ENEMY OF REALITY - ARAKHNE LISTENING SESSION
Την Τετάρτη 18/10 συγκεντρωθήκαμε για την προακρόαση του καινούργιου άλμπουμ των Enemy Of Reality με τίτλο "Arakhne". Το "Arakhne" είναι βασισμένο στον μύθο της Αράχνης. Σύμφωνα με το μύθο, η Αράχνη ήταν μία νεαρή κοπέλα της οποίας τα υφαντά ήταν αξιοζήλευτα ακόμα και από τους θεούς. Η αλαζονεία της όμως εξόργισε τη θεά Αθηνά και της έδωσε ένα επιπλέον κίνητρο, πέραν της ζήλιας της, να κυνηγήσει και να τιμωρήσει την Αράχνη, μεταμορφώνοντάς την στο έντομο που γνωρίζουμε σήμερα.
Αυτή τη φορά, το συγκρότημα επέλεξε ο μύθος αυτός να αποτελέσει το θέμα όλων των τραγουδιών του άλμπουμ τους, τα οποία είναι στιχουργικά αλληλένδετα και ακολουθούν τα πρότυπα αρχαίου δράματος, κατά τα οποία η δράση της τραγωδίας δίνεται μόνο από ένα πρόσωπο. Εδώ το πρόσωπο αυτό είναι η Αθηνά, λιγότερο οι Μούσες και ακόμα λιγότερο οι Αράχνη. Αυτό γιατί η Αθηνά μπορούσε να δώσει από τη θέση της καλύτερα τον παλμό της διένεξης μεταξύ των δύο χαρακτήρων και ήταν αυτός με τις περισσότερες ψυχολογικές μεταπτώσεις.
Το "Arakhne" αποτελείται από 11 συνολικά κομμάτια, ξεκινώντας με ένα ορχηστρικό intro, εν ονόματι "Martyr", μία αρκετά σκοτεινή εισαγωγή στο δράμα που έπεται, προετοιμάζοντας τους ακροατές ότι αυτή δεν θα είναι μία χαρούμενη ιστορία. Ύστερα ακολουθεί το "Reflected" σε συνεργασία με τον Fabio Leone (Rhapsody Of Fire, Angra), στο ρόλο του Ναρκίσσου. Ένα αρκετά δυναμικό τραγούδι που σίγουρα θα αποτελέσει τρόπο έλξης για τους οπαδούς των Kamelot. Στο τρίτο κομμάτι "Weakness Lies Within" είναι ένα από τα καλύτερα στιχουργικά δουλεμένα τραγούδια του άλμπουμ. Τώρα οι ρυθμοί είναι λίγο πιο έντονοι και γρήγοροι, τόσο με τις ορχήστρες να παίζουν αρκετά κοφτά, όσο και με τα άψογα φωνητικά της Ηλιάνας να απαγγέλλουν τους στίχους γρήγορα και πολλές φορές επαναλαμβανόμενα, θυμίζοντάς μας τις απαρχές του symphonic metal. Τα δύο επίσης επόμενα κομμάτια, "The Immemorial" και "Nouthetisis" (με τον Jeff Waters των Annihilator στο guest solo της κιθάρας) είναι επίσης αξιομνημόνευτα. Το μεν "The Immemorial" χρησιμοποιεί σαν "αλατοπίπερο" αντρικά brutal φωνητικά (όπως του Shagrath των Dimmu Borgir) και ένα λίγο πιο σκοτεινό, στοιχειωμένο πιάνο σε συνδυασμό με μια πινελιά dubstep (που όπως πληροφορηθήκαμε ήταν εμπνευσμένο από τους Two Steps From Hell). Το δε "Nouthetisis" μας ταξιδεύει σε μία πιο μυστικιστική αρχαία Ελλάδα με μια γηραιά φωνή να μιλάει στα αρχαία ελληνικά, θυμίζοντάς μας Rotting Christ. Αναμφισβήτητα, τέτοιες προσθήκες κάνουν λίγο πιο τραγικό το παρασκήνιο, πράγμα που εδώ επετεύχθη.
Ήδη ακούγοντας το μισό άλμπουμ έχουμε ευχάριστες εντυπώσεις. Το "Afraid no more" είναι ένα χαρακτηριστικό τραγούδι του στυλ των Enemy Of Reality μέχρι να περάσουμε στο "Showdown" με τη Chiara Malvestiti (Therion), το οποίο πραγματικά είναι κάτι διαφορετικό. Μία power εισαγωγή και ένα καταιγιστικό ρεφρέν σου δίνουν την εικόνα της γεμάτη πάθος και θυμό ύφανσης της Αθηνάς προκειμένου να νικήσει την Αράχνη. Χαρακτηριστικές είναι μικρές φράσεις "Easter eggs" και τρόποι έκφρασης όπως ένα γέλιο, δείχνοντας μία εκδικητική διάθεση από την πλευρά της Αθηνάς. Όμοιο μοτίβο ακολουθεί και το έβδομο τραγούδι "The Taste of Defeat", με το συνεχώς επαναλαμβανόμενο ρεφρέν να μας δείχνει ότι η Αθηνά δεν μπορεί να πιστέψει ότι η Αράχνη της νίκησε και προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της ότι πρόκειται για απάτη. Για μένα είναι δύο κομμάτια πολύ καλά δεμένα μεταξύ τους. Εν ακολουθία έχουμε το "In Hiding" που όπως και το "Showdown" είναι διαθέσιμα στο Youtube. προτελευταίο κομμάτι "I spare you" έχει επίσης πολύ παραστατικούς στίχους όπως και το τελευταίο, "A gift of curse", κλείνοντας ομαλά την ιστορία μας.
Μερικές παρατηρήσεις για το άλμπουμ. Μου έκανε εντύπωση που, παρόλο που μιλάμε για συμφωνικό συγκρότημα, δεν υπήρχε ούτε μία μπαλάντα, ακόμα και τη στιγμή της κρίσης ("In Hiding") που η Αράχνη είναι απεγνωσμένη και προσπαθεί να βάλει τέλος στη ζωή της. Ωστόσο αυτή η κίνηση δικαιολογήθηκε μετά καθώς πληροφορηθήκαμε ότι ακόμα και αυτή τη φορτισμένη συναισθηματικά σκηνή, η Αράχνη βιώνει μία σύγκρουση, που προφανώς δεν μπορεί να ερμηνευθεί με ένα ήρεμο κομμάτι. Επίσης ήταν αισθητά βελτιωμένες οι ορχηστρικές συνθέσεις και το πιάνο, όσο και οι υπόλοιπες συνθέσεις, με την παρουσία πολλών μακρόσυρτων σόλο κιθάρας και blastbeat στα ντραμς, γεγονός που δεν αλλοίωνε καθόλου τον ήχο. Η προσέγγιση του μύθου ήταν αρκετά ρεαλιστική και ζωντανή και η Αθηνά ήταν η σωστή επιλογή για την περιγραφή των γεγονότων. Φυσικά, οποιεσδήποτε άλλες παρατηρήσεις μένουν στην κρίση του κοινού που, κατ’ εμέ, θα μείνει ευχαριστημένο από το άλμπουμ.
Report Christina Tsakiri