τα riffs…. Δεν μου έρχεται αυτή στιγμή τραγούδι στο μυαλό για το 2021 που να έχω ευχαριστηθεί τόσο όσο το βασικό riff του ‘’ Will We Rise’’ που θρυμματίζει κάθε αντίσταση σου προς την άμεση λατρεία του. Άσε που στο ίδιο τραγούδι ακούς το ρυθμικό κρεσέντο, τα τυμπαντιστικά καρφώματα και αλλαγές, τις μανιακές και πεινασμένες μπασογραμμές που εσωκλείονται και κατοχυρώνουν την τεχνική αρτιότητα του δίσκου. Από τα καλύτερα τραγούδια που έχω ακούσει φέτος.

Πιο μελωδικό, πιο τρυφερό, είτε μιλάμε για κιθάρες είτε για ρυθμό. Η φωνή παρασέρνεται ανάλογα και δίνει ένα διαφορετικό τόνο, μια ανάσα. Η νηνεμία πριν την καταιγίδα η οποία ονομάζεται ‘’ Lost in the Waves''. Βάπτισμα πυρός για όσους δεν έχουν κανακούσει Pharaoh. Θα βρεθεί (ο ακροατής)  ανάμεσα σε εχθρικούς ήχους από όλες τις πλευρές που μπορεί κάποιος να εκτεθεί και σίγουρα θα δεχθεί αλλεπάλληλα τραύματα. Γάζωμα από riffs, μπάσο-όλμος, κρουστικές δονήσεις, φωνητικές αστραπές. Ακόμα και την ώρα που σολάρει ο Matt, θα ακούτε τον Chris να κάνει τα δικά του πίσω από το drum kit του. Ο τύπος δεν κρατά ρυθμούς, δεν υποβοηθά σε καμιά περίπτωση. Παίζει έξυπνα, ενστικτωδώς.Δεν βάζει απλά πινελιές, ζωφραφίζει κομμάτι του πίνακα. Ο ατομικός παράδεισος που ονομάζεται ‘’ The Powers That Be’’ θα σας χαρίσει εννιά τραγούδια από τα οποία θα εισπνέετε ρευστή, ηχητική απόλαυση. Δεύτερη ανάσα (When the World Was Mine) για να αντέχεις την απανωτή, επαναστατική ενέργεια που σε κατακλύζει και ξανά το κεφάλι..πάνω-κάτω. Το μοναδικό τραγούδι που μου φέρνει προς Ευρώπη μεριά είναι το ‘’ Freedom’’ και αυτό γιατί μου θυμίζει πολύ Running Wild. Και δεν τα πάνε καθόλου άσχημα, το αντίθετο θα έλεγα. Όλα τα υπόλοιπα έχουν άφθονη μουσικά στρώματα και ερεθίσματα για να ξανακούτε τον δίσκο για πολύ καιρό και να μην χαθεί ποτέ στα τρίσβαθα της δισκοθήκης σας.