ONSLAUGHT - Power from Hell

Προσπαθώ να είμαι ανοιχτόμυαλος όσο αφορά τη μουσική. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μου αρέσουν όλα τα είδη μουσικής επειδή έτσι πρέπει. Δεν ευχαριστιέμαι καθόλου το hardcore ή το punk rock για παράδειγμα με κάποιες λαμπρές εξαιρέσεις φυσικά. Και δεν μου αρέσει καν όταν προστίθονται σαν κυρίαρχα ή πρόσθετα στοιχεία  στο heavy metal.  Και πάλι κάποιες δισκογραφικές δουλείες όπως το ντεμπούτο των Onslaught απαλλάσσονται από κάθε αρνητική διάθεση μιας και το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Οι Βρεττανοί ξεκίνησαν το 1982 πολυ διαφορετικότερα από αυτό που μας μάθανε πολύ αργότερα, δηλαδή ποιοτικότατο thrash metal. Ήταν και η αρχική σύνθεση εντελώς διαφορετική με τους Nige Rockett (κιθάρες) και Steve Grice (drums) οι μοναδικοί που συνέχισαν στο μέλλον. Τα πρώτα τους demos στις αρχές των 80ς είναι hardcore punk, είχαν πολλές αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας και γενικότερα και η μουσική άρχισε να επηρεάζεται κατά πολύ από το thrash metal που ήταν στα σπάργανα του τότε. Το 1984 στο συγκρότημα προστίθονται οι Paul Mahoney (φωνή) και Jason Stallard (μπάσο) και ένα χρόνο αργότερα κυκλοφορούν το ντεμπούτο τους ''Power From Hell'' και μάλιστα από την Children of the Revolution που εξειδικεύοταν σε hardcore punk κυκλοφορίες. Ο ήχος των Onslaught είχε κρατήσει πολλά από τα πρώιμα στοιχεία του ήχου τους αλλά την είχε εμπλουτίσει με το φρέσκο thrash metal ήχο που σάρωνε την υφήλιο. Πρόσθεσε πεντάλφα και διαβόλους στο εξώφυλλο και πλέον αφορούσε άλλου είδους οπαδούς από τους αρχικούς τους. Το 1986 μπαίνει στη μπάντα ο Sy Keeler για καθήκοντα τραγουδιστή, μια καταραμένη θέση μέχρι τότε στους Onslaught και βγάζουν το διαμάντι τους ''The Force''. Πλέον μιλάμε για καθαρόαιμο thrash ήχο, από τα καλύτερα δείγματα της Βρεττανικής σκηνής και όχι μόνο. Δυστυχώς ούτε αυτή η σύνθεση κράτησε πολύ εκτός από τα δυο πρώτα βασικά μέλη είχαμε πλήρεις αλλαγές. Πλέον το μικρόφωνο κρατά ο Steve Grimmett (Grim Reaper) και το ''In Search of Sanity'' ακούγεται πιο μπερδεμένο,τεχνικό, σίγουρα λιγότερο thrash απ' 'ο,τι  heavy metal. Πάντως μιλάμε και πάλι για δισκάρα. Φεύγει και ο Steve λίγο μετά την κυκλοφορία του δίσκου και λίγο πιο μετά η μπάντα ρίχνει αυλαία. 2004 επανασύνδεση της μπάντας με τον Sy Keeler και πάλι στα φωνητικά και ένα σερί αρκετών δίσκων και μάλιστα ευχάριστων (λίγο η σύγχρονη παραγωγή με χαλούσε) χωρίς βέβαια να μπορούν να γίνουν συγκρίσεις με τα 80ς. Τελευταίος δίσκος το πολύ  καλό ''Generation Antichrist''  με τον Nige Rockett να είναι το τελευταίο αυθεντικό εναπομείναντα μέλος.

Το Σατανικό στοιχείο είναι έντονο όχι μόνο στο εξώφυλλο, αλλά και στο εσώφυλλο και φυσικά στο στιχουργικό περιεχόμενο. Μια σύντομη εισαγωγή που προλογίζει ότι πάμε ευθέως στα έγκατα της Κολάσεως και το ομώνυμο τραγούδι δίνει το στίγμα. Power/Thrash Metal (Speed Metal δηλαδή) με νικηφόρους ρυθμούς και μουσική για ξενύσταγμα. Σπιντάρισμα, ευθύτητα, απλότητα χάρη στο hardcore punk παρελθόν τους και τραχύτητα, σατανίλα, όγκος και βαναυσότητα χάρη στο πιο metal παρόν τους. Οι κιθάρες καταθέτουν βρωμιά και βελόνιασμα συγχρόνως, η φωνή του Nige Rockett εμβόλιμη στα thrash metal στάνταρντς, αφιλτράριτοι ρυθμοί που κοπανάνε χωρίς αύριο. Η παραγωγή του Les Hunt δεν είναι ότι καλύτερο αλλά καλύπτει με μια θολούρα τον ήχο. Όπως και να χει η δύναμη πάντοτε καταφέρνει να δραπετεύσει.

Το ''Thermonuclear Devastation''ακολουθεί μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Πανκίλα, επανάληψη, συντομία και πλέον τα φωνητικά αναλαμβάνει ο  Paul Mahoney, ο νέος τραγουδιστής της μπάντας. Θα προτιμήσω τα άλλα τραγούδια. Το εκπληκτικό ορχηστρικό ''Skullcrusher I'' αποδεικνύει  τις ικανότητες τους σαν μονάδες και ακούμε και ένα πιο καθαρό κράμα thrash με hardcore, πάντοτε με τις κιθάρες να ριπίζουν αφήνοντας μυρωδιά καμμένου χρώματος πάνω σε  μέταλλο. Στο ''Skullcrusher II '' που θα ακολουθήσει προς το τέλος του δίσκου, θα κατηχηθείτε στις αρετές του μπάσου το οποίο είναι τσιτωμένο και ναυτολογημένο για ωραίες φάσεις όπως θα διαπιστώσετε  με το δικό σας ακουστικό σύστημα. Όπως είναι αναμενόμενο τα τραγούδια είναι φυσιολογικά σε διάρκεια. Εξαίρεση το Slayerικό όσο αφορά το βασικό riff, ''Lord of Evil''. Σατανικοί στίχοι όπως και στα πρώτα βήματα των Slayer, λακκώδεις ρυθμοί και ωτοκτονικά riffs που κατηφορίζουν προς την Άβυσσο. Απο τις καλύτερες στιγμές του δίσκου.

Πάμε στο ''''Death Metal'', τραγούδι που δικαιούται μαζί με το αντίστοιχο των Possessed για τα δικαιώματα της ονοματοδοσίας. Και τα δυο τραγούδια πρέπει να δημιουργήθηκαν/βαπτίστηκαν το 1984 και τουλάχιστον εγώ δεν ξέρω να σας πω ποιος προηγήθηκε. Death...Metal At It's Heaviest όπως αναγράφεται μέσα στο βιβλιαράκι έχοντας βέβαια διαφορετική  σημασία  το 1985 από τι λίγα χρόνια μετά από το νέο μουσικό είδος. Death Metal 666 και τέτοια με μια Venom νοοτροπία δηλαδή της επιφανειακής σχέσης με το Κακό. Ηχητικά είναι τάχιστο, ένα σκισμένο λαρρύγι κατευθύνει αλουστράριστα riffs και αμαντάλωτους ρυθμούς σε μια μουσική καταιγίδα. ΄΄Angels Of Death'' και οι κοινές συνισταμένες με τους Slayer δεν σταματούν στο όνομα. O Nige Rockett αλλά και ο Steve Grice πρέπει να άκουγαν επιμελώς και καθημερινά τo ''Show No Mercy''. Συνεχίζουν επιτυχημένα το συνδυασμό των επιρροών τους από το παρελθόν με το παρόν βάζοντας όσο περισσότερο σκοτεινό συναίσθημα μπορούν, κατραμιάζουν το όλο αποτέλεσμα και με θεματικές που ίσως τρόμαζαν/σόκαραν τους ακροατές πριν 40 χρόνια, μυσταγωγούν τον ακροατή σε μουσικά είδη που ίσως να μην αρέσκονται (όπως ο γραφών).

Slayer εποχής Show No Mercy+ Venom+hardcore punk+βρώμικη παραγωγή=Onslaught's Power From Hell. Χωρίς να ανήκει στα πρωτοκλασσάτα του είδους (ούτε καν της δισκογραφίας των Onslaught) είναι ένας πολύ καλός αντιπρόσωπος τους

.