Chris Brookes - "The System" and "The End of a New Dawn"

Διάφοροι ήταν οι λόγοι για να ασχοληθώ με την περίπτωση του κυρίου Chris Brookes: κατ΄αρχας, ότι πρόκειται για έναν σόλο καλλιτέχνη από την Αγγλία, που τραγουδάει και παίζει όλα τα όργανα (ναι, άλλη μια περίπτωση one- man band). Επίσης, το γεγονός ότι μέσα στην τρέχουσα χρόνια  με διάφορα μόλις δυο μηνών κυκλοφόρησε δυο άλμπουμ, διάρκειας σχεδόν μιας ώρας το καθένα! Ακόμα, με εξίταρε το γεγονός (το ομολογώ!) ότι ο εν λόγω κύριος δεν φαίνεται να είναι πολύ ενεργός στα μέσα κοινών. δικτύωσης και οι πληροφορίες σχετικά με το πρόσωπο του δεν είναι πολλές (από τη σελίδα του στο facebook ενημερώνεσαι τουλάχιστον ότι είναι ο frontman μιας μπάντας με το όνομα Kill Οr Cure, η οποία παίζει μοντέρνο, δυνατό metal).  Και, τέλος, ο κυριότερος λόγος είναι το περιεχόμενο (και φυσικά η ποιότητα) των συγκεκριμένων άλμπουμ.

Μη σας προκαλεί εντύπωση ότι η παρούσα κριτική άφορα και τα δυο άλμπουμ μαζί, αφού δεν έχουν διάφορες στο στυλ και στον ήχο. Για το λόγο αυτό, θα μπορούσαν, άλλωστε, να κυκλοφορήσουν κάλλιστα σαν ένα διπλό άλμπουμ. Τι έχουν να μας προφέρουν, λοιπόν, και γιατί θα πρέπει να τα τσεκάρουμε? 

Σας αρέσει το σχετικά μοντέρνο και  τσαμπουκαλεμενο power metal, μεσαίων κυρίως ταχυτήτων? Γουστάρετε μπάντες, όπως οι Brainstorm ή Circle II Circle? Προτιμάτε τα φωνητικά να είναι βαθιά και εκφραστικά και ενας συνδυασμός Hansi Kursch με Zachary Stevens σας φαινεται ελκυστικός? Τότε εδώ βρίσκεστε στο στοιχείο σας! 

Γενικά επικρατεί μια αρκετά σκοτεινή και μελαγχολική διάθεση, που όμως δεν ‘’βαραίνει’’ τις συνθέσεις, οι οποίες, παρ’ όλο που είναι ουκ ολίγες (11 στο πρώτο χρονικά άλμπουμ, το The System, και 12 στο The End of a New Dawn), κρατούν το ενδιαφέρον του ακροατή. Μα, θα μου πείτε, δεν κουράζεσαι από τόσα πολλά κομμάτια? Ε από ένα σημείο και μετά είναι λογικό πως ναι, γι’ αυτό θα πρότεινα κάποιος να τσεκάρει γι’ αρχή ένα από τα δυο άλμπουμ (κατά προτίμηση, ίσως θα έλεγα το The End…), ώστε να μην μπουχτίσει. Ειλικρινά πάντως, πέρα από αυτό το γεγονός, ότι δηλαδή έχουμε να κάνουμε με δυο πανομοιότυπα άλμπουμ συνολικής διάρκειας δυο ωρών, δεν έχω πολλές επιμέρους ενστάσεις! Και πως, άλλωστε, να αντισταθείς σε όχι μια, αλλά δυο γερές δόσεις πορωτικού power metal, που ωστόσο δεν υπολείπεται σε συναίσθημα και πάθος? Χωρίς υπερβολή, συνθέσεις όπως οι Forever, The Mirror και  Edge of Oblivion από το The System ή οι City of God και  Break The Silence από το The End… δύσκολα απαντώνται ακόμα και μέσα σε άλμπουμ φτασμένων συγκροτημάτων του χώρου. Extra bonus η καθαρή και δυνατή παράγωγη (τομέας που συχνά αποτελεί αχίλλειο πτέρνα κυκλοφοριών από μονοπροσωπα συγκροτήματα). Και όλα αυτά, επαναλαμβάνω, από ΈΝΑ άτομο, που καταφέρνει να ανταπεξέλθει κάτι παραπάνω από ικανοποιητικά και στον εκτελεστικό τομέα και σε κανένα σημείο δεν σε κάνει να σκεφτείς ότι δεν πρόκειται για κανονική μπάντα! 

Προσωπικά αναρωτιέμαι αν και κατά πόσο θα ήταν σκόπιμη και θα επηρέαζε η πρόσληψη επιπλέον μουσικών σε κάποιο μελλοντικό δίσκο, από την άποψη ακόμη αρτιότερου παιξίματος ή προσθήκης νέων ιδεών, και καταλήγω στο συμπέρασμα ότι ενδεχομένως τα πράγματα είναι όπως θα έπρεπε να είναι την παρούσα στιγμή (εκτός φυσικά από την περίπτωση απόδοσης των συνθέσεων συναυλιακα). Απλά εύχομαι ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης να τιθασεύσει λίγο την ορμή και τις ιδέες του στο μέλλον και είμαι βέβαιη ότι θα μας εκπλήξει ευχάριστα ακόμα περισσότερο. Very well done!