Talisman - Evolution

Οι Talisman για τους οποίους θα μιλήσουμε δεν είναι οι γνωστοί  Σουηδοί hard rockers.  Όυτε βέβαια μια από τις πολλές μέτριες μπάντες που υιοθέτησαν αυτό το όνομα. Πάμε στο San Diego στα τέλη της δεκαετίας του 80 να γνωρίσουμε μια άγνωση μα ποιοτική μπάντα. Λίγα ξέρουμε και πιθανότατα λίγα να μάθετε και από μένα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η τριμελής σύνδεση της μπάντας περιλάμβανε τον Robert Gaston ο οποίος τραγουδούσε (και έπαιζε πλήκτρα) στο καταπληκτικό ντεμπούτο των Rude Awakening (US POWER METAL) που έμελλε να είναι και ο καλυτερος τους. Πίσω στους Talisman πάλι οι οποίοι κυκλοφόρησαν ένα demo (με τρεις συνθέσεις) το 1990, το ‘’ In the Beginning’’.  Μόλις το 1995 όμως  έβγαλαν το μοναδικό ολοκληρωμένο δίσκο τους, ‘’Evolution’’ από την Cryptic Records (δικιά τους εταιρία). Power Metal, τεχνικότατο και αρκετά προοδευτικό. Παραγωγή (Ιούνιος με Άυγουστο του 1994) και μίξη από τον David Anthony (ο οποίος υπήρξε και μηχανικός ήχου κατά τις ηχογραφήσεις) και τους Talisman. Τελικά η τριάδα άλλαξε όνομα σαν Syndicate και συνέχισαν στο προοδευτικό τους ύφος metal και πάλι με ακόμα πιο πολλές επιρροές (ραπ για παράδειγμα) ταυτισμένες στον ήχο τους (https://www.youtube.com/playlist?list=OLAK5uy_m46DQccMV0ebBB0wV81tQRwq_z...)και κυκλοφόρησαν ένα ακόμα cd, το ‘’Syndicate’’ του 1999.

Μην περιμένετε ένα κλασσικό άκουσμα. Ο Gaston είναι εκτός από τραγουδιστής της μπάντας, κιθαρίστας και κύριος συνθέτης. Και όταν ο ίδιος αναφέρει σαν κύριες επιρροές του διαφορετικά πράγματα, περιμένεις και διαφορετικά αποτελέσματα. Για παραδειγμα αναφέρει prog metal μπάντες (Queensryche, Dream Theater, Fates Warning), prog rock (Pink Floyd), heavy metal (Rage), κιθαριστικά είδωλα (Cacophony, Rising Force) αλλά και μπάντες όπως οι Soundgarden και οι Helmet. Δεν είναι τυχαίο που στα 33 λεπτά διάρκειας του δίσκου, οι δυο από τις επτά συνθέσεις είναι ορχηστρικές. Είπαμε, Becker, Friedman, Malmsteen, αγάπες όλοι τους.

Έναρξη με το ορχηστρικό ‘’Syndicate’’, όνομα που έμελλε να ονομάσει το μέλλον τους. Είναι και η μοναδική σύνθεση που είναι αποτέλεσμα ΚΑΙ των τριών μελών της μπάντας. Σκληροτράχηλο, τεχνικό με αμφίδρομες μελωδίες. Ροώδεις αρμονίες από κιθαριστικές συγχορδίες και μπετόχτιστοι ρυθμοί δημιουργούν άρτιες μεταλλικές διαδρομές. Ατρόμητες αλλαγές σε διάθεση και φορά ωφελεί στο προοδευτικό τους κομμάτι και προσθέτει  στρώσεις μουσικής ποικιλίας. Στο ‘’I’’ ακούμε για πρώτη την φωνή του Robert. Καθαρή, δυναμική, χωρίς κάτι το εξωπραγματικό. Τη χρησιμποποιεί όμως άριστα, ανεβοκατεβάζει τόνους, ψυθιρίζει, ουρλιάζει, αναρωτιέται με το μπάσο του Woltz (συμμετέχει και συνθετικά στο συγκεκριμένο τίτλο) να τον σιγοντάει. Ο μονολεκτικός (όπως και όλοι του δίσκου) τίτλος του τραγουδιού δηλώνει και το στιχουργικό περιεχόμενο. Ξεκάθαρα. Μπορεί το δισέλιδο που περιλαμβάνει το cd να είναι φτωχό αλλά τουλάχιστον οι στίχοι περιέχονται και είναι κρίμα να μην είναι κάπου γραμμένοι στο διαδίκτυο....

Συνέχεια με το θρασάτο ‘’Shock’’. Δεν νομίζω ότι ακούγαν τετοια πράγματα τα μέλη των Talisman αλλά το ίδιο το τραγούδι περιέχει μια σκληράδα όταν ξεσπάει. Το ακούς, το περιμένεις. Έχει την ψυχεδέλεια και την τρέλα του που σου δημιουργεί μια αναμονή για κάτι το υπερβατικό. Θεματολογικά για την δύναμη της φύσης και την καταστροφική της δύναμη πράγμα που μετατρέπεται σε ηχητικές εικόνες χάρη στη τεχνική κατάρτιση και νοητική έμπνευση του Gaston. Με σόλο που εξοστρακίζει την πολύπλευρη ενορχήστρωση της σύνθεσης, μόνο και μόνο για να την επαναφέρει λίγα δευτερόλεπτα μετά. Ambient ήχοι ξεκινούν το ομώνυμο του δίσκου και αρκετό ‘’χάσιμο’’ που θυμίζει Psychotic Waltz εποχής ‘’Mosquito’’.  Η σύνθεση εξελίσσεται σε διαφορετικούς τόνους και χρόνους χαρίζοντας του ένα έντονο προοδευτικό τόνο. Ο τρόπος που τραγουδά και φτύνει κάθε λέξη ακούγεται σαν να επιτάσσει. Fates Warning μελωδικά περάσματα, επαναστατικά τέμπο και καινοτρόπο παίξιμο. To ‘’Question’’ είναι το πιο μελωδικό του δίσκου και οι κιθάρες ευθύνονται για αυτό. Κάποια πλήκτρα ακούγονται στο βάθος αλλά τα αρπίσματα είναι αυτά που δίνουν αυτό το γλυκόπικρο τόνο στο συγκεκριμένο τραγούδι. Στίχοι γύρω από τη θρησκεία χωρίς να παίρνουν συγκεκριμένη θέση. Απλά αναρωτιόνται. Πάντως ο Jim Woltz ήταν και είναι βαθιά θρησκευόμενος και πιστός. Διάλλειμα από τις έντονες στιχουργικές αναρωτήσεις για το δεύτερο ορχηστρικό που ακούγεται πιο νευρικό και δίνεται μεγάλο βάρος στο shredding. Ακουστικές κιθάρες και καθάρια φωνή στο τελευταίο τραγούδι. Μελαγχολικός ο τόνος στις κιθάρες, το ίδιο ισχύει και για το λαρύγγι όσο και να διαλύει τον πόνο του ανάμεσα στις λέξεις. Προοδευτικό όσο δεν πάει χωρίς να είναι αυτό που πλέον ονομάζουμε progressive metal και βαριέσαι να το ακούσεις.