Σαν σήμερα (02/09) κυκλοφόρησαν και αυτά...

Σαν σήμερα, στις 2 Σεπτεμβρίου, κυκλοφόρησαν και τα εξής καλούδια στα διάφορα είδη metal που αγαπάμε:
\r\n
\r\nΟι Haken, με το ’’The Mountain’’ (2013). Prog Rock/Metal, με φρέσκο ήχο και υψηλές επιδόσεις στην τραγουδοποιία. Ο ήχος τους είναι τεχνικότατος αλλά χωρίς να κουράζει και η μουσική τους αν και έχει εμφανλεστατες επιρροές δηλώνει ένα προσωπικό ήχο. Μπάντα-ελπίδα για το μέλλον. Αλλά ήδη έχει 3 δισκάρες άρα δεν τους ταιριάζει {80}
\r\nΟι Falconer, με το ’’Among Beggars And Thieves’’ (2008). Οι Falconer δεν απογοήτευσαν ποτέ. Απλά κάποιοι τους θέλουν πιο power και άλλοι πιο folk. Εδώ νομίζω θα ευχαριστηθεί πιο πολύ η δέυτερη κατηγορία. Έχουν γρήγορα και αργά κομμάτια, κάποια τραγουδισμένα στα αγγλικά και κάποια στα σουηδικά, άλλοτε επικοί και πολεμοχαρείς και άλλοτε σε πιο παραδοσιακά μονοπάτια και με λυρισμό. Γενικότερα δοκιμάζουν τα πάντα και με επιτυχία {75}
\r\nΟι Toxic Holocaust, με το ’’An Overdose Of Death...’’ (2008). Οι Βρεταννοί ανήκουν στο νέο κύμα του thrash αν και είναι από τους πρώτους. Ξεκίνησαν με πάθος σε μια εποχή που οι ακροατές είχαν ανάγκη από αυτόν τον ήχο. Δεν θα ακούσετε τίποτα που να μην έχετε ακούσει αλλά θα βρείτε φρεσκάδα και πάθος. Στον 3ο τους δίσκο δεν ξεχωρίζουν σε κάτι από τα προηγούμενα και γενικότερα επαναλαμβάνονται αν και αυτό μερικές φορές πορώνει {70}
\r\nΟι In Flames, με το ’’ Reroute To Remain’’ (2002). Ο πρώτος άσχημος δίσκος τους για μένα. Μετά μόνο παρακμή. Ο ήχος τους χάνει σχεδόν τα τελευταία melodic death metal (όπως ήταν ο ήχος στα 90ς) στοιχεία τους και καταντούν ένα χοροπηδηχτό τσίρκο ή αλλιώς melodic death metal των 00ς. Σε κάποιους αρέσει αυτός ο ήχος, δε μένα όχι {30}
\r\nΟι Lake Of Tears, με το ’’The Neonai) (2002). Oι απαράδεκτοι συναυλικά Lake Of Tears κυκλοφόρησαν στουντιακά διαμάντια, τουλάχιστον μέχρι και αυτόν. Σίγουρα οι δυο προηγούμενοι δίσκοι ήταν καλύτεροι και μάλλον αυτό οφείλεται ότι το ’’The Neonai’’ είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου προσωπικός δίσκος του Daniel Brennare. Πολλά κομμάτια σαν το ’’Can Die No More’’ θα θεωρούνται παντοτινά αγαπημένα όσο απλοικά και να είναι {80}
\r\nΟι Threshold, με το ’’Critical Mass’’ (2002). Το χω ξαναναφέρει πόσο μπαντάρα είναι οι Threshold. Πίσω στο 2002 με τον αποθανόντα Andrew "Mac" McDermott να μας χαρίζει τις φωνητικές του γραμμές και οι μουσικομάγοι να κάνουν τα απαραίτητα κολπάκια ώστε να μένεις με το στόμα ανοιχτό, όχι λόγο της μουσικής τους παιδείας αλλά των επιτυχημένων συνθέσεων και ενορχηστρώσεων {80}
\r\nΟι Gehenna, με το ’’Malice’’ (1996). Ο τελευταίος τους δίσκος που επιδίδονται στο άθλημα του majestic black. Αργότερα σκλήρυνε ο ήχος τους και παρατηρούνται και αρκετά death metal προσθετικά. Στο τρίτο τους ξόρκι, η ατμόσφαιρα σε κερδίζει και το καταφέρνουν είτε με τα πλήκτρα της Sarcana είτε με τις κιθάρες των Sanrabb/Dolgar. Βέβαια πολλά τραγούδια διαολίζονται και χτυπάνε ’’τελικές’’ αλλά γενικότερα ο δίσκος διακατέχεται από μελωδία. Φέρτε στο μυαλό σας τους Emperor και ξέρετε που βαδίζετε {80}
\r\nΟι Blood Divine, με το ’’Awaken’’ (1996). Η μπάντα του Darren J. White αφότου έφυγε από τους Anathema. Μαζί του  μέλη των Cradle Of Filth των πρώτων βημάτων τους. Το αποτέλεσμα κάτι παραπάνω από καταπληκτικό. Άνετα συγκρίνονται με τους Anathema της ίδιας εποχής, και στην ποιότητα και στην επιλογή του ήχου. Μην σας πώ και πιο βελούδινα και μακάμβρια. Το θέμα είναι ότι δεν υπήρξε ανάλογη συνέχεια. Ένας κατώτερος δίσκος ακολούθησε και τέλος {80}
\r\nΟι Count Raven, με το ’’High On Infinity’’ (1993). Τρίτος και καλύτερος;;; Ίσως. Με τόσες δισκάρες, ποιον να πρωτοδιαλέξεις. Η αλήθεια είναι ότι έχω μια ιδιαίτερη εκτίμηση σε αυτόν το δίσκο και μάλλον το έχω λίγο ψηλότερα από τους άλλους. Doom αλά Sabbath, την εποχή που οι Sabbath δεν θυμίζουν Sabbath. Ότι καλύτερο για αρρωστάκια. Σας ευχαριστούμε {85}
\r\nΟι Sepultura, με το ’’Chaos A.D.’’ (1993). Μέχρι εδώ φτάνω και με τους Sepultura. Παίζει να είναι ο δίσκος τους που έχω ακούσει πιο πολλές φορές αν και αυτός ο δίσκος ευθύνεται για πολλές μεταγενέστερες μπάντες που μισώ τον ήχο τους. Αλλά πως να αντισταθείς σε τόσα κλασσικά thrash τραγούδια στιβαγμένα το ένα μετά το άλλο {75}
\r\nΟι Bolt Thrower, με το ’’The IVth Crusade’’ (1992). Η πολεμομηχανή εκτοξέυει ογκόλιθους ευχαρίστησης και πόρωσης σε κάθε δευτερόλεπτο και το ατσάλι που λιώνει στη μήτρα τους είναι ικανό και αρκετό να φτάσει για να γεμίσει ένα οπλοστάσιο με ριφομηχανές. Ακούς και νιώθεις ότι ζυγίζεις περισσοτερο, ότι τα πόδια σου βυθίζονται μέσα στη γή. Old school mid tempo Death Metal στα καλύτερα του {90}
\r\nΟι Morbid Angel, με το ’’Abominations Of Desolation’’ (1991). Μετά από 2 δισκάρες που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας του death metal, κυκλοφορεί το Abominations.... Ήταν να βγεί ως πρώτο άλμπουμ μιας και περιείχε το πρώτο demo τους αλλά δεν κυκλοφόρησε τότε και την θέση του ντεμπούτου πήρε το ’Altars Of Madness’’. Τα τραγούδια του Abominations είναι του demo, επαναηχογραφημένα και κυκλοφόρησαν όλα σε διαφορετικούς δίσκους εκτός του ’’Demon Seed’’ {75}
\r\nΟι Benediction, με το ’’Subconscious Terror’’ (1990). Άλλη μια Βρεττανική death metal μπαντάρα που ο χρόνος δεν δικαίωσε όσο θα έπρεπε μιας και μείναν στην σκιά άλλων. Πάντως στους death metal κύκλους οι 3 πρώτοι δίσκοι απολαμβάνουν σεβασμού. Στο ντεμπούτο ’’Subconscious Terror’’ τραγουδά και ο Greenway, παράλληλα με τους Napalm Death. Και αυτοί σε mid tempo ταχύτητες, έδωσαν βάση στα ριφς, τον όγκο και την δύναμη να ηγηθούν της μουσικής τους και το αποτέλεσμα τους δικαίωσε {75}

\r\n