Sorcerer - Reverence

Sorcerer οι Σουηδοί. Ναι οι επικοDoomάδες. Αυτοί που μας χάρισαν κάποιες τραγουδάρες εκεί στην αλλαγή της δεκαετίας των 90ς και τα απολαύσαμε σε μια συλλογή λίγα χρόνια αργότερα (https://www.metalzone.gr/monuments/sorcerer-sorcerer). Το 2010 το συγκρότημα ξανβάζει μπροστά μιας και οι υποχρεώσεις του μπασίστα John Hagel με τους Tiamat και τους Sundown είχαν τελειώσει προ πολλού και μαζί του ο αυθεντικός τραγουδιστής Anders Engberg ο οποίος είχε χαλαρώσει από τις πολλές μπάντες που συμμετείχε μετά την διάλυση των Sorcerer. Νέος συνοδοιπόρος στις κιθάρες ο Kristian Niemann (στους Therion για κάποιους εκπληκτικούς) δίσκους και μαζί με άλλα δυο μέλη κυκλοφορούν το ep  ‘’Anno 1503’’. Η θετική υποδοχή του Τύπου και των οπαδούν τους δίνει αυτοπεποίθηση και επιτέλους (και με κάποιες νέες αλλαγές στη σύνθεση) κυκλοφορούν επιτέλους το ολοκληρωμένο ντεμπούτο τους  (μέσω της Metal Blade) ‘’ In the Shadow of the Inverted Cross’’ το 2015. Ο ήχος τους πλέον ελαφρώς πιο powerάδικος, πράγμα που θα αυξηθεί στο μέλλον. Ακολούθησε ένας πολύ καλός δεύτερος δίσκος μετά από διετία με τα καλά νέα να αυξάνονται με την επιστροφή του αυθετνικού drummer Richard Evensand. Τρίτος και τελευταίος δίσκος μέχρι σήμερα το ‘’ Lamenting of the Innocent’’ του 2020 με τον κορονοιό να τους κόβει (και αυτούς) τα φτερά. Πριν κλείσει η χρονιά ανέβασαν και τέσσερις διασκευές-φόρο τιμής σε ΜΕΓΑΛΕΣ μπάντες της μουσικής μας χωρίς να έχουν κυκλοφορήσει σε κάποιο φυσικό φορμάτ, ίσως στο μέλλον. Τίτλος αυτής της συλλογής διασκευών το ‘’ Reverence΄΄.

Το να διασκευάσεις πασίγνωστα και επιτυχημένα κομμάτια είναι δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία πιθανότατα να αρέσει στον κόσμο επειδή του αρέσουν τα αυθεντικά, από την άλλη όλοι σχεδόν θα συμφωνήσουν ότι προτιμούν τα αυθεντικά. Ειδικά όταν η διασκευή δεν δίνει τον τόνο της διαφορετικότητας στα τραγούδια που διασκευάζονται και είναι απλές αναπαραγωγές. Αυτό ευτυχώς το αποφεύγουν οι Sorcerer,ειδικά στη πρώτη διασκευή που δεν είναι άλλη από το Crusader των Saxon. Πιο αργό, πιο επικό (αλήθεια λέω), με κάθε λέξη να τονίζεται και να δίνεται έμφαση στη σημασία της. Οι Saxon παραδίδουν heavy metal ιστορία, οι Sorcerer το κάνουν πιο doomy και πιο epic. Τα χαρακτηριστικά των Σουηδών δηλαδή. Η καλύτερη διασκευή που έχω ακούσει στη ζωή μου σε αυτό το τραγούδι. Επτά λεπτά μεταλλικής ευτυχίας. Τι άλλες διασκευές έχουμε? Rainbow και ‘’ Gates of Babylon’’. Και πάλι ελαφρώς πιο αργά με τις διπλές κιθάρες να δίδουν επιπλέον δύναμη στο τραγούδι. Πάντως όταν ακούω το συγκεκριμένο τραγούδι η φωνή του DIO αντηχεί στα αυτια μου με την λυρικότητα της και κανένας άλλος δεν μπορεί, όχι να τον αντικαταστησει, ούτε καν να τον προσεγγίσει. Στην άλλη κλασσική φωνάρα, αυτή του Ozzy, γίνεται και εκεί προσπάθεια με το ‘’Waiting for Darkness’’ (Bark At The Moon). Εδώ δυσκολεύονται και στα φωνητικά, στο riffing. Η έλλειψη πλήκτρων στερεί από την αυθεντική μελωδία και γενικότερα αν και εκτελεστικά μιλάμε για τελειότητα, τη διασκευή προσκυνά ταπεινωμένα το αυθεντικό. Και αφού πιάσαμε DIO και OZZY, πάμε και σε Tony Martin και στο ‘’ Call of the Wild’’ (Headless Cross). Το τραγούδι είναι πολύ ταιριαστό για τους Sorcerer, πιο powerαδικο. Όπως και το αυθεντικό, υπάρχει μελαγχολία και ξεσπάσματα στο συγκεκριμένο τραγούδι και οι Σουηδοί το πάνε περίφημα και στα δυο. ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ διασκευή και αυτή.