The Blood Divine - Awaken

Το Heavy Metal γεννήθηκε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ακόμα και αν περιορίστηκε αριθμητικά όσο αφορά τις κυκλοφορίες και τις νέες μπάντες, ακόμα και στα 90ς δημιουργήθηκαν μπαντάρες. Ας αναφέρουμε ΜΟΝΟ δυο, τους Cradle Of Filth και τους Anathema. Βρισκόμαστε στο 1995, οι Cradle Of Filth έχουν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους και οι Anathema το ep ''Pentecost III '', αμφότεροι χτίζοντας το όνομα τους. Αποχώρηση τριών μελών από τους blacksters (κιθαρίστες και πλήκτράς) και του τραγουδιστή των Doom/Deathsters. Και όμως, οι επόμενες κυκλοφορίες και των δυο συγκροτημάτων ήταν οι αγαπημένες μου (Dusk and Her Embrace/The Silent Enigma). Από την άλλη το 1995 τα συγκεκριμένα άτομα δημιούργησαν τους The Blood Divine θέλοντας να δημιουργήσουν τη δική τους μουσική. Δεν δυσκολεύτηκαν και ιδιαίτερα να βρουν εταιρία μιας και ο Darren White είχε διασυνδέσεις με την Peaceville Records. Το 1996 κυκλοφορεί το εκπληκτικό ντεμπούτο ''Awaken'' και όσοι λάτρεψαν την μελαγχολία και την οργή του The Silent Enigma αλλά και τον γοτθισμό των C.O.F., ας κάνουν μια στάση. Δυστυχώς αποχωρεί ο Paul Allender για να φτιάξει τους Primary Slave (industrial/Thrash) και οι υπόλοιποι αδυνατούν να κρατήσουν σε υψηλό επίπεδο τις ΟΛΕΣ τις συνθέσεις του ''Mystica'' (1997), άσε που έχει χαθεί μεγάλο μέρος του σκοταδιού. Ο δίσκος είναι αξιοπρεπέστατος αλλά δεν θα μείνει παντοτινό αποκούμπι όπως όλα τα προηγούμενα ηχητικά διαμάντια που αναφέρθηκαν. ς του ''Mystica'' (1997), άσε που έχει χαθεί μεγάλο μέρος του σκοταδιού. Ο δίσκος είναι αξιοπρεπέστατος αλλά δεν θα μείνει παντοτινό αποκούμπι όπως όλα τα προηγούμενα ηχητικά διαμάντια που αναφέρθηκαν. Τον Μαιο του 1998 ο Benjamin Ryan αποχωρεί και αυτός με τη σειρά του και δίνεται ένα τέλος στο συγκρότημα με τον καθένα να ακολουθεί διαφορετικό δρόμο.

Η εισαγωγή του ''So Serene'' πάντοτε θα μου θυμίζει τραγούδια των My Dying Bride. Περιμένω πάντοτε να ακούσω ένα θλιμμένο βιολί και ας μην συμβαίνει ποτέ. Δυστοπική ατμόσφαιρα και έναρξη τυμπανοκρουσίων καλώντας τον ακροατή να κρυφτεί στο εμβρυακό του καλούπι. Χωρίς βιασύνες, μετά το τέταρτο λεπτό αρχίζει το υφάντεμα με βασικό υλικό το θειάφι. Βαρύ, φερόπονο,παγωμένο, γοτθικό. Κάθε λέξη ξεστομίζεται με άλγος και θυμό. Παρόλο το βάρος των εγχόρδων και των φωνητικών, η σύνθεση παραμένει ρυθμική και σου μεταφέρει μια εσωτερική ανάγκη να αφεθείς και να παρασυρθεί σε αργοκίνητη κεφαλοκρουσία. Το ''Moonlight Adorns'' ξεκινά με μπόλικα πλήκτρα και ακουστικές κιθάρες πριν φορέσει και αυτό τα μαύρα του. Δραματικά φωνητικά, καλύτερα από αυτά που είχε στους Anathema. Πιο εκφραστικά, πιο επώδυνα για εμάς και τον ίδιο, πιο αυθεντικά. Νυκτόβια ηχητική ένδυση, επικίνδυνη γέφυρα ανάμεσα στο κόσμο της απλής θλίψης και της Κατατονικής.

Ανούσιο ορχηστρικό πριν ξεκινήσει το ''Wilderness'', μια έντοση συναισθηματική υπέρβαση με νότες. Απελπιστικό και αποκαρδιωτικό σαν ήχος, το απόλυτο δέλεαρ για τα αυτιά ενός που ψάχνει να ακούσει πραγματικό doom (/gothic) metal. Αγαπημένο τραγούδι που σφάζει με το βαμβάκι. Ακουστικές κιθάρες και απαγγελτικά φωνητικά στο ''These Deepest Feelings'' θυμίζοντας έντονα τραγούδι από τον ''Serenades'' δίσκο και σε αυτό συμβάλλει ιδιαίτερα ότι χρησιμοποιείται (όπως και στο ''Warm Summer Rain'') και η ίδια τραγουδίστρια. Συνεχίζοντας, περνάμε σε πιο βαμπιρικές ατμόσφαιρες με το ''Aureole'' μιας και τα πλήκτρα του Benjamin Ryan παίρνουν φωτιά και δαγκώνουν ανεπαίσθητα. Με ονειρική διάθεση, σε καταδικάζει με τις μελωδικές του γραμμές και σε μεταφέρει στον δικό του φανταστικό κόσμο. Εκπληκτικό drumming, όπως και όλο το δίσκο από έναν άνθρωπο που κάνει τη διαφορά μέσα στην όλη μουντάδα. Και μιας και έγραψα μουντάδα, έχουμε το  ''Oceans Rise''. Ακούς το κύμα που χτυπάει στα βράχια και την φωνή που μεταφέρει την υγρασία και το κρύο στο κορμί σου. Συνοδευτικές ακουστικές κιθάρες μικρής μουσικής αξίας και τεράστιας όσο αφορά το συναισθηματικό κομμάτι.

Ένα τραγούδι βασισμένο στην Ελληνική μυθολογό και συγκεκριμένα στη Θεά Άρτεμις.Αρκετά επιθετικό στην αρχή, γονατίζει σύντομα και αγκαλιάζει τη θλίψη και αυτό. Επακόλουθο συντετριμμένων φωνητικών χορδών, αργόσυρτων ρυθμών και πικρών κιθαριστικών αρμονιών. Η επιθετικότητα θα επιστρέψει στο τέλος του τραγουδιού χωρίς όμως να σε κερδίζει. Τους ταιριάζουν σίγουρα περισσότερο τα πιο doom μέρη. Αν και σε συνολικό χρόνο φτάνει πάνω από 50 λεπτά και πιθανότατα θα ήταν καλύτερο να έλειπαν κάποια τραγούδια ή έστω μέρη από αυτά, οι κιθάρες αποζημιώνουν. Πάντως μια κοιλιά προς το τέλος του δίσκου την νιώθεις. Όπως και να χει το ''Awaken'' είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα ανόθευτου και παλιακού doom/gothic, ικανό να σας εγείρει σκοτεινά και μίζετα φωνητικά όπως λίγοι δίσκοι.