PRIMAL FEAR, GUS G, TERRA INCOGNITA, THE SILENT RAGE REVIEW
21 χρόνια πέρασαν από εκείνο το βράδυ στο Ρόδον. 21 χρόνια υπομονής και αναμονής να τους ξαναδώ. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Φτάνοντας στο Κύτταρο λίγο πριν τις 6:30 είδαμε μια τεράστια ουρά, κάτι που στις μέρες μας, μοναδική αιτία θα μπορούσε να έχει την καθυστέρηση στο να ανοίξουν οι πόρτες. Πράγματι λοιπόν ενώ βάσει προγράμματος είχαμε πόρτες στις 6:00 και έναρξη στις 6:30, τελικά οι πόρτες άνοιξαν περίπου στις 6:45 και το live άρχισε λίγο μετά τις 7:00. Πρώτο και τελευταίο «πρόβλημα» της διοργάνωσης καθώς από εκεί και πέρα είχαμε μηδενικές καθυστερήσεις και το όποιο άνοιγμα δημιουργήθηκε αρχικά, τελικά καλύφθηκε χωρίς τσεκουρεμένα σετ.
Πρώτοι στη σκηνή πάτησαν πόδι οι The Silent Rage. Έχοντας αλλαγές στη σύνθεση, με κορυφαία όλων αυτή του τραγουδιστή ,με τον Μιχάλη Ρινακάκη να αναλαμβάνει το μικρόφωνο (μεταξύ άλλων, πρώτη φωνή των Σουδών Air Raid), ξεκίνησαν με αρκετά προβλήματα στον ήχο, τόσο που κάποιη στιγμή μετακινήθηκα στο χώρο να δω αν παντού υπήρχε το ίδιο θέμα.
Ευτυχώς μετά από κανά δύο τραγούδια τα πράγματα βελτιώθηκαν με την μπάντα να αποδίδει αρκετά καλά τα κομμάτια του ντεμπούτου τους The Deadliest Scourge (2016), όπως και κάποια παλιότερα αλλά και να κλείνει με μια δυνατή διασκευή στο Between The Hammer And The Anvil. Γενικά, οι The Silent Rage απέδωσαν καλά το riff-άτο power metal τους, αλλά θεωρώ ότι υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης με πρώτιστη την ανάγκη για μεγαλύτερη συνοχή.
Με ελάχιστη αναμονή στη σκηνή ανέβηκαν οι Terra Incognita. Η παρουσία του Billy Vass είναι άκρως επιβλητική και μιας το group είναι αυτό που λέμε «μπάντα του τραγουδιστή», τελικά ο frontman τους επισκιάζει τους υπόλοιπους. Η αποδοσή τους ήταν πολύ καλή, ο ήχος τους ήταν σαφώς ανώτερος των Silent Rage αλλά μουσικά κάπου με έπιαναν και κάπου με έχαναν.
Πότε σκεφτόμουν ωραίο power, πότε έλεγα να και κάποια prog στοιχεία, ξαφνικά έσκαγε ένα riff που γυρνάει η Κα Μιχαηλίδου και μου λέει «ρε συ αυτό είναι Rage Against The Machine”, ε, μπουρδουκλώθηκα ο άνθρωπος. Στο τέλος της εμφάνισής τους σκέφτηκα ότι ναι μεν πέρασα καλά, ναι μεν η μπάντα είναι καλοδουλεμένη, αλλά από τη μια θέλω να δω και τους υπόλοιπους, πλην του frontman-ηγέτη, να βγαίνουν πιο μπροστά και από την άλλη να αποκτήσουν λίγο πιο συγκεκριμένο χαρακτήρα.
Ο κόσμος πλέον έχει γεμίσει το Κύτταρο (λογικά φτάσαμε, ίσως περάσαμε τα 400 άτομα) και η μπάντα του Gus G.ανεβαίνει στη σκηνή μέσα σε επευφημίες. Εδώ να σημειώσω ότι ευτυχώς που ήταν και ο Gus στο live και είδαμε και κόσμο που έριχνε αισθητά το μέσο όρο ηλικίας, σε σχέση με άλλα παρόμοιου μουσικού ύφους event των τελευταίων μηνών, από το 35+.
Τέλος παρένθεσης. Ο Gus G. πλαισιωμένος από τους άξιους συμπαραστάτες Dennis Ward (PINK CREAM 69, μπάσο/φωνή) και Felix Bohnke (ΕDGUY, AVANTASIA) , παρέδωσε απλόχερα μαθήματα ηλεκτρικής κιθάρας και αντιστάρ Image. Απλοϊκός αλλά και σίγουρος, με ένα αληθινό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη από την αρχή έως το τέλος της εμφάνισης, έδειξε σε όλους τι μπορεί να πετύχει κάποιος με πολύ δουλειά και χαμηλό προφίλ.
Δωρεάν μαθήματα εργατικότητας, υπομονής και επιμονής σε όλα τα παιδιά που έσπευσαν εκείνο το βράδυ για να θαυμάσουν το ίνδαλμά τους αλλά και σε όλους τους υπόλοιπους από εμάς. Τώρα τι να σας πω; Αν έπαιξαν ή δεν έπαιξαν καλά; Ας γελάσω. Είμαι πολύ λίγος... Fire & The Fury, διασκευέςσε Thin Lizzy, Dire Straigts και Ozzy, όπως και στιγμές από τα προσωπικά του album ξεσήκωσαν τον κόσμο. Αν ήθελα κάτι διαφορετικό; Ίσως λιγότερα instrumental και περισσότερη φωνή. Αλλά αυτό είναι προσωπικό γούστο και να’χαμε να λέγαμε...
Έτσι λοιπόν μετά από μια μεγάλη στιγμή, μια ακόμα μεγαλύτερη είχε φτάσει. Μπορεί τα 21 χρόνια να είναι πολλά. Μπορεί η κοτσίδατου ενός να αντικαταστάθηκε από γυαλιστερή καράφλα (τα μπράτσα όμως μεγάλωσαν), μπορεί τα μάγουλα του άλλου να φούσκωσαν και να κοκκίνησαν και ταXL ρούχανα μοιάζουν πάνω του slim fit, αλλά οι Primal Fear μας έδωσαν μια βραδιά που θα τη θυμόμαστε για πάντα. Μια βραδιά που αν όλοι ήταν υποψιασμένοι για το τι θα συνέβαινε, τα εισιτήρια θα είχαν γίνει soldoutτη μέρα που κυκλοφόρησαν. Τι να πει κανείς για το Θεό Ralf Scheepers; Για την τεράστια μεταλλική φωνή του και για την ακόμα πιο τεράστια μεταλλική προσωπικότητά του; Για την επαφή του με τον κόσμο, για τις αυθεντικότατες εκφράσεις του, για τις ειλικρινείς στιγμές του και για τα ελληνικά του που περιλαμβάνουν κατά το 90% μόνο ακατάλληλες να τυπωθούν στο χαρτί λέξεις;
Τι να πει κανείς για τον Mat Sinner; Έναν εργάτη της σκηνής; Έναν άνθρωπο που από τη στιγμή που ανακάλυψε το ροκ και τη σκληρή μουσική , δεν πρέπει να υπάρχει μέρα που δεν ασχολήθηκε με αυτήν; Που εδώ και 35 χρόνια έχει γίνει συνώνυμο της λέξης metal; Που ένιωσε την ανάγκη αρκετές φορές να πάρει το μικρόφωνο και να ευχαριστήσει τον κόσμο; Τι να πει κανείς για τους υπόλοιπους; Όλοι άξιοι συμπαραστάτες των δύο μεγάλων αντρών! Τι να πει κανείς για το setlist; Ακούσαμε τραγούδια από όλη τη δισκογραφία του group. Μέχρι και Chain breaker ακούσαμε. Τι να πει κανείς και για αυτή τη δισκογραφία; Μια δισκογραφία που η χειρότερή της στιγμή είναι άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους που έχουν ασχοληθεί ποτέ με το είδος. Και τέλος, τι να πει κανείς και για τον κόσμο; Έναν κόσμο που βρέθηκε εκεί όχι για να κάνει κοινωνικές σχέσεις, όχι για να βγάλει την υποχρέωση, όχι γιατί δεν είχε κάτι καλύτερο να κάνει στη ζωή του το βράδυ της Κυριακής. Έναν κόσμο που δόνησε το Κύτταρο ουκ ολίγες φορές με την ιαχή PrimalFear, έναν κόσμο που τραγούδησε στίχους, που σήκωσε ψηλά τη γροθιά, που τίμησε αυτούς που τιμούν τον ήχο μας.
Τελικά είμαι σίγουρος ότι όλοι αυτοί που αγαπάμε τον ήχο για κάτι τέτοιες βραδιές ζούμε. Καλά τα links από το youtube, καλές οι αναρτήσεις για το πόσο αγαπάμε τους μεν και πόσο δισκάρα έβγαλαν οι δε. Το metal όμως είναι στο σανίδι. Και η Κυριακή, 13η του Γενάρη του 2019 θα μείνει χαραγμένη για πάντα στις καρδιές αυτών που βρέθηκαν εκεί.
Live report Θοδωρής Χριστοδουλόπουλος
Photoreport Hell1 Μιχαηλίδου
