Imperial Child - Compass Of Evil

Τον Zak Stevens τον ξέρουμε όλοι και τον αγαπάμε. Υπήρξε η φωνή πίσω από τους Savatage από το 1993 μέχρι την διάλυση τους. Κάθε φορά που τραγουδάς το ‘’Edge Of Thorns’’, σιγοντάρεις την φωνή του. Σε όλο το δίσκο, όπως και στο Handful Of Rain, το Dead Winter Dead και το The Wake of Magellan. Μετά την διάλυση των Savatage δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Δημιούργησε τους Circle II Circle. Στην αρχή η μπάντα θύμιζε την συνέχεια των Savatage (στο θεικό ‘’ Watching in Silence’’ για παράδειγμα), σιγά σιγά άρχισε να αποκτά δικό της χαρακτήρα. Το 2020 είναι μια σημαντική χρονιά για αυτόν αφού ξεκινά με δυο κυκλοφορίες, η μια σαν Archon Angel μαζί με τον Aldo Lonobile των Secret Sphere και η άλλη σαν Imperial Child, μια μπάντα που θυμίζει έντονα Savatage αλλά και συμμετέχει ο ίδιος. Έγραψα για τον Ζακ, έγραψα για τους Αμερικανούς μόνο και μόνο για να καταλήξω σε μια άλλη, νέα μπάντα που όμως θα συγκριθούν  επαναλλημένα λόγω ομοιοτήτων. Οι Imperial Child  είναι μια Νορβηγική μπάντα  που κινείται στο χώρο του heavy/prog metal και θα κυκλοφορήσει το ντεμπούτο του ‘’Compass Of Evil’’ στις 13 Μαρτίου από την Soulmaker Recordings, σε cd, περιορισμένο αριθμό βινυλίων και σε ψηφιακή μορφή. Η παραγωγή έγινε από τον πασίγνωστο Andy LaRocque (KING DIAMOND, DEATH) στα Sonic Train Studios στο Varberg της Σουηδίας.

Το ‘’ Compass Of Evil’’ είναι ένα κόνσεπτ άλμπουμ. Περιέχει το πρώτο μέρος της ιστορίας του William Green, ενός ζωντανού-νεκρού που πολεμά ενάντιο στο Διάβολο και του πειρατή Darren Half-Eye. Η εισαγωγή του δίσκου μιλάει για αυτή την ιστορία και σου δίνει κάποιες πληροφορίες. Ήδη το πιάνο σου φέρνει στο μυαλό Oliva και Savatage…  κάτι που συνεχίζεται σε όλο το δίσκο. Αναπνέει σαν τους Βουνίσιους Βασιλιάδες. Το πιάνο ακούγεται με τον ίδιο τρόπο, με την ίδια χροιά. Ο Mastermind της μπάντας, Chris DeWolf, τραγουδά σαν τον Jon, παίζει πιάνο σαν τον Jon, παίζει κιθάρα σαν τον Chriss. Είναι βαμμένος οπαδός και οι συνθέσεις των Imperial Child φέρνουν τη σφραγίδα του. Αν προσθέσετε ότι τραγουδά και σαν guest ο ίδιος ο Ζακ (και απλώνει και κάποια riffs o Andy), τότε το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι ακόμα καλύτερο.Μόνο η κόνσεπτ ιστορία ανήκει στον ντράμερ της μπάντας, Eagle McMorgan που έχει και αυτή το δικό της ενδιαφέρον και δίνει επιπλέον θετικό πρόσημο. Ο δίσκος περιέχει δέκα τραγούδια από τα οποία μόνο τα οκτώ είναι ολοκληρωμένα τραγούδια. Όσοι είσαστε οπαδοί των Savatage, ήδη θα έχετε στο μυαλό σαν να αγοράσετε-προπαραγγείλετε τον δίσκο ότι και να γραφτεί παρακάτω.

 Το πρώτο ολοκληρωμένο τραγούδι ‘’ The Imperial Child’’ θα σας σαγηνεύσει και θα σας πείσει. Ο δίσκος συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο που θα σας φέρει μια νοσταλγία αν και  η παραγωγή το κάνει πιο σύγχρονο άκουσμα, ειδικά στις κιθάρες. Τα πρώτα τραγούδια ακούγονται ευχάριστα, είναι από την φύση τους βατά, εύκολα και μελωδικά και από την στιγμή που στο μυαλό ξυπνούν εφηβικές αναμνήσεις, σε κερδίζουν, χωρίς κατά την γνώμη μου να είναι και κάτι το ιδιαίτερο. Συγκρίσιμο μόνο με το τελευταίο δίσκο των Savatage, πιο παλιά χάνουν ολοκληρωτικά. Όταν όμως φτάνει ο δίσκος στο ‘’ Priscilla’’, το πρώτο τραγούδι που το πιάνο έχει τον πρώτο ρόλο, ο νεαρός ξανθός, τραγουδά από την καρδιά του και όσο και να σου θυμίζει κάτι άλλο, είναι τρομερό το συναίσθημα. Ο συνδυασμός πιάνου-φωνητικών ακούγεται ταιριαστός και όταν ‘’σου τα σκάνε’’ τα riffs, σε δεσμεύουν με την δυναμική τους. Αυτή η ανοδική πορεία συνεχίζεται και με το ‘’ The Devil And The Buccaneer’’ με τα πολυφωνικά του, την θεατρική του προσέγγιση, τις νεοκλασσικές του κιθάρες όταν απελευθερώνονται. Αχρείαστο το ενοχλητικό μονόλεπτο του ‘’ A Buccaneer's Hymn’’ για να φτάσουμε στο ‘’ Libertalia’’. Θυμηθείτε την διαφήμιση της ΙΟΝ. Πιο SAVATAGE.....δεν γίνεται αφού στο συγκεκριμένο τραγούδι τραγουδά ο Zak Stevens. Μια ευχάριστη σύνθεση όμως θα προτιμήσω τις δυο που προαναφέρθηκα. Ή το ‘’ Victim Of Hate’’ που επιτέλους χορταίνεις riffs ενώ και οι ακουστικές κιθάρες που ακούγονται, είναι μια ωραία νότα. Επίσης η φωνή του Chris DeWolf ακούγεται πολύ πιο σωστά στα πιο ήρεμα σημεία, αν κάτσεις και ηχομονώσεις τη φωνή του στις πιο ...ενεργητικές συνθέσεις, θα την πιάσεις να ‘’σπάει’’ σε στιγμές. Το πρώτο μέρος του concept κλείνει με το ‘’ The Quest For Jerusalem’’, πιάνο και ψιθυριστή φωνή αφήγησης πριν πάρουν φωτιά  ρυθμοί και κιθάρα, έστω και για λίγο πριν γυρίσουν στο Σαβατατζικό τους τροπάριο.