Blut aus Nord - Ultima Thulée

Blut Aus Nord - The Son of Hoarfrost

Blut aus Nord-Ultima Thulée

Γεννήθηκα το 1979. Το 1995, δηλαδή όταν ήμουν 15-16 ετών, εκτός από τις εκπαιδευτικές μου δραστηριότητες, άκουγα πολύ μουσική και μπάντες όπως οι Emperor, Abigor και οι Burzum. Στη Γαλλία, ένας συνομίληκος μου με πιθανότατα ίδια ακούσματα, συνέθετε και μουσική. Και τι μουσική!!! Το όνομα αυτού Vindsval, η μπάντα του Blut Aus Nord και η μουσική για το συγκεκριμένο δίσκο ανήκει στο ‘’ Ultima Thulée’’. Μαζί με τον παντοτινό του φίλο ,W.D. Field (drums/πλήκτρα) επέτρεψαν στον εαυτό τους να δοθούν ολόψυχα σε αυτό που αγαπήσανε και να δημιουργήσουνε ατμοσφαιρικό black metal, στο ίδιο μοτίβο που λατρέψανε οι ίδιοι. Ο επόμενος δίσκος (‘’Memoria Vetusta I) τους ένα χρόνο μετά ίσως να είναι ακόμα καλύτερος μια και πιάσανε κορυφή στα πάντα. Οι Blut Aus Nord εξελίχθηκαν σε μια από τις κορυφαίες μπάντες στα 00ς χωρίς να μένουν ποτέ στάσιμοι και με τον πειραματισμό να κυλά μέσα στις συνθετικές τους φλέβες. Τα 00ς έκλεισαν με τον δεύτερο μέρος του ‘’Vetusta’’ και η τριμελής πλέον μπάντα να βρίσκεται στο στόμα ολωνών για ένα καλό λόγο. Τα 10ς’ βρήκαν τον Vindsval μόνο του στη μπάντα και η το φιλόδοξο σχέδιο της τριλογιας 777 τους βρίκει ένα σκαλί πιο κάτω σε σχέση με το παρελθόν. Το 2014 βγαίνει το τρίτο μέρης της ‘’Vetusta’’ σειράς και όπως πάντα είναι απίστευτα καλό. Ο επόμενος δίσκος, ‘’Deus Salutis Meae’’ (με αρκετούς ελληνικούς τίτλους) βρίσκει την μπάντα με την χρυσή σύνθεση των 00ς ενώ το περσινό ‘’Hallucinogen’’ τους βρίσκει σε τρομερή φόρμα. Ήρωες της εποχής μας και μάλιστα μετά από 25 χρόνια.

Σαν πρώτο βήμα μιας μπάντας που απαρτίζεται από πιτσιρικάδες που δεν γνωρίζουν πολλά, ιδιαίτερα από τεχνικής πλευράς, είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Υπάρχουν λεπτομέρειες που σίγουρα θα μπορούσαν να ήταν καλύτερες, ιδιαίτερα όσο αφορά την παραγωγή και τα φωνητικά αλλά στην τελική αυτά είναι που προσδίδουν τον χαρακτήρα του δίσκου. Το ‘’ The Son of Hoarfrost’’ ξεκινά παγωμένα, τιμά το  βόρειο black metal αλλά δεν διστάζει να το χαρακώσει κάπου στη μέση με ένα ατμοσφαιρικό πέρασμα και φωνητικά α λα Arcturus. Παρόλο που έχουμε γρήγορους ρυθμούς, η μαύρη, βαριά ατμόσφαιρα είναι εκεί, σαν σύννεφο έτοιμο να αδειάσει κάθε σταγόνα που έχει μαζέψει πάνω του. Και ο ακροατής θα είναι αυτό που θα μουσκευτεί αυτό το κλειστοφοβικό συναίσθημα που δημιουργεί το άκουσμα. Το εφηβικό πάθος και η αντίστοιχη οργή δεν συγκρίνεται με τίποτα με πλαστικοκατασκευές μεγάλων συγκροτημάτων του σήμερα. Κραυγές επειδή μόνο έτσι αισθάνονταν, ότι διότι έπρεπε. Το ‘’ The Plain of Ida’’ με το οποίο συνεχίζει ο δίσκος ξεκινά με τα δικά του ambient περάσματα. Είμαστε στο 1995 και ακόμα και το dungeon synth είναι μουσική για λίγους. Χωρίς να το κουράζουν ιδιαίτερα, σύντομα εμφανίζεται η αιχμηρότητα των riffs και ένα ρυθμικό συναπάντημα που σε κάνει να νιώθεις άβολα. Ναι, το black metal δεν ειναι για να σε διασκεδάζει, είναι για άλλους σκοπούς. Διορατικές σκέψεις κατάφεραν να χωρέσουν παγωμένα πλήκτρα που ακούγονται σαν τσιριχτές κραυγές ανέμου και να δημιουργήσουν ένα κύμα δυσφορίας στον ακροατή. Με τα δυο πρώτα τραγούδια γνωρίσαμε και τα δυο πρόσωπα των Blut Aus Nord...

Μηδενιστική ορθή διαγωγή με βασανιστικά ομιχλώδη πλήκτρα. Ονειρική (και σε στιγμές εφιαλτική) ατμόσφαιρα που διακόπτουν αβυσσαλέες κραυγές ή ήχοι από χορδές βουτηγμένες σε πίσσα. Σαν το ασπρόμαυρο λιτό εξώφυλλο, φουρτουνιασμένο. Ο δίσκος ακούγεται απειλητικός είτε οργιάζει εκτελεστικά, είτε με ένα βαθύ μπάσο Ooooohhhh σαν την αρχή του ‘’ My Prayer Beyond Ginnungagap’’. Εγκατάλειωη των επίγειων ενοχλήσεων και χάσιμο μέσα στην κοσμική προσευχή των Blut Aus Nord. Παγανιστική θεματολογία με άγουρες και πρωτόγονες μα αυθεντικές συνθετικές και εκτελεστικές αρετές. Απευθείας βλέμμα στα μάτια από τον δημιουργό στον ακροατή. Και για αυτούς που θέλουν και μπάσο στο black metal τους, αρκεί να ακούσουν το τελευταίο τραγούδι του δίσκου, το ‘’ The Last Journey of Ringhorn’’ και να συμφωνήσουν ανυπεράσπιστα στο πόσο ταιριάζει στο είδος.

Copyright 2024. All Right Reserved.