55 ΛΕΠΤΑ ΓΙΑ ΤΗ MYRKUR
55’ παγωμάρας… Αν έπρεπε με δυο λόγια να περιγράψω τι έζησα στην πολυαναμενόμενη πρώτη εμφάνιση των Myrkur στην χώρα μας, αυτά θα ήταν τα πιο ταιριαστά λόγια για να το πω. Όμως καλύτερα θα ήταν να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Φτάνοντας στο Fuzz, το 1ο που παρατήρησα ήταν η πολύ χαμηλή προσέλευση. Λίγο πριν τις 9 τα άτομα που βρίσκονταν στο venue δεν ξεπερνούσαν τα 250-300, ένας αριθμός που έμελλε να αυξηθεί αλλά όχι ιδιαίτερα, φτάνοντας τελικά το πολύ στα 400-450 στο peak της βραδιάς. Προσωπικά μου έκανε αρνητική εντύπωση, καθώς θα παρακολουθούσαμε ένα από τα πιο hot ονόματα της εποχής, αλλά και ταυτόχρονα μια πολύ ιδιαίτερη περσόνα, η οποία μάλιστα αφορά οπαδούς διαφορετικών ιδιωμάτων. Υποθέτω όμως πως λίγο η τιμή του εισιτηρίου, λίγο το πλήθος των συναυλιών, οδηγούν τον κόσμο σε αναγκαστικές επιλογές με βάση το μπάτζετ που διαθέτει, με αποτέλεσμα κάποια event να παρουσιάζουν χαμηλότερη προσέλευση από την αναμενόμενη.
Ήταν 10’ μετά της 9 το βράδυ, που η Λαμπρινή Γιώτη πάτησε το πόδι της στη σκηνή. Ήταν 40’ μετά, που το Fuzz ξύπνησε από ένα υπέροχο παραμύθι. Όχι, δεν έχω καμία σχέση με τη μουσική της. Είναι πολύ επιδερμική η επαφή μου με την παραδοσιακή μουσική της Βόρειας Ευρώπης. Για την ακρίβεια αρχίζει και τελειώνει σε διάφορα metal συγκροτήματα που τη χρησιμοποιούν στον ήχο τους. Αλλά εδώ μιλάμε για καλλιτεχνική μαγεία. Η Λαμπρινή μόνη, με δύο παραδοσιακά όργανα τα οποία ενάλλασσε ανά τραγούδι, κατάφερε να γεμίσει τόσο τη σκηνή, όσο πολυμελή συγκροτήματα δεν καταφέρνουν. Η ησυχία που επικρατούσε στο χώρο και το χειροκρότημα που δυνάμωνε τραγούδι με το τραγούδι και ερμηνεία με την ερμηνεία αποδείκνυαν το τι ζήσαμε το βράδυ της Κυριακής. Ταξιδέψαμε στη Σκωτία, την Ιρλανδία, τη Νορβηγία, τη Σουηδία, τη Λαπωνία, ακούσαμε μοιρολόγια, νανουρίσματα και μύθους, απολαύσαμε μια υπέροχη παρουσία και μια εκπληκτική φωνή, που άλλαζε χαρακτήρα ανά τραγούδι, μπαίνοντας στο ρόλο που απαιτούσε η αφήγηση, αλλάζοντας πρόσωπα και όλα αυτά χωρίς να σπαταλά ούτε μια ανάσα. Ήταν σπουδαίο αυτό που βίωσα. Υποκλίνομαι ταπεινά στο τεράστιο ταλέντο μιας μεγάλης καλλιτέχνιδας.
Μετά την εμπειρία της εμφάνισης της Labri Giotto ήταν ακόμα πιο μεγάλη η ανυπομονησία, αλλά ταυτόχρονα ανέβηκε και ο πήχης για την εμφάνιση της Myrkur. Λίγο μετά τις 10, μπαίνοντας με το The Serpent και συνεχίζοντας με το Ulvinde, καταρχήν η Amalie Bruun με καθήλωσε. Φωνάρα, ακουγόταν κρύσταλλο, απόκοσμη πάνω στη σκηνή όπως άλλωστε παρουσιάζεται γενικότερα το προφίλ της. Η μπάντα της, τρεις κουκουλοφόροι, ψιλοαδιάφοροι, τόσο παρουσιαστικά αλλά και πολύ περισσότερο μουσικά και ηχητικά. Περισσότερο θα έλεγα ότι έφτιαχναν μια παλέτα θορύβου, με πολύ μέτριο ήχο, ώστε η Amalie να δώσει την παράσταση της. Τραγούδι με το τραγούδι, η παρουσία της και μόνο είχε σταματήσει να με εντυπωσιάζει και ο αρχικός ενθουσιασμός γρήγορα κόπασε. Η επικοινωνία με το κοινό αναλωνόταν σε ένα thank you (που και που). Στα καθαρά φωνητικά παρέμενε καλή, στα ακραία, τις ελάχιστες φορές που τα προσπάθησε (για την ακρίβεια δύο κραυγές και ένα στίχο δοκίμασε) δεν μπορώ να πω ότι τα κατάφερε καλά και προβλέπω σύντομα να τα καταργεί από τα live της. Όταν δε αποφάσιζε να τραγουδήσει, χωρίς τη συνοδεία μπάντας, τα παραδοσιακά τραγούδια του Βορρά, η σύγκριση με αυτό που είχαμε παρακολουθήσει από τη Λαμπρινή ήταν αναπόφευκτη και σίγουρα την έφερνε από κάτω. Η κρυάδα έγινε παγετός όταν στις 10:45 προανήγγειλε το τελευταίο τραγούδι του σετ!!! Με το Villemann og Magnhild λοιπόν, η μπάντα αποχώρησε, με την Amalie να επιστρέφει με τη συνοδεία πιάνου ώστε να παίξει δύο κομμάτια για encore, με το δεύτερο μάλιστα να είναι εκτός προγράμματος, δώρο για το φανταστικό κοινό…
55’ μετά την έναρξη της συναυλίας, τα φώτα άναψαν, τα ηχεία του Fuzz άρχισαν να παίζουν μουσική και εγώ παρατηρούσα πρόσωπα του στυλ «Τι παίχτηκε τώρα»… Πραγματικά αν δεν είχαμε την τελευταίας στιγμής συμμετοχή της Λαμπρινής Γιώτη θα μιλούσαμε για επικό fail, ειδικά και για τη σχέση τιμής/event. Φυσικά και σε καμιά περίπτωση δεν είναι ευθύνη της (άψογης) διοργάνωσης καθώς είχαμε την ευκαιρία να δούμε ένα hot όνομα τη στιγμή που βρίσκεται στο peak της δημοτικότητας του, αλλά επιτρέψτε μου να πιστεύω πως οι Myrkur το βράδυ της Κυριακής δεν κέρδισαν, αλλά έχασαν δυναμική στη χώρα μας. Τελικά το να γίνει μια one-(wo)man band, live συγκρότημα, θέλει δουλειά πολύ…
Report Θοδωρής Χριστοδουλόπουλος
Photos Βασίλης Μισιρλής