Hellion - The Black Book

Ανέκαθεν, εμάς τους μεταλλάδε μας άρεσαν οι concept ιστορίες για στιχουργικό περιεχόμενο. Λίγο ο βαθός δυσκολίας για να ταιριάζει με την μουσική υφή, λίγο το βάθος μιας επιτυχημένης ιστορίας, μια το πρωτόγνωρο συναίσθημα του τι θα γίνει στη συνέχεια μιλώντας πάντοτε για την πρώτη ακρόαση-ανάγνωση. Όλα αυτά και άλλα πολλά μας έκανε να ψάχνουμε τέτοιες δουλειές. Μεγάλες και μικρότερες μπάντες δοκίμασαν την τύχη τους, άλλες με μια συγκεντρωμένη-ολοκληρωμένη ιστορία, άλλες με πιο αφηρημένη, άλλες που απλά φιγουράρουν μια κεντρική ιδέα. Κάποιες τα κατάφεραν, κάποιες όχι και η ιστορία ανέδειξε τις πιο σημαντικές. Οι Καλιφορνέζοι Hellion απρέδωσαν και αυτοί με την σειρά τους ένα τέτοιο δίσκο, το ‘’The Black Book’’ του 1990. Δεν έγιναν όμως γνωστοί (όσο μπορεί κανείς να τους πει γνωστούς) από το κόνσεπτ αλλά από την ίδια την τραγουδίστρια η οποία το είχε γράψει και σε βιβλίο. Κυρίες και κύριοι, μιλάμε για την Ann Boleyn (κανονικό όνομα Anne Hull), την ιδρύτρια της θρυλικής New Renaissance Records που μας χάρισε αμέτρητα US Power Metal διαμάντια. Η ιστορία των Hellion ξεκινά πίσω στο 1982 (ξεκίνησαν σαν DB) και στα σχεδόν δέκα χρόνια ύπαρξης τους κυκλοφόρησαν αμέτρητα demos και δυο ολοκληρωμένους δίσκους αλλάζοντας ατελείωτα μέλη στις συνθέσεις τους, όλοι γύρω από την Ann. Να αναφερθεί ότι μανατζαρέος της μπάντας δεν ήταν παρά η σύζυγος του Dio, η Wendy. Το ‘’ Screams in the Night ‘’ του 1987, ένα ηχητικό ολοκαύτωμα και το ‘’ The Black Book ‘’ του 1990, πιο ώριμο και σύνθετο σαν αποτέλεσμα. Σύντομα διαλύθηκαν, επανασυνδέθηκαν το 1998, έβγαλαν ένα νέο δίσκο το 2003 (Will Not Go Quietly)  ενώ μόλις το 2014 ακούσαμε τα τελευταία νέα τους ταγούδια μέσα από το ep ‘’ Karma's a Bitch’’.

Ας ξεκινήσουμε με το concept μιας και για αυτό βρέθηκε η δικαιολογία να γραφτεί το συγκεκριμένο κείμενο. Χωρίς πολλές λεπτομέρειες έχουμε την ιστορία μιας κοπέλας από το Hollywood που πηγαίνει σε ένα χωριό της Σκωτίας να βρει το γενεαλογικό της δέντρο και να ηρεμήσει από την πόλη. Κάποια στιγμή ένας φίλος της πεθαίνει από υπερβολική δόση δικών της χαπιών και στη νεκρώσιμη τελετή εμφανίζονται καμιά εκατοσταριά άγνωστοι τύποι μεταξύ αυτών και κάποιων μογκολοειδών πλασμάτων. Σύντομα δυο από τους εργαζόμενους της κοπέλας πεθαίνουν και το πράγμα περιπλέκεται.Η αστυνομία ψάχνει απαντήσεις, μια τραυματική εμπειρία της κοπέλας από το παρελθόν αποκαλύπτεται και γενικότερα αρχίζει και δένει μια ιστορία που δεν θα γράψω άλλες λεπτομέρειες. Πάντως μαζί με το δίσκο κυκλοφόρησε και η νουβέλα της Ann, το ‘’The Black Book’’ και εκεί δίνονται όλες οι απαντήσεις στις ερωτήσεις που μπορεί να αναρωτηθείς ακούγοντας το δίσκο και διαβάζοντας τους στίχους.

Μουσικά τώρα, μιλάμε για speedαριστό power metal με εξαιρετικά γυναικεία φωνητικά. Η Ann κερδίζει σε όλα, φωνή, στίχους και έχει γράψει και τις περισσότερες συνθέσεις. Το πρώτο ολοκληρωμένο τραγούδι, το ομώνυμο, είναι σύνθεση του μπασίστα Rex Tennyson. Κατατροπωτικές μελωδίες στις κιθάρες, κραυγές που κάνουν να ντρέπονται πολλοί άντρες συνάδελφοι τους ενώ και οι ρυθμοί παίζουν το δικό τους ρόλο ώστε τα τραγούδια να ακούγονται γεμάτο ενέργεια και πάθος. Η ιστορία εξελίσσεται, τα σόλος μοιράζονται άφθονα και ανελλιπώς, η Ann μετουσιώνεται στον κύριο χαρακτήρα της υπόθεσης. Κάποια εφέ και συνομιλίες ίσως ξενερώσουν τους ακροατές αλλά είναι καίρια για τη ροή της ιστορίας. Κρίμα που δυσκολεύουν τέτοιους ύμνους να παιχτούν σε ραδιόφωνο και μαγαζιά από djs. Κάθε δυσκολία για καλό και ας χάσανε εμπορικά. Με τραγούδια σαν το ‘’ Storm Rider’’ έχουν κερδίσει μια παντοτινή θέση στο πάνθεον του heavy metal. Αργό, επιβλητικό, με βαθύτητα στην έκφραση φωνητικών και κιθαριστικών μελωδιών. Κάθε τραγούδι έχει τον δικό του χαρακτήρα μιας και έμμεσα τους το επιβάλλει και η επικείμενη θεματολογία (όπως για παράδειγμα η μελαγχολική πλευρά του ‘’The Atonement’’.  Δογματικά δυναμικοί, παίζουν αποκαλυπτικά με την φωνή της μαυρομάλλας μάγισσας να σαγηνεύει με την σκληρότητα της. Πάντως ειδική μνεία πρέπει να γίνει στα εξαιρετικά σόλος από μια πληθώρα κιθαριστών που προσφέρει τις ικανότητες της. Πριν σταματήσω να γράφω, παίρνω το θάρρος να ξεχωρίσω ένα τραγούδι από τον δίσκο, το ‘’ Amnesia’’ που μάλλον είναι το αγαπημένο μου από τον δίσκο. Αχρείαστη και αδιάφορη η διασκευή στους Led Zeppelin στο τέλος του δίσκου.