Given the LIVE Chance Flashback: Dread Sovereign-All Hell's Martyrs
\r\n\r\n
O Alan Averill Nemtheanga έχει εμπλακεί σε πολλές μπάντες τα τελευταία χρόνια, αρκετά διαφορετικές μουσικά μεταξύ τους. Οι Primordial είναι η παλίοτερη και κορυφαία μπάντα του και αυτό αν αλλάξει θα χρειαστούν πολλά χρόνια. Το κακό είναι ότι στους Primordial δεν συνισφέρει όσο θα θελε, είναι η μπάντα των κιθαρίστων της. Από όλες τις μπάντες που πήρε μέρος παλιότερα,αυτή που ξεχωρίζω είναι των Ιταλών Void Of Silence στο ’’Human Antithesis’’ του 2004. Doom metal, σκοτεινό, ζοφερό, με μεγάλες συνθέσεις που αγγίζουν τα λεπτά όρια του funeral, πάντα ενδιαφέροντες και με πνιγηρή ατμόσφαιρα που σε κερδίζει άμεσα. Η φωνή του Άλαν ξεχωριστή και σου δίνει και την εντύπωση του επικού, ακόμα και όταν έχει προηγηθεί άμπιεντ αβυσσικό πέρασμα. Και αυτή η συμβολή του στους Ιταλούς του άρεσε πολύ αλλά και εκεί ήταν ξένος. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι Dread Sovereign, το δικό του παιδί, οι δικές του συνθέσεις , με τις ουλές των Void Of Silence να έχουν επουλώσει και μετατρέψει σε ένα πιο έμπειρο μουσικό. Συνοδοιπόροι του, ο Simon O’Laoghaire (ο πότης αλλά και υπερπαιχτούρα ντράμερ των Primordial) και κιθαρίστας ακόμα ένας Ιρλανδός, ο Eoin Houlihan.
\r\n Μετά από μια τελετουργική εισαγωγή, τα sabbathικά ριφφς κάνουν την εμφάνιση τους με τον Alan να βγάζει τα εσώψυχα του. Καταριέται, ουρλιάζει, βλασφημά, οργίζεται, πονάει. Και πάντα με την χαρακτηριστική φωνή που ξεχωρίζει σαν την μυγα μες στο γάλα από τους άλλους τραγουδιστές. Σε καμμιά μπάντα που τραγουδά ο Alan δεν αναρωτιέσαι μήπως τραγουδά κάποιος άλλος. Με κάποιες παραλλαγές πάντα. Και δω τα ίδια. με λίγο πιο Ozzy στυλ,χαχα. Ίσως επειδή μου ακούγονται πολύ 70ς τα riffs. Το εναρκτήριο ’’Thirteen Clergy to the Flames’’ από μόνο του είναι ένας λόγος να αγαπήσεις το ’’All Hell’s Martyrs’’ και να το τιμήσεις με όποιους τρόπους μπορείς να σκεφτείς. Ζυγιασμένο, δυνατό με τονισμένες τις κιθάρες που στολίζουν τα αυτιά σου με τα μονολιθικά τους κύματα. Στην συνέχεια οι ρυθμοί πέφτουν, σκάβουν πιο βαθιά, ρίχνουν τους τόνους, γενικότερα ρισκάρουν και διακινδυνεύουν. Ανταλλάσουν το κλασσικότροπο doom με πιο funeral σκότος και διαρκέστερες συνθέσεις που μόνο ισχυρές μπάντες καταφέρνουν να επωμιστούν τέτοια βάρη και ο ήχος τους να συνεχίζει να διαγείρει. Οι Dread Sovereign είναι από αυτές τις μπάντες αλλά δεν μπορώ να κρύψω ότι τους προτιμώ σε πιο τακτοποιημένες συνθέσεις που καλλωπίζουν τις αισθήσεις μου γαρνίροντας τις με περιεκτικά τραγούδια. Το θετικό της υπόθεσης ότι ο δίσκος δεν μαστίζεται από επαναλαμβανόμενα μοτίβα χωρίς λόγο ύπαρξης. Είναι χρωματισμένος με πολλά σκούρα χρώματα και άγνωστες εικόνες, τροφή για το μυαλό. Απόδειξη αιματος και ιδρώτα το ’’We Wield the Spear of Longinus ’’, ένα σχεδόν 12λεπτο τραγούδι που σε παγιδεύει με τα πνευματικά του πλοκάμια του. Τρεις εισαγωγές μοιράζουν την εξευμένιση της καθόδου στα τρίσβαθα της μουσικής τους. Αλλά αν κατεβείς και τους το επιτρέψεις, θα κλυδωνιστεί από την τρι(ηχητικο)κυμία τους. Εάν σας λείπουν και οι Primordial, το ΄΄Cathars to Their Doom’’ είναι για εσάς. Εννοείται πιο doom, αλλά έχει την επικότητα και το πομπώδες ύφος τους. Αν οι Primordial είναι μουσική για μάχη, το ’’΄΄Cathars to Their Doom’’ είναι η μουσική υπόκρουση για αυτά που ακολουθούν μετά το πέρας αυτής. Οι Primordial είναι η πρωινή εργασία και οι Dread Sovereign η νυχτερινή διασκέδαση.
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n