Arion - Vultures Die Alone

Όταν βλέπεις τη σφραγίδα της AFM σε ένα cd ή βινύλιο, είναι σχεδόν σίγουρο ότι μιλάμε για melodic metal. Και οι Φιλανδοί Arion δεν πέφτουν μακριά. Εμφανίστηκαν από το πουθενά προ δεκαετίας και ακούστηκε το όνομα των τότε εφήβων μιας και είχαν περάσει στα προκριματικα της Φιλανδικής Eurovision. Με διαφορετικό τραγουδιστή τότε, παρέδωσαν ένα ep (New Dawn-2013) και το ντεμπούτο λίγο αργότερα (Last of Us-2014). Την επόμενη χρονιά, νέος τραγουδιστής (Lassi Vääränen) προστέθηκε στη κατά τα άλλα σταθερή σύνθεση και αφού απέσπασαν συμβόλαιο και με την AFM records, κυκλοφόρησαν το ‘’ Life Is Not Beautiful’’ το 2018 με σαφέστατες βελτιώσεις σε όλα. Και επειδή ομάδα που κερδίζει μένει σταθερή, ίδια εταιρία και σύνθεση συνεχίζει μέχρι σήμερα και πριν μια βδομάδα μας παρέδωσαν το τρίτο τους δίσκο ‘’Vultures Die Alone’’.  Διαθέσιμο σε digipak cd και gatefold βινύλιο (σε πορτοκαλί (250 copies), δοαφανέςt (250 copies), και κοκκινόμαυρο marbled (100 copies).

Ας αρχίσουμε με τα τεχνικά. Η μοντέρνα, πεντακάθαρη, γυαλισμένη παραγωγή είναι δουλειά του Matias Kupiainen, τωρινό κιθαρίστα των Stratovarius. Δεν θα πω ότι ενθουσιάστηκα αλλά πιστεύω ότι θα αρέσει σε νεότερους οπαδούς που τα θέλουν όλα στη τελειότητα. Επίσης δεν ενθουσιάστηκα ούτε με το μέτριο και προχειροφτιαγμένο εξώφυλλο. Αλλά ας προχωρήσουμε στα της μουσικής τεκτενόμενα. Δεν είναι όμως μόνο η παραγωγή που το κάνει να ακούγεται μοντέρνο. Είναι αυτά τα φωνητικά,διπλά ή μονά, είναι ο ήχος της κιθάρας, τα πάντα έχουν φρεσκαδούρα της τελευταίας δεκαετίας. Έτσι όταν λέμε melodic metal, μην το φανταστείτε σαν μπάντες των 80ς. Φανταστείτε ελαφρώς europower ρυθμό, αρκετό shredding και παιχνιδιάρικα φωνητικά. Το ‘’ Break My Chains’’ ξεκινά με ένα συμφωνικό τόνο χάρη στα πλήκτρα του αλλά γίνεται και αυτό αρκετά γκρουβάτο και δυναμικό. Σίγουρα το προτιμώ από το εναρκτήριο ‘’ Out of My Life’’. Οι κιθάρες γενικότερα γρεζάρουν, είναι κοφτές, δεν γλιστράνε όπως συνέβαινε σε παλιότερες δεκαετίες. Το πομπώδες ύφος τους ταιριάζει περισσότερο και κάπως έτσι ξεκινά και το ‘’ Bloodline’’. Σύντομα δείχνει και αυτό την ηλικία του και ακούγεται αρκετά σαν Disturbed σε πιο μελωδικό τόνο. Από τα καλύτερα του δίσκου πάντως. Γενικότερα είναι πολύ μοντέρνο για τα γούστα μου και ίσως να μην είμαι ο αρμόδιος για να το αφουγκραστώ. Αλλά ρε σεις, πολύ παιδικά, χαρούμενα φωνητικά που δεν τη παλεύω (Γι αυτό και το ‘’Where the Ocean Greets the Sky ‘’ το ευχαριστιέμαι περισσότερο από όλα) για πολύ ώρα.. Και το δισκάκι των Arion φθάει τα 42, πόσο μάλλον όταν έχει λιγοστά και σύντομα σόλος. Μην σαν το περάσει κανείς σαν Stratovarius γόνο. Καμιά σχέση.