Bathory - Hammerheart

Δεν υπάρχουν πολλές περιπτώσεις με συγκροτήματα της δεκαετίας του 80' που άλλαξαν εντελώς το μουσικό τους ύφος και συνέχισαν το ίδιο επιτυχημένα ή και καλύτερα. Δεν το επέτρεπε και ο κόσμος σε πολλές περιπτώσεις. Τα 90ς  υπήρξαν πιο πειραματικά και πιο ανοιχτόμυαλα για τα συγκροτήματα αλλά και τους οπαδούς. Ο(ι) Bathory υπήρξαν μπάντα-σταθμός. Ξεκίνησαν μόλις το 1983 με τα ακραία ονόματα της εποχής να είναι οι Venom, οι Hellhammer, οι Mercyfyl Fate (στο στιχουργικό/εικαστικό κομμάτι) και ο νεαρός Quorthon με τους τότε συμπαίκτες τους να παίζουν και αυτοί με την σειρά τους γρήγορα και μανιασμένα. Ελάχιστες συναυλίες, μια συμμετοχή στη Scandinavian Metal Attack συλλογή του 1984 και η Ιστορία αρχίζει να γράφεται. Οι πρώτοι τρεις δίσκοι θεωρούνται από τους δίσκους που επηρέασαν τη  μορφή που θα έπαιρνε ένα νέο είδος αργότερα, το black metal. Βρώμικος ήχος, τσιριχτά παραμορφωνένα φωνητικά, μινιμαλιστικός ήχος στις κιθάρες, σκοτεινή στιχουργία. Το 1988 η σύνθεσητης μπάντας είναι τριμελής και σταθερή, κυκλοφορεί το θεικό ''Blood Fire Death'' (και το ''Blood On ICe'', άλλο που κυκλοφόρησε χρόνια αργότερα) και το επικό στοιχείο προσαρμόζεται στο γνωστό ήχο των Bathory. Η νέα δεκαετία τους βρίσκει να ξεκινούν με δυο διαμάντια του επικού ήχου που λίγοι έχουν αγγίξει. Τα πάντα ΤΕΛΕΙΑ, ακόμα και τα φωνητικά. Ποιος είπε ότι χρειαζόμαστε ωδεία, τσιρίδες και οκτάβες ή τέλοσπάντως εκπαίδευση για να βγει πάθος από μια μετριότερη φωνή. Ιδού η απόδειξη. Ο Quorthon δεν σταματά τις μουσικές και εσωτερικές του αναζητήσεις και τα επόμενα χρόνια ψάχνεται και κυκλοφορεί δίσκους thrash και death metal χωρίς να του βγαίνουν επιτυχημένοι. Το καλοκαίρι του 2004 έφυγε από καρδιακή προσβολή μόλις 38 ετών έχοντας προλάβει να κυκλοφορήσει και τα δυο εκπληκτικά Nordland ώστε να αναρωτιόμαστε τι θα ακολουθούσε αν δεν συνέβαινε αυτό.

Αν δεν έχεις επαφή με αυτό που ονομάζουμε επικό metal, εδώ ίσως είναι η καλύτερη αρχή που μπορεί να κάνεις. Άσε το κύμα να σε παρασύρει νοητικά όσο ο Quorthron απαγγέλει και δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα. Με το πρώτο ξέσπασμα θα ξυπνήσεις με αλμύρα στο στόμο και το κεφάλι σου θα αρχίσει αυτόνομα να δονίζεται. Δώρο από τους Θεούς. Τα γήινα φωνητικά του ψηλού κινούν βουνά και εμψυχώνουν πολεμιστές χωρίς  να εκστασιάζεται από τις φωνητικές του ικανότητες παρά από το όλο σύνολο. Σμήνος από εφέ (συχνή χρήση και πολύ σημαντική για την αντίστοιχη ατμόσφαιρα που έχουν ανάγκη πολλά τραγούδια) συνθέτουν την απόλυτη ηχητική εικόνα, οι πολεμικές ιαχές φουσκώνουν το στήθος και με μία μαγική λέξη-κλειδί ''Fire'' ανοίγουν οι πύλες της Valhalla. Λεγεώνες από riffs παρελαύνουν και εστιάζουν στη δύναμη και τη συγκίνηση. Μουσική που δεν προορίζεται για πλαστικούς ανθρώπους. Ακουστικές κιθάρες παγώνουν το τοπίο και ανεμικά πνευστά σε καλωσορίζουν και σου περιγράφουν τι περιμένει ένα ένδοξο πολεμιστή μετά θάνατον. Επικό το θέμα, ακόμα επικότερη η μουσική  με θριαμβευτικό drumming που θα ζήλευαν και οι κεραυνοί σε βροχερό δάσος μέσα στο καταφθινόπωρο. Θεραπευτική η δύναμη της μουσικής των Bathory, μπορει και σε απομονώνει ψυχοπνευματικά στα Ηλύσια Πεδία (ή σε μια πιο Σκανδιναυική έκδοση αν προτιμάτε) ακόμα και αν βρίσκεται μέσα σε ένα λεωφορείο. Ένα ουράνιο, τελετουργικό ταξίδι με μοναδικό βοήθημα τις μουσικές συνθέσεις και το αντίστοιχο παικτικό αποτέλεσμα κάποιων Σουηδών 25χρονων.

Το ''Baptised in Fire and Ice '' ξεκινά και η γροθιά μου σφίγγει. Δεν μπορώ να διανοηθώ πόσες μα πόσες φορές έχω ακούσει αυτό το συγκεκριμένο μαλλί. Ιεροτελεστία στην εφηβία μου να στεγνώνω το λουσμένο μου μακρύ μαλλί κάνοντας headbanging για όσο διαρκεί το συγκεκριμένο τραγούδι. Ύμνος δημιουργημένος για να ακούγεται η φωνή σου στο υπερπέραν. Νιώθεις το σώμα σου να καίγεται, να πυρακτώνεται σαν σπαθί που κατασκευάζεται. Επιθετικός τόνος, με έμμηνη μελωδία είτε από τον επικό ρυθμό είτε από τα backround φωνητικά είτε από τις κιθάρες που στάζουν ατσάλι και μέλι συγχρόνως. Νιώθεις την πάλη που συμβαίνει ανάμεσα στα κενά της ταστιέρας, την ειλικρίνεια στον τρόπο που κραυγάζει, την πολεμική αύρα στο ρυθμική παρέλαση οδύνης και δύναμης.

Η αποφασιστικότητα του δίσκου σε συνεπαίρνει, δεν υπάρχει κάποια μέτρια στιγμή που δεν θα νιώθεις τα πνευμόνια σου στηλωμένα. Βαρβαρότητα,λυρισμός και αξίες, μυθολογία και πραγματικότητα. Τα νιώθεις και τα αναπνέεις, είτε μέσα από τα επιμεταλλωμένα έπη του είτε μέσω απαγγελίας και ακουστικών κιθάρων σαν το ''Song to Hall Up High''. Δόξα και τιμή, πεπρωμένο ενός μουσικού μνημείου που η ύπαρξη του διδάσκει μουσικά και μή. Και αν για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν τρέχει μέταλλο ανάμεσα στις φλέβες σας και δεν νιώθετε ακόμα την ανάγκη να αρπάξετε ένα σπαθί και να υπερασπιστείτε οτιδήποτε έχει αξία για εσάς σε αυτή τη ζωή ακούστε και δείτε το ''One Rode to Asa Bay ''.  Εδώ στιχουργικά έχουμε τη μάχη Χριστιανισμού-Παγανισμού αλλά αυτό το επικό θρόισμα που θα κάνει η ψυχή του καθενός  θα είναι το ερέθισμα και για άλλες μάχες στη ζωή μας. Λύσσα και μανία στην εκτέλεση και στο τραγούδι στενεύει την έξοδο διαφυγής σας.(Ξανά) Βαπτιστείτε στη φωτιά και στον πάγο που δημιουργούν οι Bathory μέσα στην πρώτη επική τριλογία τους.

Υ.Γ. Ντύσιμο σαν από ταινία Conan, παραγωγή από ιδρυτή της Black Mark και  πατέρα  του Quorthron και εξώφυλλο το απόλυτα ταιριαστό έργο τέχνης The Funeral of a Viking του Sir Frank Dicksee.