Near Infinity - Perceptions

To 1993 ήταν μια πολύ καλή χρονιά για το heavy metal. Oι Savatage κυκλοφορούν έναν από τους καλύτερους δίσκους τους, οι Death δείχνουν πόσο μεγάλη μπάντα είναι με τη νέα τους δουλειά, οι Rage ανεβαίνουν επίπεδο με ένα καταπληκτικό άλμπουμ, οι Angra κάνουν ένα καλό ντεμπούτο, οι Mercyful Fate επανέρχονται μετά από χρόνια, και γενικά η σκηνή δείχνει ζωντανή και δυναμική. Στο underground της εποχής, ονόματα όπως οι Mystic Force με το ντεμπούτο τους “Eternal Quest” και οι Xerxes με το “Beyond My Imagination”, μονοπωλούν το ενδιαφέρον της εποχής των πιο heavy/power/progressive fanzine. Κάπου εκεί, ανάμεσα στις σελίδες των περιοδικών αυτών αναφέρονται και οι Near Infinity από την Washington.

Το “Perceptions” είναι το μαγικό πρώτο άλμπουμ των Near Infinity και ήχος του κρύβει όλα όσα επικρατούσαν την εποχή εκείνη. Δηλαδή την προσπάθεια το metal να εξελιχθεί, κρατώντας όμως τα βασικά-κλασικά του στοιχεία, ώστε μαζί με τη διαχρονική μελωδικότητά του, να γίνει πιο απρόβλεπτο και πολυσχιδές. Ο δίσκος αφήνει αποσβολωμένους τους οπαδούς να ακούν μια απίστευτη μουσική, που άλλοτε θυμίζει Oliver Magnum, άλλοτε τους Αμερικάνους Steel Angel του “Inquiete”, ενώ τα φωνητικά του Walter Ballard Jr. είναι μια συγκλονιστική μίξη του Lizzy Borden και Rob Lowe. Άριστο US heavy/power metal με progressive αισθητική που όμως δεν “πνίγει” τις συνθέσεις με τεχνικότητα, αλλά αναδεικνύει ακόμα περισσότερο το heavy/power ύφος τους.

Ύμνοι που δοξάζουν το δραματικό, επικό, ελεγειακό ύφος του heavy/power metal με έναν τρόπο που μοιάζει ασυναγώνιστος. Τόσο τα πιο γρήγορα τραγούδια, όσο τα πιο ήρεμα-δραματικά (όπως ο ανατριχιαστικός ύμνος “Silent Sigh”) δεν αφήνουν τον ακροατή να πάρει ανάσα από το έξοχο κλίμα που δημιουργούν. Ανατριχιαστικές μελωδίες, κρυστάλλινη-επική φωνή, σε ένα δίσκο μνημείο της δεκαετίας του ’90.

Το ντεμπούτο των Near Infinity ήταν ο καλύτερος δίσκος του 1993, περιέχοντας τα καλύτερα στοιχεία ολόκληρου του heavy/power/progressive metal της εποχής. Πρόκειται για ένα δίσκο που όχι μόνο στέκεται άνετα δίπλα στους Oliver Magnum, τους Syris και όλο το US heavy/power, αλλά πήγε τον ήχο αυτόν ακόμα παραπέρα. Mεγάλες στιγμές που στις μέρες μας μόνο νοσταλγία και θαυμασμό μπορούν προκαλέσουν για μια σκηνή που τα ονόματα που αναφέρθηκαν στην αρχή ήταν μόνο ένα ελάχιστο τμήμα της.