Witchcraft - Nucleus

~~                   Πώς ξεχωρίζουν οι μπαντάρες από τις απλές μπάντες; Πολύ απλά. Όταν ακούς κάτι χωρίς να έχεις οπτική επαφή με πληροφορίες και αμέσως διαπιστώνεις ποια μπάντα είναι αυτή από τα ακουστικά χαρακτηριστικά της. ¨Όταν ακούς κάτι και διαλαλείς με σιγουριά ότι είναι Iron Maiden, Metallica, Black Sabbath, Pink Floyd. Οι απλές μπάντες απλά θα έψαχνες τι μπορεί να είναι και θα το περιέγραφες λέγοντας ότι θυμίζουν Iron Maiden, Metallica, Black Sabbath, Pink Floyd κτλ. Μια μπαντάρα είναι και οι Witchcraft. Με τις πρώτες νότες , με τις πρώτες λέξεις, έχεις καταλήξει ότι ακούς Witchcraft. Και αυτό συμβαίνει και στον 5ο δίσκο τους, ‘’Nucleus’’που κυκλοφορεί στις 15 του μηνός από την Nuclear Blast σε  jewel case cd  (9 τραγούδια), digipak cd (10 τραγούδια) ή διπλό βινύλιο (10 τραγούδια).
\r\n                Πλέον έχει απομείνει μόνο ο Magnus Pelander από την αυθεντική σύνθεση μιας και έφυγε και ο μπασίστας τους Ola. Σημαντικό το ότι ο ήχος τους κρατά ακόμα την αυθεντικότητα του. Οι Witchcraft πλέον λογίζεται ως τριάδα με τον Magnus σε κιθάρα/φωνή και το ρυθμικό κομμάτι να το αναλαμβάνουν δυο νέα μέλη. Παραγωγή από τους Philip Gabriel Saxin και Anton Sundell ενώ το εξώφυλλο μου έφερε στο μυαλό συσχετισμούς με το αντίστοιχο τελευταίο των Fates Warning για τους προφανείς λόγους (λευκό φόντο και ένα τρισδιάστατο σχήμα).
\r\n                  Ήδη από τις 4 Δεκέμβρη κυκλοφορεί και σε 7΄΄ βινύλιο το single ‘’The Outcast’’ (μαζί με μια διασκευή σε Nirvana)  από τον καινούριο δίσκο άρα μια πρώτη γεύση είχαμε πάρει για το ποιόν του ‘’Nucleus’’. Το συγκεκριμένο τραγούδι θυμίζει το παρελθόν  τους και είναι ο συνδετικός κρίκος του παρελθόντος τους με το παρόν τους. Μια 70ς αύρα το διαπερνά, τρομερές ακουστικές αλλαγές, φλάουτο που το μετατρέπει στον μύθο του Παρδαλού Αυλητή και ένα ναζιάρικο γρέζι στην φωνή του για να δώσουμε σημασία στα λεγόμενα του. Περιμέναμε τα καλύτερα και…ήρθαν.
\r\n                  Ο δίσκος ξεκινά με σταδιακή αύξηση της παραμόρφωσης ενώ έγχορδες μελωδίες αγγίζουν τρυφερά την ψυχή σου. Αργό, ρουφάει τον χρόνο του υπομονετικά μέχρι να εισακουστούν οι προσευχές μας στο να έχει μείνει η φωνή του Pelander αναλλοίωτη από τον χρόνο ή τέλος πάντων να τραγουδά με τον ίδιο τρόπο που μας έχει καλομάθει και από την μεριά μας αγαπήσει. Και συμβαίνει…Τα πάντα όπως πρέπει να είναι αλλά με την γνωρισματική ποιότητα τους.
\r\n                   Μαγευτικές κιθάρες υφαίνουν τον ιστό και τύμπανα που τα καρφώνουν στις τέσσερις άκρες του ορίζοντα. Το μπάσο δίνει όγκο στο υφάδι να μην σχιστεί και η φωνή ψέλνει τις μαγικές λέξεις για να γίνει το ξόρκι. Πλήκτρα, φλάουτο και άλλα ηχητικά καλούδια  κάνουν την συγκομιδή τους. Το πρώτο( από τα δυο) επικό 14λεπτο τραγούδι τους είναι το ομώνυμο. Σε κάθε δίσκο είχαν ένα τέτοιο, στο ‘’Nucleus’’ τα διπλασιάζουν. Τυχαία δεν φτάνει η συνολική διάρκεια του δίσκου στα 70 λεπτά. Το θέμα είναι ότι ο δίσκος περιδρομιάζεται χωρίς αναστολές και καθυστερήσεις. Οι αρμονίες του εξαγνίζουν, ο μοναδικός τους ήχος σου κρατά παρέα σε μοναχικές στιγμές. Μια έντονη λαμπερότητα φεγγοβολεί μέσα σε σκοτεινά καταγώγια. Ο πυρήνας επαναστατεί και θέλει να βγεί έξω, αυτός είναι εξάλλου η ουσία, σε αυτόν οφείλονται ΟΛΑ.
\r\n                    Ο δίσκος ακούγεται πιο σκληρός αλλά και πιο doomish σε σχέση με το Legend. Ατμόσφαιρα και συναίσθημα κυριαρχούν. Συνθετικά ο δίσκος τα καταφέρνει περίφημα αν και νιώθω μια μικρή ακυβερνησία ως προς τον σκοπό ή προορισμό του σε μερικές στιγμές. Επίσης κάποια τραγούδια δεν αφήνουν υποσχέσεις για μελλοντικές λατρείες. Μιλάω για το ‘’An Exorcism Of Doubts’’. Θα μπορούσε να λείπει. Το τραγούδι που παίρνει την σκυτάλη, το ‘’The Obsessed’’ ακούγεται ζωντανό και τσατισμένο. Μαυροβαμμένο και ριφονδυμένο. Γεννημένο να κουνήσει πολλούς σβέρκους, να ανάψει πολλά τσιγάρα και να κλείσει πολλά μάτια. Πνευματικός κατακλυσμός. Ακολουθεί ένα από τα πιο σκληρά και άμεσα τραγούδια, το ‘’To Transcend Bitterness’’. Doom πέπλο, ζαλισμένα-θολωμένα φωνητικά, και τίγκα παραμόρφωση  παράλληλα με το ‘’Helpless’’ που απλά δίνει περισσότερο βάση στην ατμόσφαιρα που ενταφιάζουν στην συγκεκριμένη σύνθεση. Μυστικιστικό και στενόχωρο. Το ‘’Nucleus’’ κλείνει με ένα δεύτερο επικό τραγούδι (της τάξεως των 16 λεπτών) και επιχειρεί τον απόλυτο θρίαμβο αλλά αποτυγχάνει. Το ‘’Breakdown’’ κουράζει τα πρώτα του λεπτά με τον μονολιθικό ηχητικό του μονόλογο και συνεχίζει με διάσπαρτες ιδέες που αποτρέπτουν την συνθετική έκσταση που προηγήθηκε. Αν έλειπε και αυτό (μαζί με το  ‘’An Exorcism Of Doubts’’) θα μπορούσα να το υπογράψω για την φετινή μου δεκάδα. Τώρα πάει για 20άδα 

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n