Platinum - Vanitas

Οι Platinum με το "Vanitas", παραδίδουν στην ουσία τον απόγονό τους και αυθεντικό συνεχιστή του "Iceman". Μετα λοιπόν τον "Άνθρωπο των πάγων" οι Platinum θα μπουν στα στούντιο της SST στο New Jersey όπου και θα ηχογραφήσουν εννέα ακυκλοφόρητα εως τότε κομμάτια τους υπο τη μορφή του "one-take live recording" (ηχογράφηση μόνο μια φορά). Τα εννέα αυτά κομμάτια συν 4 που προηγήθηκαν και είχαν ηχογραφηθεί στα στούντιο της Hell's Kitchen Music θα αποτελέσουν στην ουσία και το περιεχόμενο του "Vanitas". H Heaven And Hell λοιπόν μας δίνει τη δυνατότητα να απολάυσουμε αυτά τα ακυκλοφόρητα διαμαντάκια σε μία εξαιρετική  fully remastered έκδοση η οποία κλείνει στην ουσία και το δισκογραφικό έργο των Platinum και δίνει τη δυνατότητα σε εμας τους πιο κλασικούς του χώρου να "καμαρώσουμε" για ακόμα μία φορά τα "εισερχόμενα του ηχητικού μας φάσματος" καθώς και να μην δημιουργήσει κανένα τυχόν ερώτημα στο γιατί αγαπάμε με τόση μανία τη συγκεκριμένη μουσική.

Άξιος και λογικότατος απόγονος του Iceman λοιπόν τα ακυκλοφόρητα του Vanitas καταφέρνουν απο τις πρώτες κιόλας νότες να νοιώσεις την ασφάλεια του κλασικού και παρόλα τα στερεότυπα μοτίβα να μην βαρεθείς ούτε ένα δευτερόλεπτο τα συγκεκριμένα ακούσματα. Ισορροπώντας επάνω στην πεπατημένη το Vanitas ακούγεται ιδιαίτερα σφιχτοδεμένο και σφριγηλό έχοντας ταυτόχρονα και κάποια νέα στοιχεία να μας δώσει. Όχι τόσο χύμα όσο το Iceman αλλά με μερικά πιο σκοτεινά περάσματα και αρκετά πιο φρεσκαρισμένο, το Vanitas δικαιολογεί σε κάθε σπιθαμή του την αδιαμφησβήτητη ποιότητα του US metal, ιδίως της εποχής εκείνης, και παράλληλα μας παραπέμπει σε μελλοντικούς ήχους και "φόρμες" των 90's. Άψογα και πάλι τα φωνητικά, δένουν υπέροχα με το όλο "ξυραφιασμένο" κιθαριστικό ντεκόρ καθώς και τον διαρκή βομβαρδισμό μπάσου-τυμπάνων. Περιττό και κουραστικό ίσως να πούμε ότι σχεδόν κανένα κομμάτι δεν υστερεί ακόμα και εκεί που τα γκάζια σταματάνε όπως η μπαλαντάρα Someday. Σκληρό και άσχημα riffατο το εναρκτήριο Till deah do us part, όπως και τα Urgency και Gone with the season, σκοτεινό και ομιχλώδες το Beckoning όπως και το Feel me, δυνατό και σχεδόν doomy το No Stranger, κολασμένο το Hell Cries, πιο φρέσκο και με νέες ιδέες το Cool Fire, όλα έχουν να προσδώσουν κάτι στην κλασικότητα του Vanitas καθιστώντας το έτσι μία πολύ safe επιλογή που δεν παίζει με την καμία να μας χαλάσει την οποιαδήποτε ισορροπία. Μία ακόμα απόδειξη λοιπόν γιατί το κλασικό θεωρείται δικαιολογημένα και αξεπέραστο.