Demon - Night of the Demon

Heavy Metal και occult θεματολογία ταίριαζαν και πήγαιναν ανέκαθεν μαζί. Από τις πρώτες μέρες, από τον πρώτο Black Sabbath δίσκο. Το ίδιο συνέβη και στο N.W.O.B.H.M. κίνημα με μπάντες όπως οι Angelwitch και φυσικά οι Demon. Καβάντζωσαν όνομα που θα ήθελε να έχει μια μεγάλη black metal αλλά δικαιωματικά και μέχρι σήμερα αυτό το όνομα μας οδηγεί κατευθείαν σε αυτή την Αγγλική μπάντα που ξεκίνησε πριν 40 χρόνια. Οι δυο πρώτοι δίσκοι τους, ‘’Night Of The Demon’’ και ‘’The Unexpected Guest’’ θεωρούνται μνημεία του Heavy Metal, με Occult θεματολογία με το ντεμπούτο να κατέχει ακραιότατο εξώφυλλο για την εποχή. Η Carrere Records κυκλοφόρησε αυτούς τους δίσκους, όπως επίσης και των συνοδοιπόρων Saxon αλλά και Dokken. Μετά την φυγή τους από την εταιρία και συνάπτοντας συμβόλαιο στην εταιρία του παραγωγού τους Mike Stone, η μπάντα συνεχίζει να κυκλοφορεί πολλούς ωραίους δίσκους αλλά σε πιο μελωδικές γραμμές εξαφανίζοντας το αποκρυφιστικό στοιχείο. Ο θάνατος του βασικού κιθαρίστα Spooner στοιχίζει στην μπάντα αλλά γενικότερα υπάρχουν πολλές αλλαγές στην σύνθεση της μπάντας. Ήδη από το 1989 και το ‘’Take The World By Storm’’, ο τραγουδιστής Dave Hill είναι το μοναδικό αυθεντικό μέλος και συνεχίζει μέχρι σήμερα αλλάζοντας συνθέσεις αλλά και ηχητικές κατευθύνσεις. Πολύ πιο εμπορικοί αλλά πάντοτε ποιοτικοί, έχουν φτάσει στους δεκατρεις δίσκους. Αλλά ας βουτήξουμε στις πρώτες μέρες…

Όταν έπεσε το ντεμπούτο στα χέρια μου, είχε μπει πλέον για τα καλά η δεκαετία των 90ς. Μια ματιά στο εξώφυλλο και είχα πειστεί ότι μιλάμε για Death ή Black Metal δίσκο μιας και ήταν στα ντουζένια τους αυτά τα είδη. Λεγόντουσαν και ‘’Δαίμονες’’. Πόσο έξω είχα πέσει… Στα πρώτα δευτερόλεπτα, δεν είχα καταλάβει τίποτα. Οι θόρυβοι και τα ουρλιαχτά με τα στοιχειωτικά πλήκτρα μου έδιναν το δικαίωμα να νιώθω ότι έπεσα μέσα. Ναι, ο δίσκος είχε διαλεχτεί τυχαία, με βάση το εξώφυλλο και προτροπές μεγαλυτέρων. Ίσως να μου είχαν αναφέρει ότι μιλάμε για πιο μελωδικές καταστάσεις αλλά ούτε που φαντάστηκα πόσο. Μέχρι που ακούγονται οι πρώτες νότες του ομώνυμου, χιλιοακουσμένου πλέον τραγουδιού. Ελαφρώς γρέζα φωνητικά, κιθάρες που σημαίνουν κολασμένες μελωδίες, και ρυθμοί που φροντίζουν να σε κρατούν σε εγρήγορση κουνώντας σε αρκετά βιαία. Τα σολαρίσματα πάνε και έρχονται, από την μια η ρυθμική κιθάρα του Spooner και από την άλλη η lead του Hunt. Στιχουργικά όπως ήδη ειπώθηκε έχουμε μυστικιστικούς μεν, απλοικούς στίχους που συνοδεύουν με την σειρά τους τα πιασάρικα θέματα και επωδούς.

Το ντεμπούτο τους όμως δεν υμνείται μέχρι σήμερα για ένα τραγούδι. Συνέχεια με το ‘’Into The Nightmare’’ και τίποτε δεν υποχωρεί. Καθηλωτικά riffs κατά εξακολούθηση, το μπάσο να σφυροκοπά σαν δαίμονας που πετά ακριβώς πάνω από το κεφάλι σου. Όλα προσεγμένα, όλα τοποθετημένα όπως πρέπει, γέφυρες, λούπες, σολος, ρεφραίν. Δηλαδή ήταν αναμενόμενο ότι το μέλλον τους θα ήταν ακόμα πιο πιασάρικο και εμπορικό, το είχαν στο αίμα τους από τις πρώτες τους μέρες. Η παραγωγή του Mike Stone υποδειγματική για την εποχή και για την ζεστασιά του ήχου που αποδίδει. Παντοτινές αγάπες το ένα μετά το άλλο τραγούδι και ήδη στο ‘’Father Of Time’’ η πρώτη μπύρα έχει αδειάσει. Μιλάμε για τα πρώτα δέκα λεπτά από τριάντα πέντε της συνολικής διάρκειας. Σαν να ακούς Thin Lizzy δίσκο ένα πράγμα, και αυτό δεν είναι διόλου τυχαία σύγκριση όταν ακούς το συγκεκριμένο τραγούδι. Η δεύτερη μεριά ξεκινά με μια μικρή κοιλιά, σαφώς κατώτερη της πρώτης και τραγούδι σαν το ‘’Big Love’’ με ξενερώνουν αρκετά. Ευτυχώς υπάρχουν και τραγουδάρες σαν το ‘’Fool To Play TheHard Way’’ που ξεχειλίζουν από συναίσθημα και δύναμη (‘’One Helluva Night’’ )και είναι εκδηλωτικές όπως θα έπρεπε να είναι. Με τα έγχορδα να έχουν την τιμητική τους και να σερφάρουν πάνω στα εγκεφαλικά μας κύτταρα με αρνητικό τα χιλιοεπαναλαμβανόμενα ρεφραιν που σχεδόν σου υγροποιούν το μυαλό. Πτέσματα. Στην τελική, χιλιολιώστε την πρώτη πλευρά.