WYVERN - Lords of Winter

Τους Ιταλούς power metal WYVERN (υπάρχουν κι άλλοι με αυτό το όνομα τόσο στην Ιταλία όσο και σε άλλες χώρες) τους έμαθα για πρώτη φορά από τη συλλογή «Back to the Ancient Rage», την οποία πρόσφερε ένα περιοδικό σχετικό με τον heavy metal ήχο κάπου πίσω στο μακρινό πλέον 2002. Είναι ένα συγκρότημα που η ιστορία του ξεκινάει το 1985 και παραμένει ενεργό μέχρι και σήμερα, αν και η τελευταία του κυκλοφορία υπό το όνομα αυτό είναι το 2010. Πρόκειται για τον δίσκο «Lords of Winter», ο οποίος θα μονοπωλήσει το ενδιαφέρον μας στο παρόν άρθρο.

Σε αντίθεση με άλλα συγκροτήματα που επανήλθαν δισκογραφικά το 2000, οι WYVERN κατάφεραν να έχουν στις τάξεις τους σχεδόν όλους τους ίδιους μουσικούς με το ντεμπούτο τους που κυκλοφόρησαν 20 χρόνια πριν, δηλαδή το 1990, και έφερε τον τίτλο «The Red Flame of Pain». Ίσως γι' αυτό ο δίσκος τους εν έτη 2010 δεν διαφοροποιείται μουσικά από το ντεμπούτο τους. Συγκεκριμένα, στο «Lords of Winter» συναντάμε τους: Fausto Tinello στο μπάσο, Fabrizio Bernardi στα ντραμς, Fabio Bonaccorsi στα φωνητικά, και στις κιθάρες και πλήκτρα τον Simone Ferrari, που είναι η νέα προσθήκη στο line-up της μπάντας.

Το μουσικό ύφος του συγκροτήματος είναι αυτό που λέμε ευρωπαϊκό power metal, με κάποια speed metal και συμφωνικά στοιχεία. Δίνουν έμφαση στη μελωδία, η οποία συνυπάρχει αρμονικά με τις δυναμικές στιγμές του συγκροτήματος. Σαφώς οι επιρροές από τους HELLOWEEN υπάρχουν, αλλά το συγκρότημα εδώ δείχνει να διευρύνει τον ήχο του και στο ύφος συγκροτημάτων όπως οι συμπατριώτες τους SKYLARK, ενώ δεν απουσιάζουν και κάποιες αναφορές στον αμερικανικό metal ήχο.

Η κυκλοφορία ακούγεται ευχάριστα και έχει τις στιγμές της, όπως συνθέσεις «Lord of Winter», «Her Majesty Rage», «Ice Guardian» και «Out in the Rain». Τα φωνητικά είναι ικανοποιητικά, αλλά όχι κάτι το εντυπωσιακό. Πιθανότατα να είναι και θέμα της προφοράς της αγγλικής γλώσσας, που συνήθως δυσκολεύει τους Ιταλούς. Επίσης, η παραγωγή αν και καθαρή, θα μπορούσε να είναι πιο δυναμική.

Σε γενικές γραμμές, έχουμε μια αξιοπρεπή κυκλοφορία που έχει τις στιγμές της, χωρίς όμως να είναι κάτι που θα αποτελέσει σημείο αναφοράς στα ακούσματά σας.