Decoryah - Wisdom Floats

Η Φιλανδία φημίζεται για τους μελαγχολικούς της κάτοικους και αντίστοιχα για την μουσική που δημιουργείται σε εκείνα τα σκοτεινά, παγωμένα και μοναχικά μέρη. Αν και στη χώρα υπάρχουν πολλά καλά, πολλή ελευθερία και αρκετή οργάνωση, η κατάθλιψη κυριαρχεί. Τα ποσοστά είναι ιδιαίτερα υψηλά σε σχέση με τις άλλες χώρες της ΕΕ, κάτι που πιθανότατα σχετίζεται και με τον κρύο καιρό και τα σκοτάδια. Το καλό είναι ότι δεν είναι αντίστοιχα και τα ποσοστά αυτοκτονιών.  Το 1989, σε μια νότια μικρή πόλη της χώρας δημιουργούνται οι Decoryah. Λίγα χρόνια αργότερα δημιουργούν τη δική τους μουσική, death metal με αρκετά doom στοιχεία τα οποία και αποτυπώνονται σε demos της εποχής. Ειδικά στο δεύτερο (έχοντας και νέα σύνθεση) είναι αρκετά πιο ατμοσφαιρικά τα πράγματα. Δυο από τα τραγούδια του δεύτερου demo θα κυκλοφορήσουν και σε 7΄΄ βινύλιο με τίτλο ‘’Ebonies’’ από τη νέα τους εταιρία, την  Ελβετική Witchhunt Records. Το ντεμπούτο ‘’Wisdom Floats’’ κυκλοφορεί την άνοιξη του 1994 και είναι ένα εξαιρετικό δείγμα μελαγχολικού και ατμοσφαιρικού metal. Η Metal Blade τους ανακαλύπτει και τους υπογράφει για επτά δίσκους. Ακόμα πιο εκλεπτυσμένοι και μελωδικοί, με προσθήκη αρκετών οργάνων, μας μαυρίζουν το καλοκαίρι του 1996. Ένα καταπληκτικό ep (Breathing The Blue) θα βγει ένα χρόνο αργότερα και απότομα θα το διαλύσουν. Ο Jukka Vuorinen επανασύνδεσε την μπάντα πέρυσι, εντελώς απροσδόκητα, και περιμένουμε και πάλι να ακούσουμε κάτι από τα βάθη της ψυχής τους.

Οι Decoryah δεν έπαιξαν ποτέ ζωντανά. Λογικό. Μην περιμένετε ρυθμικά κρεσέντο και μελωδιούλες για ζωντανή αναπαραγωγή για κόσμο από κάτω, με βαμμένα μαύρα μάτια και μαλλιά. Μουσική για ανθρώπους με μαύρες ψυχές που τις βάψανε οι εμπειρίες και η καθημερινότητα. Πρώτες νότες και νιώθεις το βάρος να σου σφίγγει το λουρί γύρω από το λαιμό. Το ξέρεις, το περιμένεις ότι έρχεται εσωτερικό ξεκαθάρισμα με μέσο την μουσική. Και πιθανότατα θα μείνουν μονάχα μερικά αποκαίδια εκεί που κάποτε βρισκόταν κάτι πιο σημαντικό μέσα σου. Ελάχιστοι στίχοι που πιθανότατα δεν σημαίνουν τίποτα και βρίσκονται εκεί μόνο για συνοδεία, για συμπλήρωμα.  Όμως όπως και η ποίηση, λίγες μαγικές λέξεις στη σωστή θέση και σειρά μπορούν να κάνουν θαύματα. Ο ακροατής τα μεταφράζει όπως θέλει, όπως νιώθει. Και η μουσική που σπαρταρά για επιβίωση από πίσω σίγουρα παίζει το δικό της ρόλο. Αργοί, καταδικαστικοί ρυθμοί σέρνουν τις θλιμμένες μελωδίες σε μια παρέλαση ψυχικής εξάντλησης. Τα βαθιά φωνητικά του Jukka δεν είναι κάτι το τρομερό (θα βελτιωθούν πολύ στο μέλλον, όσο καθαρίζουν και σαν χροιά), μεταφέρουν όμως αυτή την εσωτερική λύπη και η φωνή της Sini Koivuniemi βάζει και αυτή ενά επιπλέον λιθαράκι στην επιτυχία αυτή. Η ατμόσφαιρα είναι βασικός παράγοντας και σκοπός στην μουσική των Decoryah με άφθονα πλήκτρα, πιάνο, ακουστικές κιθάρες και τσέλο. Χάσιμο σε παράλληλους κόσμους με τέσσερα άλλα όντα να σου ψιθυρίζουν ήχους  χωρίς καν να χρησιμοποιούν την δίοδο των αυτιών.

Δεν γνωρίζω τι μπορεί να τριγκάρει την ψυχοσύνθεση του καθενός. Ειδικά όταν μιλάμε για μουσική. Εμένα μου αρκεί η μεταφορά του αυθεντικού συναισθήματος που μεταδίδεται μέσω ενός riff, μιας κραυγής που υποδηλώνει πραγματικό εσωτερικό πόνο, ενός ρυθμού που λειτουργεί ως νοητική ομιλία ενός ανθρώπου που σου μιλάει με τα χέρια και τα πόδια. Φανταστείτε όταν όλα αυτά συνεργάζονται και μεταφέρουν το μήνυμα τους.  Και μάλιστα όταν αυτό μεταδίδεται όσο πιο πιστά γίνεται. Απλά όχι μόνο με λέξεις ή με γκριμάτσες αλλά με εκφραστικούς ήχους . Όταν ζείς σε μια χώρα όπου η καρδιά σου παγώνει και σκοτεινιάζει σε καθημερινή βάση, είναι πολύ πιθανό λογικό να ακολουθήσει και ο μαρασμός. Και το να δημιουργείς  μουσική σαν αυτή του ‘’ Reaching Melancholiah’’ ή του ‘’ Circle Immortality’’ μπορεί να μαυρίσει το καλοκαίρι ενός 15χρονου σε μια ηλιόλουστη χώρα που ο δικός του πόνος μπορεί να προέρχεται από δεκάδες άλλα προσωπικά προβλήματα. Χορδές που χτυπιούνται βάναυσα, τύμπανα που ακούγονται σαν αστρικές συγκρούσεις, μια φωνή που υπνωτίζει με μαγικές λέξεις-κλειδιά. Στο σημείο του ‘’ Reaching Melancholiah’’ , κοντά στη μέση, με τα γυναικεία φωνητικά, τα Crematory πλήκτρα και τα riffs που βγαίνουν όταν βυθίζουν τις χορδές μέσα σε λάβα, είναι απλά παντοτινή αγάπη. Άλλοι τα λένε τραγούδια. Εγώ θα χαρακτήριζα το ‘’Cosmos Silence’’ μια νοητική σκάλα από θυμό και riffs, από πόνο και τύμπανα, από σκοτάδι και πλήκτρα, από θλίψη και φωνητικές αρμονίες. Το ‘’ Intra-Mental Ecstasy ‘’ αυτό που σημαίνει ο τίτλος του. Φανταστείτε ο δίσκος να είχε και τα μεταγενέστερα φωνητικά, θα ήταν κορυφή. Ο αμπελώνας του ‘’ Wisdom Floats’’ περιέχει έντεκα ζουμερά φυτά για να δοκιμάζετε και να μεθάτε από την λυπηρή μελωδία τους. Και κάθε φορά που θα τον επισκέπτεστε, θα είναι πάντοτε γεμάτο νέους καρπούς.