Redemption - The Art Of Loss

Στην Αμερικάνικη progressive metal σκηνή υπάρχουν πολλά καλά σχήματα, με τα πιο γνωστά στα μέρη μας να είναι οι Dream Theater και οι Fates Warning. Οι Redemption δεν έχουν την τόση αναγνώριση αν και στα περίπου δεκαπέντε χρόνια υπαρξής τους, έχουν κυκλοφορήσει πέντε πολύ καλούς δίσκους, και τώρα κυκλοφορούν το The Art Of Loss νούμερο έξι full length από την Metal Blade Records.\r\nΤο ιδρυτικό μέλος, κιθαρίστας και πληκτράς Nick Van Dyk μαζί με τον Ray Alder των Fates Warning στα φωνητικά, ο πληκτράς Greg Hosharian, έξι χρόνια στους Redemption, ο μπασίστας, και αυτός για αρκετά χρόνια, Sean Andrews, και ο πάλιουρας ντράμερ Chris Quirarte είναι το σημερινό line – up των Redemption.\r\n\r\nΠάτησα αρκετές φορές το play και οφείλω να ομολογήσω ότι στις πρώτες ακροάσεις δεν πολυενθουσιάστηκα. Αν και οι συνθέσεις έχουν κατά βάση απλές δομές με τις κιθάρες και τα πλήκτρα να δίνουν ένα ζεστό ήχο, και με τα ακόμα πιο ζεστά φωνητικά του Rey Alder, να βγάζουν μια παρείστική ατμόσφαιρα. Όσο προχωρούσαν οι ακροάσεις το καταλάβαινα αυτό περρισότερο. \r\nΠρωταγωνίστρια η κιθάρα, που ανεβοκατεβάζει ρυθμούς και αισθήσεις, συμπρωταγωνιστούν τα πλήκτρα που χαρίζουν όμορφα μελωδικά θέματα, και πάνω από όλους ο Ray Alder που δίνει ψυχή στα λόγια και τις νότες σε μια μεστή και ψυχωμένη ερμηνία.\r\nΤο ομόνυμο ανοίγει ορεξάτα το The Art Of Loss, ενώ το Slouching Towards Bethlehem είναι μια σύνθεση που απλόνεται όμορφα στα οκτώ και κάτι λεπτά, με εναλλάγές στο ρυθμό. Το riffάτο Damage ομορφαίνει ηχητικά το δωμάτιο, το Hope Die Last μοιάζει σαν συνέχεια του The Eleventh Hour των Fates Warning. Το That Golden Light είναι μια κιθαριστική, ηλεκτρική και ακουστική σύνθεση, από τα καλύτερα του The Art Of Loss. Thirty Sliver και για λίγο ηλεκτρίζομαι από τον ήχο της κιθάρας, που ανεβάζει αρκετά το τέμπο...πιο heavy από progressive εδώ. Με το ίδιο τρόπο συνεχίζει και το The Center Of The Fire, που με την φωνή του Ray Alder με κάνει να νομίζω ότι ακούω νέο Fates Warning κομμάτι...πολύ ωραίο το solo εδώ. Μια διασκευή σε The Who το Love Reign o’er Me δίνει την σκυτάλη στο τερματικό At Days End. Εδώ έχουμε ένα κομμάτι διάρκειας 22.33 λεπτών, που ξεκινάει με πλήκτρα, και μετά με διάφορους ήχους ορίζει σε μεγάλο βαθμό το τι μπορεί να είναι το progressive.\r\nΈκτος σερί καλός δίσκος από τους Redemption, που μπορεί να μην λογιστεί σαν ο καλύτερος τους, αν και ο χρόνος θα δείξει για αυτό, αλλά σίγουρα οι progessiveάδες και όχι μόνο θα ευχαριστηθούν απόλυτα στις ακροάσεις του.\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n\r\n

\r\n