Monuments
Η δεύτερη full-length live κυκλοφορία των Motorhead θα στέκει μοιραία στη σκιά της πρώτης ("No sleep ’til Hammersmith"). Πώς να ξεπεράσεις άλλωστε ένα από τα ποιοτικότερα live albums στην ιστορία του σκληρού ήχου; Πέρα όμως από αγιοποιήσεις, το "No sleep at all" πάσχει, όπως και ο τελευταίος studio δίσκος της μπάντας, σε επίπεδο παραγωγής. Αν το "Hammersmith" βγάζει με τον αμεσότερο τρόπο στο βινύλιο τη "βρωμιά" του ήχου των Motorhead, o διάδοχός του δεν το κατορθώνει.
Παρότι η σύνθεση Lemmy / Campbell / Burston / Gill είχε αφήσει τις καλύτερες των εντυπώσεων με το "Orgasmatron" του 1986, της έμελλε να ηχογραφήσει μόνο αυτό τον δίσκο! Λίγο μετά τη συνοδευτική περιοδεία, ο Gill έφυγε, αφήνοντας κενή τη θέση του drummer, την οποία τελικά επανακατέβαλε ο Phil Taylor. Η συγκεκριμένη σύνθεση, κράμα παλαιών και νεοτέρων μελών, θα βαστούσε για αρκετά χρόνια, αλλά και για μόλις δύο studio δίσκους, ο πρώτος εκ των οποίων ήταν το "Rock n’ roll".
Με την προσθήκη των Campbell, Burston και Gill το 1984, οι Motorhead ήταν τετράδα πια. Με τρία νέα μέλη και με την αυτοπεποίθηση που τους έδινε η εμπορική επιτυχία του single "Killed by death", η μπάντα μπήκε στο studio και ηχογράφησε το κλασικό "Orgasmatron", που προσωπικά θεωρώ ως την πιο ποιοτική δουλειά της για τη δεκαετία του ’80. Το εξώφυλλο απεικονίζει ένα τρένο που απειλεί να σαρώσει ό,τι βρει μπροστά του, ενώ οι τίτλοι πολλών συνθέσεων παραπέμπουν ομοίως στην ταχύτητα (βλ. "Built for speed", Ridin’ with the driver", "Mean machine").
Το 1983 δεν είχε λήξει και με τους καλύτερους οιωνούς για το μέλλον των Motorhead: Ο Brian Robertson είχε φύγει (προς μεγάλη ανακούφιση απάντων!), έχοντας ηχογραφήσει το αμφιλεγόμενο τότε (αλλά αποδεκτό σήμερα) "Another perfect day", ενώ λίγο αργότερα αποχώρησε και ο Phil Taylor, που συντρόφευε τον Lemmy από το 1976 περίπου. Ο τελευταίος απόμεινε μόνος κι έρμος, δεν το έβαλε όμως κάτω.
Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι Motorhead πρεσβεύουν τον σκληρό και βρώμικο ήχο, μία αρχή που την αποτύπωσαν με τον καλύτερο τρόπο στους τέσσερις σημαντικούς studio δίσκους που κυκλοφόρησαν στο διάστημα 1979-1982, με την κλασική σύνθεση "Lemmy / Eddie Clarke / Phil Taylor". Όταν αποχώρησε ο Clarke από το συγκρότημα το 1982, οι περισσότεροι πίστευαν ότι ο αντικαταστάτης του θα ήταν κάποιος εξίσου ασυμβίβαστος και σκληροτράχηλος κιθαρίστας. Προς μεγάλη έκπληξη των οπαδών των Motorhead, τη θέση πήρε τελικά ο Brian "Robbo" Robertson, που μόλις είχε αποχωρήσει από τους rockers Thin Lizzy.
Ύστερα από μία τριετία εμπορικής επιτυχίας και καλλιτεχνικής καταξίωσης (1979-1981), οι Motorhead μπήκαν στο studio για να ηχογραφήσουν τον διάδοχο του "Ace of spades". Δυστυχώς γι’ αυτούς, έκαναν το λάθος να απολύσουν τον Vic Maile, τον αρχιτέκτονα, σε μεγάλο βαθμό, του heavy ήχου του δίσκου. Έτσι, τη θέση του παραγωγού κάλυψε ο Eddie Clarke, ο οποίος, αντικειμενικά, δεν έκανε κακή δουλειά, αν και προσέδωσε μία έντονη punk χροιά στο "Iron fist", παραπέμποντας, με αυτό τον τρόπο, στο ύφος των "Overkill" και "Bomber’.
Με το ηθικό ακμαιότατο, οι Motorhead, που το 1980 και 1981 πούλησαν χιλιάδες αντίτυπα με το "Ace of spades", αλλά και με το επιτυχημένο EP "St. Valentine’s massacre day" (στο οποίο συμμετείχε και το θηλυκό hard rock σχήμα των Girlschool), αποφάσισαν να βγάλουν στην αγορά τον πρώτο full length ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο τους. Ο θρύλος θέλει τον Lemmy να είναι κάθετα αντίθετος στην κυκλοφορία του album, κάτι τέτοιο, ωστόσο, δεν ισχύει.
Δεν νομίζω ότι υπάρχει αμφιβολία σχετικά με το ποιο είναι το δημοφιλέστερο τραγούδι των Motorhead. Όποια συλλογή κι αν πέσει στα χέρια σας, δεν υπάρχει περίπτωση, το "Ace of spades" θα έχει μέσα. Κι όμως, παρότι η φήμη του τραγουδιού του ομώνυμου δίσκου μεγαλώνει όσο περνάνε τα χρόνια, τίποτα δεν έχει καταφέρει να επισκιάσει την αντίστοιχη του δίσκου, ο οποίος παραμένει μία από τις κλασικότερες κυκλοφορίες της μπάντας, για πολλούς μάλιστα αποτελεί την ποιοτικότερη δουλειά τους.
Ύστερα από τον απόλυτο θρίαμβο του αριστουργηματικού "Overkill", οι Motorhead μπήκαν γρήγορα στο στούντιο μαζί με τον πάλαι ποτέ παραγωγό των Rolling Stones, Jimmy Miller, για να ηχογραφήσουν τον επόμενο δίσκο τους, που άκουγε στο όνομα "Bomber".
Αυτή είναι η στιγμή που όλα τα κομμάτια μπήκαν στη θέση τους για τους Motorhead. Η χημεία των μελών έδεσε, η μπάντα βρήκε το προσωπικό της ύφος (ανεπανάληπτο μέχρι τότε και εξαιρετικά επιδραστικό στην εξέλιξη του σκληρού ήχου), οι συνθέσεις η μία καλύτερη από την άλλη, το εξώφυλλο κλασικό, ο παραγωγός (Jimmy Miller) αριστοτέχνης... Πραγματικά, το "Overkill" είναι ένας από τους ελάχιστους heavy metal δίσκους, όπου αδυνατώ να εντοπίσω έστω και μια αδυναμία ή κάποιο ψεγάδι. Τα πάντα εδώ φωνάζουν δυνατά και περίτρανα: "κλασικό"!