DEATH (DTA) @ Fuzz Club
Δεκαοχτώ χρόνια μετά την πρώτη συναυλιακή μου επαφή με τους Death, έρχεται ξανά αυτή η ευκαιρία. Και υπήρξε μόνο ως ευκαιρία., ποτέ ως δίλλημα. Ο Chuck των Death απεβίωσε μόλις 34 ετών, το 2001 και δεν πρόκειται να τον ξαναδούμε ούτε να τον ξανασυναντήσουμε. Ποιος ο λόγος για κλάψα περί του αν αξίζει να ακούσεις Death ζωντανά; Θες να το δεις ως φόρος τιμής; Δες το. Θες ως απωθημένο για όσους δεν πήγαν την πρώτη φορά; Ή απλά μια βραδινή διασκέδαση μωρέ με σφραγίδα υπογραφής σίγουρης διασκέδασης από μεγάλες παικτούρες. Και δεν μιλάω μόνο για όσους απάρτιζαν χτες την σύνθεση των DEATH DTA. Νομίζω ότι αν υπήρξες μέρος αυτού το show, έχεις τα καλύτερα να πείς. Αν όχι, μάλλον θα σε πείσουν οι άλλοι.
\r\n\r\n
Καταρχήν, θα αναφερθώ για το ένα και μοναδικό αρνητικό ου μπορώ να επιφέρω στο νου μου. Η αναμονή. Περιμένουμε τόσο και τόσο καιρό, ερχόμαστε στην ώρα μας και πιο νωρίς και ακόμα περιμένουμε. Τέλοσπαντων, άλλη μισή++ ώρα χαμένη από την ζωή μας και δυστυχώς δεν θα είναι η τελευταία. Κόσμος πολύς που τελικά αναδείχτηκε αρκετός ώστε να γεμίσει το Fuzz, ευτυχώς όχι ασφυκτικά. Μεταλλάδες διαφόρων ηλικιών αλλά και κόσμου που δεν έχει σχεδόν καμιά επαφή με το Death Metal. Τέτοια η δύναμη των Death που λατρεύτηκαν από χιλιάδες οπαδούς διαφορετικών ακουσμάτων. Μαζί με τους γεροντομεταλλάδες, πολλά νεαρά παιδιά που σίγουρα δεν πρόλαβαν την μπάντα ενεργή λόγω μικρής ηλικίας. Ποιος ο λόγος να στερήσεις από αυτά τα παιδιά μια τέτοια ευκαιρία. Επίσης κάτι που μου έκανε μεγάλη και συνάμα ευχάριστη έκπληξη, είναι ότι δεν υπήρξε η κλασσική ’’μεταδιασκέδαση’’, δηλαδή πάω σε μια συναυλία για να βγάλω φωτογραφίες, να τραβήξω βίντεος και να πάρω ένα εισητήριο για να αποδείξω ότι ήμουν παρών, μόνο και μόνο για να τα ’’ανεβάσω’’ την επόμενη μέρα (ή και την ίδια στιγμή για κάποια αρρωστάκια) για να πάρω Likes . Ότι να ναι. Σε αυτή την συναυλία δεν υπήρχαν τέτοια (πάντα θα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις). Ο κόσμος πήγε για να απολαύσει μια συναυλία και το έκανε.
\r\n\r\n
Πρώτοι βγήκαν οι Έλληνες Memorain. Ο χρόνος δεν ήταν με το μέρος τους μιας και βγήκαν αργοπορημένα και εννοείται όχι εξαιτίας τους. Με επτά δίσκους στο μπαγκάζι τους και μόνο τέσσερα τραγούδια για να παίξουν, είναι δύσκολο το έργο τους. Προσθέστε και τον περιορισμένο χώρο που είχαν μιας και το drum kit των Obscura ήταν ήδη στημένο. Και όμως, παρόλες τις αντιξοότητες, η κινητικότητα του Βαγγέλη και η ηχητική γροθιά των υπολοίπων έθεσε τις βάσεις για ένα σύντομο ποιοτικό ακουστικό ξέσπασμα. Η αλήθεια είναι ότι το σύγχρονο thrash που παίζουν δεν με ακουμπάει καθόλου (και ίσως και αρκετούς που αρέσκονται σε ήχους όπως το (tech) death αλλά κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει την αλήθεια ότι έπαιξαν καλά. Γρήγορο, ζωντανό, τσαμπουκαλίδικο thrash, χωρίς να τσιγκουνεύονται σολαρίσματα. Είναι όντως πολύ δύσκολο να ευχαριστήσεις οπαδό που περιμένει ανυπόμονα να ακούσει DEATH....
\r\n\r\n
....εκτός αν ο ήχος σου φέρνει προς τα εκεί. Οι Γερμανοί Obscura, με νέο κιθαρίστα και drummer και ένα νέο δίσκο, το ’’Akroasis’’ να μου έχει αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις (http://www.metalzone.gr/reviews.php?action=details&id=3815&lang=en), ακολουθούν τους Death σε αυτή τους την περιοδεία και όχι τυχαία. Πολλές επιλογές από το νέο τους δίσκο αλλά και κάποιες παλιότερες ήταν ικανές να σου προκαλέσουν εγκεφαλικό οργασμό. Ο νεαρός Rafael βίαζε την ταστιέρα μου με το ένα του χέρι όσο το άλλο έδινε εντολές. Το παλικάρι έπαιζε τα άπαιχτα, τέτοιο γιο θέλω να κάνω,χαχα. Μπασίστας ποζεράς, όλο πόζες για φωτογραφίες ήτανε. Την δουλειά του όμως την έκανε άψογα και οι παλμοί του μπάσου του βαρούσαν αδιάκοπα. Βέβαια όλο το βάρος έπεφτε στους ώμους του Steffen που έπρεπε να παίζει αυτά τα riffs ύψιστης δυσκολίας και να τραγουδά συγχρόνως. Multitasking, όχι και το πιο εύκολο πράγμα για το ανδρικό φύλο. Τεχνικές δυσκολίες ή μη, τα κατάφεραν περίφημα φέρνοντας τον ήχο στα μέτρα τους παρά τις όποιες μικρές δυσκολίες που μας συνηθίζει το Fuzz. Πιο πολύ την φωνή άκου σα περισσότερο μπουκωμένη και πιο ’’πίσω’’ παρά τα υπόλοιπα όργανα. Οι νότες από τις κιθάρες γλιστρούσαν στα αυτιά μου με μεγάλη άνεση και απολάμβανα τον εθισμό που έχω με τέτοιου είδους προοδευτικού/τεχνικού death που έφερνε στο μυαλό Cynic, Atheist, Necrophagist και φυσικά τους ίδιους τους Death.
\r\n\r\n
Όλα καλά και με την διάθεση ανεβασμένη, περιμέναμε πως και πως να βγουν αυτοί που θα τιμούσαν την μπάντα του Chuck. Κάποιος από το roadcrew άναψε sticks και τ θυμιάτιζε προς το τεράστιο λογότυπο των DEATH. Μετά τα κάρφωσε στα ηχεία και έφυγε. Οι DEATH DTA και άμεσα έσβησαν κάθε αμφιβολία ότι κάτι ίσως να μην πήγαινε καλά. Το ρυθμικό ντουέτο είναι η ραχοκοκαλιά της μπάντας. Ο Gene Hoglan βασάνιζε τα δέρματα με τα τεράστια χέρια του και τα χτυπούσε με τόση δύναμη και τεχνική που θα ακουγόντουσαν με άνεση και χωρίς ενισχυτές. Μην ξεχνάμε ότι ο άνθρωπος στα νιάτα του έκανε προπόνηση μέσα σε πισίνες, φανταστείτε πόση δύναμη και ενέργεια χρειαζόταν για κάτι τέτοιο. Ο έτερος γίγαντας, Steve DiGiorgio, εμφανίστηκε με παντόφλες, σαν Αμερικανός που ετοιμάζει barbeque, φορώντας όμως DEATH μπλουζάκι. Το πόσο καταρτισμένος τεχνικά μουσικός είναι, το απέδειξε με τρομερή ευκολία, παίζοντας το τρίχορδο/πεντάχορδο μπάσο του με εντελώς πρωτοποριακό τρόπο και βγάζοντας ήχους που συνέθλιβαν με άνεση κρανία. Μαζί τους ο κιθαρίστας στο Symbolic, Bobby Koelble ο οποίος παρέδιδε καυτά riffs, βγαλμένα από το νου και την ψυχή του Chuck όταν συνέθετε όλες αυτές τις κομματάρες. Τελευταίος, μα διόλου καταιδρωμένος, ο άνθρωπος με την πιο δύσκολη θέση, ο άνθρωπος που πήρε την θέση του Μέγιστου. Ο Max Phelps, ένας λάτρης και γνήσιος οπαδός του Schuldiner, έδειξε τον απαραίτητο σεβασμό στο πρόσωπο του. Ο τρόπος που κρατούσε την κιθάρα, ο τρόπος που έφτυνε τις λέξεις κοιτώντας ελαφρά προς τα πάνω, η χροιά της φωνής του,η κίνηση των δακτύλων του πάνω στις χορδές, τα πάντα.
\r\n\r\n
Το άλλο το τρομερά ευχάριστο είναι ότι τίμησαν όλους τους δίσκους των Death. Ακούσαμε τραγούδια που δεν είχαμε ακούσει την πρώτη φορά που μας επισκέφτηκαν . Ο ήχος απρόσμενα καλός, με κάποια μικρά προβληματάκια σε κάποια τραγούδια στις κιθάρες και πάλι ψιλομπουκωμένος ο ήχος στην φωνή. Λεπτομέρειες που δεν αγγίζουν, τα πάντα ήταν εκπληκτικά με ρευστή ενέργεια να κατακλύζει τους πάντες και το πνεύμα του Chuck να χαμογελά από πάνω μας.
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
\r\n\r\n
Φωτορεπορτάζ Δημήτρης Χατζημωυσής
\r\nReport Δημήτρης Τσαουσίδης
\r\n