ΑΚΟΥΩ ΤΑ ΠΑΝΤΑ… ΑΥΤΗ Η ΜΑΣΤΙΓΑ…
Είμαι η Έλενα είμαι 37 χρονών και έχω μεγαλώσει με ένα ραδιόφωνο μόνιμα ανοιχτό. Πριν φτιάξω καφέ, πριν κάνω οτιδήποτε ανοίγω το ραδιόφωνο. Σε αυτά τα 37 χρόνια μου δεν υπάρχει ανάμνηση στο κεφάλι μου που να μην είναι συνδεδεμένη με κάποιο τραγούδι, ή κάποιο τραγούδι που σε κάθε άκουσμά του να μην ανασύρει από τη μνήμη μου μια σκέψη. Νομίζω ότι όλος μου ο εγκέφαλος, είναι προγραμματισμένος με τη μουσική. Στο σχολείο διάβαζα πάντα με μουσική, όταν γράφω έχω πάντα μουσική, όταν δεν θέλω να μιλήσω σε κανένα ακούω μουσική αλλά και όταν είμαι με κόσμο, πάντα η ατμόσφαιρα πρέπει να έχει μουσική. Αλλιώς λείπει, και η απουσία της για μένα είναι εκκωφαντική.
Όταν γνωρίζω κάποιο καινούριο άτομο σχεδόν η πρώτη ερώτηση που κάνω είναι τι μουσική ακούς. Από την απάντηση δεν ντρέπομαι να πω ότι κατατάσσω τη νέα μου γνωριμία σε ενδιαφέρουσα ή αδιάφορη. Κι αυτό γιατί συχνά, φαντάζομαι σου έχει συμβεί και εσένα να σου απαντήσουν « Ακούω τα πάντα». Αυτά είναι! Τα πάντα! Εδώ λοιπόν υπάρχουν δύο follow up questions που κάνουν τη διαφορά.
«Όταν λες τα πάντα τι εννοείς;» Αν η απάντηση περιέχει κάποια πραγματικά είδη μουσικής αντιλαμβάνεσαι ότι μιλάς με κάποιον που όντως «νιώθει» από μουσική. Που έχει αφήσει μια μελωδία να μπει στον ψυχισμό του και να τον αλλάξει. Που έχει ψάξει να βρει ποιο ήταν αυτό το τραγούδι που έπαιξε; Ποιος το λέει; Που μπορώ να το βρώ να το ξανακούσω; Έχει άλλα τραγούδια που μου αρέσουν αυτός ο καλλιτέχνης; Μήπως θα μπορούσα να τον δω να παίζει και ζωντανά; Αυτός είναι δικός μου! Αυτός είναι ίδια πάστα με μένα. Ακούει μουσική γιατί τον ενδιαφέρει. Ακούει μουσική γιατί του λείπει. Ακούει μουσική γιατί δεν μπορεί διαφορετικά. Η ύπαρξη του έχει soundtrack το οποίο επιμελείται , εμπλουτίζει και διαφοροποιεί με διαθέσεις, εμπειρίες και συναισθήματα. Έχουμε κοινό κώδικα επικοινωνίας. Μπορεί να μην ακούει το ίδιο είδος με εμένα. Αλλά επειδή αγαπάει τη μουσική σέβεται την επιλογή μου όπως και εγώ τη δική του.
Και είναι και οι άλλοι… Αυτοί που στο «όταν λες τα πάντα», απαντούν «τα πάντα», αόριστα και αδιάφορα. Που δεν γνωρίζουν καλλιτέχνες, που ακόμη και αν κάποια στιγμή τους αρέσει ένα τραγούδι δεν θυμούνται ούτε τίτλο, ούτε καλλιτέχνη. Δεν πολυξεχωρίζουν και τα είδη της μουσικής, ακούνε κυρίως ότι πλασάρεται για καινούριο και πολύ cool με κάποιο τρόπο αλλά μόνο όταν είναι με παρέα που το συζητάει ή το υποστηρίζει. Γιατί μπορεί όταν βρίσκονται μόνοι τους σε κάποιο χώρο, να κλείσουν τη μουσική γιατί μπορεί και να είναι θόρυβος στα αυτιά του. Είναι το είδος του ανθρώπου για τους οποίους όλες οι μουσικές είναι μουσική ασανσέρ. Που είτε υπάρχει, είτε όχι δεν κάνει κάποια διαφορά. Το είδος του ανθρώπου, που θα σου πει ότι είναι μεγάλη καλλιτέχνιδα πχ η Amy Winehouse γιατί έτσι άκουσε από κάπου, αλλά δεν ξέρει καν αν έχει δισκογραφία ή ένα τραγούδι της. Το είδος που όταν θα σου πει «τα πάντα» και όταν θα τους κάνεις τη διευκρινιστική ερώτηση «δηλαδή και metal», θα σου απαντήσει με αποστροφή «εχ όχι και metal»! Αλοίμονο! Αφού ο άνθρωπος κατέχει από μουσική και καταλαβαίνει ότι είναι άνευ αξίας και σημασίας η metal. Άσε που δεν την έχει δει – ακούσει να προβάλεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και ως γνωστό αν δεν χαίρει εκτίμησης των ΜΜΕ είναι άνευ αξίας…
Η μουσική όπως λέει ο φίλος μου ο Αλέξανδρος είναι μια γλώσσα και όσα περισσότερα είδη ακούς τόσο πιο πλούσιο είναι το «λεξιλόγιο» με το οποίο μπορείς να εκφραστείς και πάντα μου άρεσε αυτή η παρομοίωση. Για να μην κάνω την βαρύγδουπη αναφορά στο απόφθευγμα του Nitsche ότι χωρίς τη μουσική η ζωή θα ήταν ένα λάθος. Αλλά το είδος που ακούει τα πάντα δεν συμμερίζεται τέτοιες σκέψεις γιατί κατά βάθος ενώ δηλώνει ότι ακούει τα πάντα κατά βάθος δεν «ακούει» τίποτα….