Vuolla - Blood. Stone. Sun. Down.

\r\n Κάθε μέρα τους τελευταίους είκοσι μήνες ακούω μουσική, αγαπημένη και μη με στόχο την γραφή κάποιων κειμένων όσο αναφορά αυτό που ακούω. Έτσι έχω γνωρίσει καινούριες μουσικές από μπάντες παλιές που δεν γνωριζα, ή και από πολλές καινούριες, με πολλές ευχάριστες εκλπήξεις και το αντίθετο.\r\n\r\n Τώρα ήρθε η ώρα των Vuolla Φιλανδών που από το 2009 παίζουν μελωδικό doom/death προσθέτοντας προοδευτικά στοιχεία από rock και metal. Και τώρα κυκλοφορούν από την Schwarzdorn Production το ντεπούτο τους με τίτλο Blood. Stone. Sun. Down.\r\n Η κατατονική ηρεμία και η μελωδία συνδιάζονται με νωχελικές κιθάρες και κάποιες εκρήξεις, περρισότερο στις φωνητικές μελωδίες, με τα μελωδικά ανδρικά και γυναικεία φωνητικά, να τα αντικαθιστούν, για αρκετές στιγμές βορβορώδη ανδρικά. Οφείλω να πω ότι στα ήρεμα μελωδικά σημεία ακούγονται οι Vuolla πολύ καλύτεροι και αρκετά προοδευτικόί, όσο αναφορά τις μουδικές ιδέές τους, αλλά και τον ιδιαίτερο τρόπο που μπαίνουν στην μουσική πραγματικό τητα τους...παράδειγμα τα πόλύ όμορφα και εύηχα Shadow Layer και Rivers In Me.\r\n Ο Ο Kalle Korhonen στα growls και η Kati Hamalainen στα γυναικεία φωνητικά και στα πλήκτρα...ουσιαστικά κάνουν την ουσιαστικότερη δουλειά αλλάζοντας μέσω των φωνητικών μελωδιών και φυσικά του τρόπου που τραγουδούν. Ο Ilari Kallinen στις κιθάρες στα πολύ ήρμα χάνεται, και στα πιο βαριά δεν ακούγεται, μένει πόλύ πίσω δηλαδή. Ακούστε το Emperor για του λόγου το αληθές. Οι Mika Laine μπάσο και Timo Ruunaniemi στα ντραμς απλά παίζουν τον ρόλο τους χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο.\r\n Δεν λέω ότι έχουμε ένα κακό δίσκο, αλλά ένα άνισο δίσκο, με τα ήρεμα – μελωδικά μέρη να ξρχωρίζουν και να υπερτερούν από τα βαριά πιο death μέρη που απλά δεν προσφέρουν τίποτα το σπουδαίο. Ακούστε και τα συμπεράσματα δικά σας.\r\n\r\n\r\n\r\n

\r\n