THEOCRACY - Theocracy

Φανταστείτε να είχε το πολίτευμα της Θεοκρατίας στην Ελλάδα. Εδώ είμαστε ένα μπουρδέλο με τη Δημοκρατία, που να είχαμε και κάτι τέτοιο. Και όμως, σε άλλες εποχές και κράτη, ο πολιτισμός τους οδηγήθηκε από τη Θεοκρατία. Το αν τα πήγαν καλύτερα ή χειρότερα, δεν είνα της παρούσης. Το συγκεκριμένο πολίτευμα υπήρξε έμπνευση για την ονομασία της μπάντας ενός Αμερικανού μεταλλά, βαθιά θρησκευόμενου, του Matt Smith. Τουλάχιστον ο συγκεκριμένος κύριος δεν μένει μόνο στα λόγια και τις συμβουλές αλλά με όπλο τη μουσική και το ηχητικό του όχημα, Project Aegis, βοηθά οικονομικά όσο μπορεί με τη φιλανθρωπική του δράση. Επιστρέφοντας στους Theocracy, η ιδέα ενός συγκροτήματος με θετική σκέψη και στίχο μέσω prog/power metal ήχων  ξεκίνησε το 2002. Τότε ο Matt Smith ήταν ολομόναχος και το ομώνυμο ντεμπούτο του κυκλοφόρησε ένα χρόνο μετά με τον ίδιο να είναι υπεύθυνος για ΟΛΑ. Ακόμα και για την παραγωγή/μίξη κτλ. Το ντεμπούτο των Theocracy αποτέλεσε και τη δεύτερη κυκλοφορία (η πρώτη ήταν των Power Of Omens) της μικρής, τοπικής MetalAges Records και φυσικά έφτασε σε ελάχιστους ανθρώπους. Πέντε χρόνια αργότερα η συνέχεια ήρθε με το πολύ καλό ''Mirror of Souls'', με κανικό drummer πλέον, δεύτερο κιθαρίστα και μια σειρά φιλοξενούμενους τραγουδιστές. Η Σουηδική Ulterium Records πλέον ήταν η εταιρία τους και πλέον το όνομα των Theocracy άρχισε να ακούγεται και στην Ευρώπη. Οι Theocracy πλέον έγιναν κανονικό συγκρότημα και ο Matt Smith περιορίστηκε στα φωνητικά και τα πλήκτρα με νέα μέλη να αναλαμβάνουν καθήκοντα. Κάπως έτσι το τρία στα τρία συνέβη με το ''As the World Bleeds'' (2011). Το Project Aegis τρώει αρκετό χρόνο από το Matt και το τλεταρτο βήμα καθυστερεί αρκετά. Το 2016 εθχαριστιόμαστε το ''Ghost Ship'' ενώ μόλις πέρυσι το ''Mosaic'' με νέα εταιρία την φρέσκια Atomic Fire Records.

Μια ατμοσφαιρική εισαγωγή μας εισάγει στον κόσμο των Theocracy. Στο εναρκτήριο ''Ichthus'' δίνεται το ηχητικό στίγμα της μπάντας. Ταχύτητες αλά Stratovarius (drum machine που δεν το παίρνεις καν χαμπάρι), Shadow Gallery ευλογίες,  Maiden κιθαριστικά τσιμπήματα και το νέο γλυπτό είναι λαξευμένο με πολύ προσοχή. Στιχουργικά, παίρνει το μέρος του Καλού και αυτό περνάει και στη μουσική τους βγάζοντας μια θετικοδοσία. Το 12λεπτο ''The Serpent's Kiss '' θα πάρει τη σκυτάλη να μας μεταφέρει στο δικό του κόσμο, ένα κόσμο που έχει αρκετά με τους Angra, παλιούς και νεότερους.  Το prog στοιχείο είναι πιο έντονο και μέσα στο τραγούδι συμπεριλαμβάνεται πολλοί λογισμοί και ιδέες. Μιλάμε για γρήγορες ταχύτητες και για τόσο μεγάλη διάρκεια και μάλιστα χωρίς επαναλήψεις, σκεφτείτε τι κρύβεται εκεί μέσα. Ιδιοφυής σύνθεση, ανθηρή αλλά όχι ματαιόδοξη. Μεγαλεπίβολη ενορχήστρωση με καλοκαρδισμένες φωνητικές μελωδίες και στίχους. Όσο περίεργο και να ακούγεται/διβάζεται, δεν το παραξηλώνει και το τραγούδι περνά νεράκι χωρίς να κουράζει. Το αντίθετο, επανειλημμένα ακούσματα θα απαιτηθούν διότι δεν θα χορταίνετε την απόλαυση.

Το ''Mountain''  θα μπορούσε να βρίσκεται στο ντεμπούτο των Shadow Gallery. Είναι η τεχνική που δεν αυτολογεί, είναι τα κοινά στη φωνή, είναι οι όμορφες συγχορδίες με τα ακουστικά περάσματα, είναι η στιχουργική ζέση. Το τραγούδι νοτίζεται από τα ''πολλαπλα'' φωνητικά, στερεώνεται πάνω σε ένα ρυθμικό κρεσέντο και είναι βουτηγμένο στη μελωδία. Το ομώνυμο δεν θα αφήσει τίποτα στο πέρασμα του. Κιθαριστικ'ο riffing στελεχώνει άμεσα την σύνθεση και σύντομα αρχίσει το ξεκλείδωμα αρμονιών που θα σας μανταλώσει. Εδώ ακούμε μια πιο Helloween προσέγγιση, έυστοχα τοποθετημένη ώστε να εκμηχανεύσει τα καλύτερα στοιχεια και να προσθέσει και τις δικές του ιδέες σε ένα άριστο αποτέλεσμα. Τα πάνε τόσο καλά είτε επιλέγουν επικές ή μικρότερες σε διάρκεια συνθέσεις διότι είναι γεμάτες ουσία και ο ακροατής αγκιστρώνεται σε κάθε δευτερόλεπτο.

Στο ''The Healing Hand '' ξαναζούμε μια καλοδουλεμένη επική συνθεση που εμπεριέχει τα πάντα πριν τα νερά καταλαγιάσουν στο ''Sinner''. Το λες και metal ballad αν και δεν έχει ούτε την απλοική δομή ούτε το γνωστό στιχουργικό θέμα. Απλά είναι το πιο αργό και ήρεμο του δίσκου. Ανεβάζουμε ταχύτητες στο ''New Jerusalem '' με ένα σόλο που θα σας θυμίσει τους Βραζιλιάνους Viper (ναι, ο Matt έχει δανειστεί πολλά και διάφορα, διακριτικά πάντοτε μέσα στο δικό του υλικό) και γενικότερα μια Angra αύρα. Το ''The Victory Dance'' ξεκινά με folk χαρακτήρα , κάτι που θα επαναφέρει αργότερα ενώ στο μεγαλύτερο του μέρος θυμίζει μεταγενέστους Kamelot ενώ στο τρίτο και τελευταίο, τεράστιο ''Twist of Fate''  χαρίζει προικισμένες ηχητικές στιγμές. Οκ, ίσως να μπορούσαν να έλειπαν μια -δυο στιγμές από το δίσκο, ίσως η παραγωγή θα μπορούσε να είναι καλύτερη (στην επανακυκλοφορία είναι εξαιρετική) αλλά αν σκεφτείτε ότι όλα τα μουσικά θέματα, οι συνθέσεις οι στίχοι, τα πάντα όλα έχουν γραφτεί και σεταριστεί από ένα και μόνο άτομο, μιλάμε για ένα μικρό θαυματάκι.