Maniac - Look Out

Μπορεί η Γερμανική σκηνή να έβραζε στα 80ς αλλά η Γειτονική Αυστρία είχε πολύλιγότερες καλές περιπτώσεις. Οι Maniac από το Tyrol δημιουργήθηκαν το 1983 και δυο χρόνια κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο από την Hot Blood Records για Ευρώπη και Koch Records για Αμερική. Τευτονικό Power/Speed Metal που χρωστούσε αρκετά στους πρώιμους Helloween, Running Wild, Accept και η λίστα συνεχίζεται. Ωραίος δίσκος με καλές στιγμές αλλά όχι τόσο ώστε να ξεχωρίσει στο παγκόσμιο στερέωμα. Στο ντεμπούτο η μπάντα ήταν τετραμελής με session drummer. Αυτό διορθώθηκε το 1988 με την είσοδο του Tom Peroutka (ερχόμενος από hard rock παρελθόν) στη μπάντα. Τότε ήταν που ξεκίνησαν να δημιουργουν το νέο, μαλακότερο υλικό τους. Σύντομα όμως αποχωρεί και ο μπασίστας και ο τραγουδιστής. Το πρόβλημα του τραγουδιστή λύνεται με τον ένα εκ των δυο κιθαρίστων να αναλαμβάνει τα φωνητικά ενώ νέος μπασίστας βρέθηκε σχετικά εύκολα.  Ιούλιο του 1988 μπαίνουν στο Tonstudio Zuckerfabrik στούντιο και ηχογραφούν ( παραγωγή από τους ίδιους) το υλικό για το δεύτερο δίσκο τους, κοντά πέντε χρόνια μετά τον πρώτο. Πιο εμπορικός, μαλακότερος ηχητικά, πιθανότατα να ενδιαφερόταν για το Αμερικάνικο κοινό. Το ’’Look Out’’ κυκλοφόρησε το 1989 (και πάλι από την Koch Records). Κάποια επιπλέον δημοσιότητα την κατάφεραν (χάρη και στη Gama που έβαλε τραγούδια τους στις συλλογές της), νέο υλικό δημιουργήθηκε αλλά τελικά εσωτερικές προστριβές και αποχωρήσεις έβαλαν τη ταφόπλακα στη μπάντα το 1990.

Οι Maniac δεν είναι η καλύτερη μπάντα που θα ακούσεις. Ούτε πρωτότυπη, ούτε ιστορική, ούτε έχει τα καλύτερα τραγούδια που θα ακούσεις. Ούτε όταν έπαιζαν γρήγορα στο ντεμπούτο, ούτε στο συγκεκριμένο. Αλλά είναι αμαρτία να χαθεί αυτή η μπάντα από την μνήμη μας μιας και περιέχει πολλές καλές στιγμές για να μας κρατήσουν συντροφία. Ας αναφερθούμε και για τη ενοχλητική στάμπα που υπάρχει στο εξώφυλλο και διαφημίζει την εμπορικάτζα του δίσκου, το ‘’ Confused Hearts’’, απόδειξη  της ηχητικής αλλαγής αλλά και πλεύσης σε πιο εμπορικά πελάγη. Και το άσχημο εξώφυλλο, σχεδόν παιδική ζωγραφιά, με τα πανάσχημα νύχια να καλύπτουν το 1/3 από τη συνολική απεικόνιση. Τέρμα, βγήκε η χολή, πάμε στα καλά τώρα...

Ακουστικές κιθάρες μαζί με ηλεκτρικές σχηματίζουν το πρώτο ηχητικό μοναπάτι που θα διανύσει ο ακροατής. Σύντομα ολοκληρώνεται σαν σύνθεση με γρήγορο ρυθμό και τη φωνή του Markus που έχει μια hard rock χροιά. Δεν ξέρω πόσοι θα ενθουσιαστούν με τα φωνητικά του αλλά σαν κιθαρίστας είναι πολύ καλός και υπάρχει χημεία με τον έτερο, πράγμα που ακούγεται. Γεροφτιαγμένοι δεσμοί που δημιουργούν όμορφες συγχορδίες. Το ‘’ Cities Burn’’ φέρνει στο μυαλό αρχαίους Helloween. Γρήγορο και πάλι, με γλαφυρό παίξιμο που δεν θυμίζει αντιγραφεί αλλά επιρροή. Πλήθια κιθαριστικά μέρη γεμίζουν τον ήχο και ο ακροατής έχει να θερίσει ανάμεσα στα δασώδη ηχοτόπια που του προσφέρονται. Το ‘’ Bell of Doom’’ ακούγεται πιο εμπορικό, πιο Scorpions αν μου επιτραπεί. Παρέχουν το δικό του χαρακτήρα που σημαίνει καταλυτικές μελωδίες και τεζαριστοί ρυθμοί. Acceptικό το ‘’ Hot Shots’’, φέρνει τεχνηέντως ισοδυναμία στον κιθαριστικό συναγωνισμό. Πάντα θα υπάρχουν σημεία-κλειδιά που θα μετατρέπουν  τη σύνθεση τους σε μια πιο εύκολη και ποθητή υπόθεση από το πρώτο άκουσμα χάρη στις  βατές ενορχηστρώσεις τους. Το πολυδιαφημιζόμενο τραγούδι του δίσκου είναι και από τα μετριότερα, γι αυτό και προχωράμε  στο ‘’ Fighting the Ryche of Mordor’’ που βασίζεται στιχουργικά σε lord of the rings αλλά  μουσικά ακούγεται και πάλι πιο hard ‘n’ heavy (και πάλι Scorpions στο δικό μου νου).  Το ότι κόβουν ταχύτητα  και δίνεται επιπλέον βάση στις φωνητικές παλικαριές αποτελεί ωφέλιμο φορτίο στο συνολικό αποτέλεσμα αφού εμπεριέχει ένα ψευδολυρισμό που σε κερδίζει. Το καλύτερο τραγούδι του δίσκου έρχεται με το ‘’ Power Metal Addicts’’. Συναυλιακό άσμα, heavy metal ύμνος. Απλό, powerάδικο, αλλά τόσο πορωτικό. Και φανταστείτε χάνει και σε δύναμη από την αδύναμη παραγωγή που οι ίδιοι πειραματίστηκαν. Κλείσιμο με το ‘’ Lambs to the Slaughter’’ που ωθεί τα πάντα στα άκρα με τον εκρηκτικό συνδυασμό των μελών της μπάντας  τα οποία προσωπικά προτιμώ από το ντεμπούτο. Ίσως να είναι ελαφρώς πιο μελωδικοί αλλά παικτικά και συνθετικά τα πράγματα είναι πιο θεμιτά και προτιμητέα. Δώστε του μια ευκαιρία.