CHANIA ROCK FESTIVAL LIVE REPORT: ΜΕΡΑ 2Η

Μετά από μια όμορφη πρώτη μέρα στο Chania Rock Festival, μια εξίσου όμορφη βραδιά στην πόλη των Χανίων και την απαραίτητη πρωινή επίσκεψη στην παραλία, ετοιμάστηκα να ανηφορήσω για τον Προμαχώνα του San Salvatore, όπου μας περίμενε η δεύτερη και επίσης πολλά υποσχόμενη μεταλλική βραδιά.

Στις 17:30 ακριβώς και με τον ήλιο να καίει οι Αθηναίες Diamond Signs, ένα γυναικείο hard rock/metal cover band, ανεβαίνουν στην σκηνή για να μας ζεστάνουν (μουσικά πάντα, γιατί κατά τα άλλα ήμασταν ήδη on fire!) Καθώς όχι μόνο δεν τις είχα ακούσει ποτέ αλλά δεν είχα καν το όνομά τους υπόψιν, ήμουν πολύ περίεργος για το τι θα έβλεπα. Ξεκίνημα με Fairies Wear Boots από Black Sabbath και ναι, έχουμε κάτι καλό εδώ! Η μπάντα είναι άψογα προβαρισμένη, με μια αρκετά επικοινωνιακή frontwoman που προσπαθεί να ξεσηκώσει τον λίγο είναι η αλήθεια ακόμα κόσμο. Συνέχεια με αγαπημένο Cold Sweat από Thin Lizzy και όλο και περισσότερα κεφάλια αρχίζουν να κουνιούνται. Δεν ξέρω τι περιθώρια αξιολόγησης μπορεί να υπάρχουν για μια cover band αλλά αυτό που έκαναν οι Diamond Signs το έκαναν πολύ καλά: Επαγγελματικό παίξιμο, επικοινωνία με το κοινό και party διάθεση, όλα τα συστατικά για να ξεκινήσει όμορφα το φεστιβάλ. Οι δε επιλογές των Enter Sandman, The Tower, Holy Diver και Wrathchild νομίζω μας άφησαν όλους ικανοποιημένους ενώ δεν μπορώ να μην τους αποδώσω τα εύσημα που θυμήθηκαν τον τεράστιο Γιάννη Σπάθα των Socrates ο οποίος έφυγε την ίδια μέρα από την ζωή, αφιερώνοντάς του την εμφάνισή τους. Πρώτο δείγμα θετικό λοιπόν για τις Diamond Signs, ευχαρίστως θα τις ξαναέβλεπα σε κάποια αθηναϊκή σκηνή από το φθινόπωρο.

Μπορεί τις Diamond Signs να μην τις γνώριζα αλλά εξίσου νέα… πληροφορία για εμένα ήταν και οι Τυνήσιοι Carthagods οι οποίοι ακολουθούσαν. Έχοντας ακούσει την πρόσφατη κυκλοφορία τους The Monster In Me, ήμουν περίεργος για το πώς θα απέδιδαν το υλικό τους ζωντανά αλλά και για την εν γένει παρουσία τους. Η μπάντα ανέβηκε με φοβερή όρεξη στην σκηνή, έχοντας στο πρόσωπο του Mehdi Khema έναν χαρισματικό frontman, ο οποίος δεν σταμάτησε να ξεσηκώνει το κοινό, να κάνει πλάκα και προσπαθεί να μας βάλει για τα καλά στον κόσμο των Carthagods. Για όσους (λογικά) δεν γνωρίζουν, η μπάντα παίζει ένα μείγμα power/progressive metal, με αρκετά σύγχρονο ήχο και μελωδικά αλλά και πιο «γρέζα» φωνητικά, ενώ στην μία κιθάρα είχαν για βοήθεια τον φίλο τους Timo Somers (Delain, Vengeance) ο οποίος έδωσε ρεσιτάλ στα solos. Φοβερά δεμένη μπάντα, οι Carthagods έδωσαν μας μια πολύ καλή εμφάνιση, μας έκαναν να περάσουμε καλά και πιστεύω ότι αρκετός κόσμος μετά από την εμφάνιση αυτή θα επιλέξει να τους ψάξει λίγο παραπάνω. 

Σειρά είχαν οι Holocaust από τη Σκωτία, ένα από τα θρυλικά συγκροτήματα του NWOBHM, οι οποίοι βέβαια εδώ και χρόνια ακολουθούν μουσικά έναν διαφορετικό δρόμο, με πιο πρόσφατο δείγμα της τριάδας των Mortimer, McGrath και Wallace να είναι το φετινό Elder Gods. Ξεκίνημα με Smokin’ Valves και ταξιδεύουμε πίσω στον χρόνο! O John Mortimer, ο οποίος λογικά είναι γύρω στα 65 αλλά μοιάζει πάνω από 70, στέκεται αγέρωχος πάνω στην σκηνή αναλαμβάνοντας κιθάρα και φωνητικά, σαν ένας αρχαίος δρυίδης του heavy metal που μας μεταλαμπαδεύει την γνώση του παρελθόντος. Ωστόσο για να είμαι ειλικρινής δεν είδα πολύ κόσμο να συμμερίζεται τον δικό μου ενθουσιασμό αλλά να παραμένει συγκρατημένος. Σίγουρα η στατικότητα της μπάντας πάνω στην σκηνή δεν βοήθησε, ωστόσο περίμενα λίγη περισσότερη συμμετοχή από τους… πάλιουρες. Αντίθετα αρκετοί νεότερης ηλικίας θεατές (που προφανώς γεννήθηκαν πάνω από 2 δεκαετίες μετά το The Nightcomers) φάνηκαν να το διασκεδάζουν και αυτό αν μη τι άλλο ήταν θετικό. Κατά τα άλλα η μπάντα στον λίγο χρόνο που είχε στην διάθεσή της μας κέρασε ένα δυνατό Death Or Glory, πιο “σύγχρονα” κομμάτια όπως το Expander και το Iron Will αλλά φυσικά και το επικό The Nightcomers. Το κλείσιμο έγινε φυσικά με Heavy Metal Mania και τον κόσμο επιτέλους να παίρνει μπρος και να τραγουδάει για ένα πολύ ωραίο κλείσιμο. Σίγουρα η εμφάνιση των Holocaust θα μπορούσε να έχει λίγη περισσότερη ένταση, ωστόσο δεν μπορώ να πω ότι η μπάντα δεν έπαιξε καλά ή ότι δεν είχε καλές επιλογές κομματιών. Ίσως απλά οι open air εμφανίσεις να μην ταιριάζουν τόσο σε αυτή την μπάντα και να τους βλέπαμε με άλλο μάτι σε ένα club, ωστόσο σε κάθε περίπτωση ήταν μια παραπάνω από αξιοπρεπής εμφάνιση η ο οποία μας έφερε σε επαφή με τις μακρινές ρίζες της αγαπημένης μας μουσικής.

Καθώς πλέον το σούρουπο πλησίαζε, ο κόσμος είχε πυκνώσει και όλοι περίμεναν την εμφάνιση των «βασιλιάδων» Rotting Christ, οι οποίοι παρεπιπτόντως θα έκαναν το εν Ελλάδι ζωντανό ντεμπούτο τους με τα δύο νέα μέλη της μπάντας, τον Κώστα Χελιώτη (Chronosphere) στο μπάσο και τον Γιάννη Καλαμάτα (ex-Achelous) στην κιθάρα. Ξεκίνημα και Hallowed Be Thy Name από το πρόσφατο The Heretics και ο Προμαχώνας ζεί όντως σκηνές μάχης, καθώς η… μαυροφορούσα νεολαία (και όχι μόνο) αρχίζει να σηκώνει την πρώτη σκόνη, ενώ ο Σάκης Τόλης με απίστευτη ενέργεια σπρώχνει συνέχεια τον κόσμο να εκδηλωθεί όλο και περισσότερο. Το pit δεν άργησε να στηθεί και η μπάντα μας έδωσε να καταλάβουμε, μην αφήνοντάς μας να πάρουμε ανάσα, είτε με το speedαριστό Societas Satanas (περιττό να αναφέρω τι έγινε στο pit) ή με το «ασφυκτικό» Άπαγε Σατανά. Οι Rotting Christ έχοντας εδώ και χρόνια τον αέρα μιας μπάντας που δεν έχει τίποτα να αποδείξει, έδωσαν χωρίς πολλά «φτιασίδια» (οκ, οι φλόγες μπροστά στην σκηνή ήταν ωραίες!) ένα καθηλωτικό show, χωρίς να μας αφήσουν ούτε λεπτό να χαλαρώσουμε. Τα δε νέα μέλη φάνηκαν ότι ταιριάζουν απόλυτα στην χημεία των Rotting Christ και απέδωσαν σαν να βρίσκονταν χρόνια στην μπάντα, για μια εμφάνιση την οποία θα μπορούσα άνετα να χαρακτηρίσω «αυτοκρατορική», καθώς το κουαρτέτο έπαιξε σαν headliner και μας έδειξε για άλλη μια φορά ότι κάθε άλλο παρά έχει φτάσει η ημερομηνία λήξης της συνεισφοράς τους στην σκηνή. Το κλείσιμο έγινε φυσικά με το «αιώνιο» Non Serviam το οποίο πρέπει να ήρθε στα χείλη σχεδόν όλων όσων βρίσκονταν εκεί, ένα ταιριαστό τέλος σε μια ακόμα εξαιρετική εμφάνιση των Rotting Christ η οποία σίγουρα θα μείνει στην μνήμη μας για πολύ καιρό.

Όσον αφορά την Ελλάδα, η περίπτωση των Demons And Wizards εμπεριέχει μια μεγάλη δόση αδικίας, καθώς πρόκειται για την χώρα που αγάπησε την μπάντα όσο λίγες, ωστόσο χρειάστηκε να περάσουν 20 ολόκληρα χρόνια για να μπορέσουμε να τους απολαύσουμε ζωντανά! Έφτασε η ώρα όμως το γραμμάτιο αυτό να εξοφληθεί, καθώς οι φανατικοί φίλοι της μπάντας μαζεύτηκαν στα Χανιά για να απολαύσουν τους κυρίους Jon Schaffer και Hansi Kursch, τον εγκέφαλο δηλαδή των Demons And Wizards, που δημιούργησε αυτή την μπάντα πάνω στα καλύτερα στοιχεία των μπαντών τους, των Iced Earth και των Blind Guardian αντίστοιχα, μπάντες οι οποίες λατρεύονται εδώ και πάνω από 2 δεκαετίες στην χώρα μας. Ξεκίνημα λοιπόν μέσα σε φοβερή ατμόσφαιρα με το Rites Of Passage και… let the magic begin! Η μπάντα μας βομβάρδισε με κομματάρες μέσα από τις 2 κυκλοφορίες της, το ομώνυμο δίσκο ντεμπούτο της του 1999 και το Touched By The Crimson King του 2005 και πραγματικά οι αντιδράσεις του κόσμου πρέπει να ξεπέρασαν και τις πιο αισιόδοξες προσδοκίες της μπάντας! Άλλωστε δεν είναι και λίγο να ακούς για πρώτη φορά ζωντανά κομμάτια με τα οποία στην ουσία μεγάλωσες και αποτέλεσαν το soundtrack της εφηβείας σου. Περιττό να πούμε ότι οι Schaffer/Kursch δεν σταμάτησαν να χαμογελούν και να δείχνουν την χαρά αλλά και την έκπληξή τους από την υποδοχή που τους επιφυλάχθηκε. Όσο για την απόδοση της μπάντας; Θα την χαρακτήριζα απλά υπέροχη, καθώς κατάφεραν να μας αποδώσουν με μεγάλη πιστότητα την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα των 2 δίσκων και να μας κάνουν να ταξιδέψουμε σε ένα μαγικό μέρος. Πώς να μην είναι υπέροχη άλλωστε όταν έχεις επί σκηνής μουσικούς του επιπέδου των Marcus Siepen στο μπάσο και Frederik Ehmke στα τύμπανα (συνοδοιπόροι του Κursch στους Blind Guardian),  τον Jack Dreyer των Iced Earth στην έτερη κιθάρα και τον Joost van den Broek των Star One στα πλήκτρα. Ο Schaffer φυσικά ήταν ο… Schaffer, ξερνώντας απίστευτα riffs και σχεδόν όλη την ώρα χαμογελαστός, κρατώντας ελαφρώς χαμηλό προφίλ είναι η αλήθεια (δεν απευθύνθηκε ούτε μια φορά στο κοινό) και προτιμώντας να μιλήσει με την μουσική του. Τώρα για τον Kursch τί να πω;  Η φωνή του μοιάζει να μην έχει χάσει ούτε ίχνος από αυτή τη χαρακτηριστική χροιά που όλοι αγαπήσαμε ενώ έδωσε ρεσιτάλ ερμηνείας, ακόμα και όταν χρειάστηκε να ανέβει… ψηλά! Η δε επικοινωνία του με το κοινό ήταν φοβερή, ενώ δεν σταμάτησε στιγμή να εκφράζει τον θαυμασμό του αλλά και την αγάπη του για το ελληνικό κοινό και την υποδοχή που έλαβαν για την εμφάνισή τους αυτή. Μπορεί αυτή η εμφάνισή να αφορούσε τους Demons And Wizards αλλά ήταν αδύνατο να μην χωρέσουν σε αυτήν κομμάτια από τις μπάντες των 2 ιδρυτών της, ιδιαίτερα από την στιγμή που αυτές οι μπάντες αγαπιούνται σε υπερθετικό βαθμό και στην χώρα μας. Πρώτο… κέρασμα λοιπόν με Burning Times από Iced Earth και μια πραγματικά φοβερή ερμηνεία από τον Kursch και ο χώρος παίρνει φωτιά! Αλοίμονο, συνέχεια με Welcome To Dying από Blind Guardian και πλέον απογειωνόμαστε! Λίγο μετά τερματίζουμε τις ταχύτητες με το αγαπημένο μου The Gunslinger και πριν το καταλάβουμε έρχεται το επόμενο «ντουέτο» : I Died For You και το απίστευτο Valhalla και μάλλον δεν πιστεύουμε τι ζούμε. Βέβαια η μπάντα είχε μερικούς ακόμα άσους στο μανίκι της και καθώς μας αποχαιρέτησε με το Last Sunrise (αν θυμάμαι καλά) το αίτημα για encore ήταν κάτι παραπάνω από τυπικό. Όπερ και εγένετο, καθώς η μπάντα επέστρεψε άμεσα και μας αποτελείωσε με το Blood On My Hands, με το τέλος να έρχεται γλυκά και σχεδόν λυτρωτικά (εν είδει κάθαρσης) με το Fiddler On The Green.

Το τέλος της εμφάνισης των Demons And Wizards και η αυλαία του φετινού Chania Rock Festival μας άφησαν όλους με ένα τεράστιο χαμόγελο και μια αίσθηση ολοκλήρωσης. Οι D & W μας πρόσφεραν μια μαγική εμφάνιση και αν κρίνω από την υποδοχή που είχαν αλλά και από τις αντιδράσεις τους, δεν θα περάσει πολύς καιρός πριν τους ξαναδούμε στην χώρα μας. Όσο για το φεστιβάλ στο σύνολό του, για άλλη μια φορά οι διοργανωτές μας απέδειξαν ότι ξέρουν να στήνουν ένα σωστό και λειτουργικό event, σεβόμενοι τόσο τους καλλιτέχνες όσο και το κοινό που ταξιδεύει όχι μόνο από την Ελλάδα αλλά και από πολλές χώρες του εξωτερικού για να απολαύσει την αγαπημένη του μουσική μαζί με την φημισμένη κρητική φιλοξενία. Σε τελική ανάλυση, αν υποθέσουμε ότι η εκάστοτε επιλογή των καλλιτεχνών που εμφανίζονται και η απόδοσή τους εμπίπτουν λίγο και στο υποκειμενικό κριτήριο του καθενός, νομίζω ότι κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι οργανωτικά το φεστιβάλ παίρνει άνετα 10/10, είτε μιλάμε για την άνεση του χώρου και τις παροχές, είτε για την ακριβέστατη τήρηση του προγράμματος. Αξίζει πραγματικά ένα μεγάλο μπράβο στους διοργανωτές και σε όσους δούλεψαν για να πραγματοποιηθούν αυτές οι 3 μέρες του φεστιβάλ οι οποίες μας πρόσφεραν όμορφες, έντονες και μαγικές στιγμές. Όσες και όσοι δε έχετε γευτεί ακόμα την χαρά του Chania Rock Festival, αρχίστε από τώρα να σχεδιάζετε για του χρόνου καθώς τα υπέροχα Χανιά αποτελούν ούτως ή άλλως έναν υπέροχο τουριστικό προορισμό και ακόμα και αν πρόκειται να τα απολαύσετε μόνο για τις μέρες του φεστιβάλ, το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται ποτέ να το μετανιώσετε που βρεθήκατε εκεί. Ραντεβού λοιπόν σε έναν χρόνο από τώρα στον Προμαχώνα του San Salvatore!

Ανταπόκριση: Λάμπρος “Metalshock” Πανέτας

Φωτογραφίες: Λάμπρος Πανέτας, Ηλέκτρα Κολοβού