UNDER THE QUARRY IV

1_6.jpg

Τα καλοκαιρινά φεστιβάλ είναι τα καλύτερα και τα τελευταία χρόνια είμαστε αρκετά τυχεροί να έχουμε δύο διαμαντάκια με δικές μας μπάντες και ελεύθερη είσοδο. (Βλέπε Let’s Rock -8^Η χρονιά & Under The Quarry 4^η χρονιά). Καλό θα ήταν να συνεννοείστε όμως και να μην συ πέφτετε – ξέρετε εσείς ποιοι είστε! Απογευματάκι Σαββάτου λοιπόν και το ραντεβού έχει κλειστεί για τον υπέροχο δροσερό χώρο του άλσους Βεΐκου, που ναι την ώρα που φτάσαμε καψαλιζότανε αλλά δεν πειράζει είχαμε αντηλιακό! By the way οι κερκίδες πρέπει ακόμη να καίνε…

Under The Quarry λοιπόν και πρώτοι στη σκηνή οι Solid Faith. Η ανανεωμένη εκδοχή των Solid Faith που ακούγεται σύγχρονη καλοκουρδισμένη και αξιόλογη. Μάλιστα βρέθηκα μπροστά σε ένα σχόλιο την ώρα του soundcheck που ακούστηκε το drumming και ρωτάει ένας φίλος, “ποιοι είναι αυτοί;” Του απαντούν “οι Solid Faith”. «Ακούγονται έτσι οι Solid Faith.» Απάντηση “Ναι οι καινούριοι Solid Faith”. Το συγκρότημα όντως ακούγεται πολύ δεμένο και ο ήχος του είναι πολύ ενδιαφέρον ενώ όλα τα στοιχεία τους, μουσική, φωνή, χημεία δένουν πολύ καλά. Σίγουρα ο ήχος στο συγκεκριμένο χώρο είναι challenging που λέμε και στο χωριό αλλά σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές σημαντικά βελτιωμένος.

Δεύτεροι στη σκηνή οι αριστοτεχνικοί Art Of Simplicity. Με τραγούδια από την πιο πρόσφατη κυκλοφορία τους When fables have a bitter taste αλλά και από το παρελθόν τους. Μάλιστα για το τέλος μας επεφύλαξαν μια έκπληξη παρουσιάζοντας ένα τραγούδι από το επερχόμενο νέο άλμπουμ.

Παρόλο που στο μπάσο αναπλήρωσε το Γιώργο Παγίδα ο Λουκάς Γιαννακίτσας, οι aos παρουσιάστηκαν στην σκηνή ένα σώμα, με τον ήχο να κολακεύει το ατμοσφαιρικό βιολί του Ματθαίου, τα εκρηκτικά drums του Μοίρα, τους αριστοτεχνικούς ακροβατισμούς του Κοσκινά στην κιθάρα και την αψεγάδιαστη ερμηνεία του Κουνέλη. Μαγική στιγμή στο τελείωμα του σετ με τον ουρανό να παίρνει υπέροχα χρώματα και τη μπάντα να ντύνει με το απόλυτο soundtrack το ηλιοβασίλεμα.

Το σκοτάδι απλώνεται πάνω από την πόλη και οι φύλακες της νύχτας ή όπως το λέει και το όνομά τους Nochnoy Dozor ανεβαίνουν στη σκηνή. Η ατμόσφαιρα της μουσικής τους σε συνδυασμό με το σκηνικό που έφτιαχναν τα φώτα της πόλης πίσω τους ονειρικό. Progressive ατμόσφαιρα και μια γυναικεία διφωνία που πραγματικά ακούγεται υπερβατική.

Και κάπου εδώ ανάβουν τα φώτα γιατί προέκυψε κάποιο τεχνικό πρόβλημα που λύθηκε μετά από περίπου ένα μισάωρο. Με την λύση ήρθαν και οι Forbidden Seed που ανέβηκαν στην σκηνή με τον νέο πρόσωπο στην κιθάρα και πολύ τσαμπουκά. Λιτοί στα λόγια, άψογοι στο κούρδισμα τους και τον ήχο σύμμαχο ξεσήκωσαν και έδωσαν παλμό στο κοινό που λίγο πριν ονειροπολούσε με τους αέρινους Nochnoy Dozor. Μάλιστα για να αναπληρώσουν τον χαμένο χρόνο του τεχνικού προβλήματος έκοψαν και ένα τραγούδι από το Set τους. Η στιγμή του το Labyrinth Of Scars πλημμύρισε το θέατρο ήταν από τις καλύτερες της βραδιάς.

Κάπου εδώ ανέβηκε στη σκηνή ο Παναγιώτης Parthos Παπαγεωργίου για να μας συγκινήσει και να αποδείξει ότι κάποιοι άνθρωποι δεν ξεχνιούνται. Ειδικά όταν έχουν φτιάξει μουσική που ξεπερνά την εποχή της και διαπερνά τις ψυχές όλων όσων την ακούν. Ο λόγος για την απώλεια του Μάκη Τσαμκόσογλου των Mother Of Millions για τον οποίο κρατήσαμε ενός λεπτού σιγή και για το γεγονός ότι τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν στο κουτάκι ενίσχυσης του φεστιβάλ θα πήγαιναν στο μόλις δύο μηνών παιδί του.

Αλλαγή και το «αδελφό» σχήμα των Desert Near The End ανεβαίνει στη σκηνή με κιθαρίστα των τραγουδιστή των Forbidden Seed! Διπλοθεσίτης ο Μάρης! Στιβαροί και αγριεμένοι παρουσίασαν το υλικό από το νέο τους άλμπουμ Of Fire And Stars, ενώ το κοινό ανταποκρίθηκε με θέρμη στον τσαμπουκά τους. Highlight της εμφάνισης το ντουέτο στα φωνητικά του Αλέξανδρου με τον Κωνσταντίνο. Με αφορμή το γεγονός ότι δεν άκουσα καθόλου τα φωνητικά του Κωνσταντίνου να πω ότι στις πάνω θέσεις των κερκίδων που είχαμε κατασκηνώσει από νωρίς ο ήχος δεν ήταν καλός. Επειδή όμως στην αρχή του σετ ήμουν ακριβώς κάτω απ’ τη σκηνή μπορώ με βεβαιότητα να πω ότι άλλο ήχο είχε μπροστά στη σκηνή και άλλο στις κερκίδες. Ήταν σίγουρα βελτιωμένος από τις προηγούμενες χρονιές αλλά και πάλι το θέατρο είναι γεμάτο «ηχητικές» πληγές! Αχ και μια συμβουλή για το drummer, έχε πάντα δίπλα σου έξτρα baguettes, όταν σου φεύγει απ’ το χέρι δεν θα προσγειώνεται πάντα κάπου κοντά…

Επόμενοι στη σκηνή μετά από 7 χρόνια οι progressivάτοι Until Rain! Συγκρότημα που παρόλο που πλέον είναι σκορπισμένο στα 4 σημεία του ορίζοντα ακούγεται δεμένο και πολύ επιδέξιο στην progressive μπαλίτσα! Με ήχο που υποστήριζε το ύφος τους, ατμόσφαιρες και ακροβατισμούς ο ήχος τους είναι σίγουρα από τους καλύτερους του είδους και οι μουσικές τους είναι αρκετά «προσβάσιμες» καθώς εξυπηρετούν με τη δεξιότητα τους τα τραγούδια και όχι την ματαιοδοξία να φανούν δεινοί μουσικοί όπως μας είχε αναφέρει και στην συνέντευξή του ο Λευτέρης Γερμενλής. Μετά από μια όμορφη διαδρομή στη δισκογραφία τους άφησαν τη σκηνή για τους headliners Sunburst.

Sunburst και ο Κωνσταντίνος Μάρης επι σκηνής να εμψυχώνει το κοινό που δεν ήθελε και πολύ να φωνάξει για τη μπάντα και έκρηξη… Οι Sunburst πατάνε το σανίδι και προκαλούν δονήσεις σε ολόκληρο το άλσος. Δεν τους είχα ξαναδει Live και ομολογώ ότι είναι πραγματικά εκρηκτικοί. Gus Drax ηγετικός και επιβλητικός με μοναδική επιδεξιότητα και αέρα επι σκηνής. Βασίλης Γεωργίου να αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι είναι μια από τις καλύτερες φωνές που έχει βγάλει η χώρα μας. Αυτό που δεν ήξερα μέχρι το βράδυ του Σαββάτου ήταν o Κώστας Μυλωνάς και ομολογώ ότι ήταν μεγάλη μου παράλειψη και ζητώ συγνώμη για αυτό. Ασύλληπτη ταχύτητα και εξαιρετική τεχνική. Όπως καταλαβαίνετε από τις γραμμές που προηγήθηκαν οι Sunburst μας καθήλωσαν και η ατάκα που άκουσα κάπου δίπλα μου «Για αυτό το λόγο υπάρχει ο headliner!» δεν ακούστηκε τυχαία. Χορταστικό σετ και μοναδικές διαδρομές στην επτάχορδη, γιατί οι 6 απλά δεν είναι αρκετές, από τον Gus που παραδίδει, αβασάνιστα στο χώρο σας αγνό πόνο. Η απόλυτη κορύφωση σε ένα πολύ δυνατό φεστιβάλ.