Damien - Every Dog Has Its Day

Ζούμε την εποχή των επανακυκλοφοριών. Σε όλα τα φορμάτς. Όσο και να έχει πατώσει η μουσική βιομηχανία παγκοσμίως, στη δική μας μουσική, οι οπαδοί ακόμα ενδιαφέρονται να αποκτήσουν αγαπημένα τους άλμπουμς από το παρελθόν και το παρόν, σε όποιο φορμάτ τους ενδιαφέρει. Δυστυχώς κάποιες παλιότερες κυκλοφορίες είναι πλέον ακριβές προς αγορά όπως για παράδειγμα τα cds των δυο πρώτων δίσκων των Αμερικανών heavy/power metallers, Damien και αυτό το λάθος προσπαθεί να διορθώσει η Πορτογαλλική Lost Realm Records. Ξεκιναμε με το ντεμπούτο ‘’ Every Dog Has Its Day ‘’  που αρχική κυκλοφορια είχε το 1987 και είχε βγεί σε όλα τα φορμάτς από τη μικρή Select Records που επικεντρωνόταν πιο πολύ σε hip hop μουσικές. Η επανακυκλοφορία της Lost Realm Records έρχεται μόνο σε cd μιας και πλέον είναι και η πιο σπάνια έκδοση για να αποκτήσεις αυτό το άλμπουμ (σε βινύλιο και κασέτα βρίσκεται ακόμα σε λογικές τιμές) και περιέχονται και δυο επιπλέον τραγούδια. 500 κομμάτια με 16σέλιδο βιβλιαράκι που περιέχει σημειώσεις, στίχους και φωτογραφίες, όλα τα τραγούδια με ριμάστερ ήχο.

To ‘’ Every Dog Has Its Day ‘’ ξεκινά με μια από τις δυνατότερες στιγμές του δίσκου, ηχητικά και συνθετικά. Ο λόγος για το ‘’Wolf Dreams’’. Μουσικά κινούνται σε ανάλογες φόρμες με τους Judas Priest των 80ς δίνοντας ίδιαίτερη βάση στις διπλές κιθάρες που οργώνουν  και ακούγονται σαν αλυσοπρίονα. Αναμφισβήτητα υπάρχει πάθος στον ήχο τους, παίζουν επιθετικά, οργανικά και είναι γόνοι δεκάδων riffs που τροφοδοτούν με δύναμη τις συνθέσεις. Η φωνή του ‘’Λύκου’’ φέρνει ελαφρά προς Halford χωρίς βέβαια να αγγίζει. Επίσης έχει και μια Τευτονική χροιά, φέρνοντας αντίστοιχες Γερμανικές Heavy μπάντες των 80s.  Χορταίνουμε σόλος, ρυθμούς που σε ωθούν σε headbanging, ρεφραιν που σου κολλάνε και εύκολα αναπαράγεις ως οπαδός. Το πενταμελές τρελοκομείο αλείφει τις μελωδίες του πάνω στις πιο μοχθηρές τους στιγμές κάνοντας τις πιο προσιτές. Το ‘’ Give Me a Sign’’ξεκινά με ρυθμό και riff που θυμίζει αρχαίους Scorpions, μένοντας σε mid paced ρυθμούς με μια πιο αισθαντική προσέγγιση στα φωνητικά αλλά και τις μελωδίες. Βέβαια όταν φτάνει η ώρα των σολος, οι ενισχυτές παίρνουν φωτιά και καπνίζουν από την υπερφόρτωση μέχρι να γίνει το απότομο βύθισμα σε πιο μπαλαντοειδές μορφή. Στο καπάκι, το ομώνυμο τραγούδι που εκτός από τα καλύτερα του δίσκου (μαζί με το ‘’Race to the End’’, υπήρξαν από τα must τραγούδια στις συναυλίες τους, ακόμα και μεταγενέστερα, στη μπάντα του τραγουδιστή όταν έφτιαξε δική του μπάντα. Εξαιρετικός ρυθμός και φλογοβόλες κιθάρες. Ο δίσκος συνεχίζει σε παρόμοιο ύφος παίζοντας σε επίπεδο Judas Priest όσο αφορά ρυθμούς και κιθάρες (στη φωνή χάνουν σε σχέση με τους Θεούς). Ίδιοι κανόνες, ίδιο σκίσιμο. Η ύπαρξη συνθέσεων σαν το ‘’Season of the Arrow’’ σε πιο μελωδικές φόρμες δίνει επιπλέον ποικιλία και πλούτο στο σύνολο. Πάντως οι χαριστικές βολές σε όλα τα τραγούδια έρχονται στα leads που είναι δουλεμένα και εμπνευσμένα. Ας επισημανθεί ότι υπάρχει και καθαρή (μεταλλική) μπαλάντα στο δίσκο (με στίχους ‘’γύπα’’), το ‘’ I Play for You’’. Τα δυο τραγούδια ‘’δώρο’’ έχουν πιο μέτριο ήχο (demo;;;) αλλά συνθετικά βρίσκονται (τουλάχιστον) στο ίδιο συνθετικό επίπεδο με τα υπόλοιπα του δίσκου.