Omen - Feketében

Όταν ακούς ή διαβάζεις αναφορές για Omen, το μυαλό σου αυτόματα πάει στους Αμερικανούς και πολυ καλά κάνει (https://www.metalzone.gr/monuments/omen-curse). Υπάρχει όμως ακόμα μια συνονόματη μπάντα που αξίζει την προσοχή μας μιας και έρχεται από τα βάθη του παρελθόντος, έχει κυκλοφορήσει πολλούς και ωραίους δίσκους και δυστυχώς τείνει να χαθεί στη λήθη στις μέρες μας. Ο λόγος για τους Ουγγαρούς Omen που δημιουργήθηκαν το 1990 και δισκογραφούν και τυραννούν το σανίδι ακόμα και σήμερα. Και βέβαια τους αξίζει μια αναφορά και πιστεύω αν δεν ήταν μόνιμη η χρήση της πάτριας γλώσσας θα γινόταν πολύ γνωστότεροι αλλά αυτό επέλεξαν και στην τελική έτσι μας αρέσει, έχουν μια εξωτική διαφορετικότητα αυτές οι μπάντες. Οι Pokolgép (ίσως η καλύτερη μπάντα της χώρας) είναι μια τέτοια μπάντα και μάλιστα είναι από τις καλύτερες που έχει να επιδείξει η Ουγγαρική σκηνή. Το 1990 διαλύθηκαν και ο τραγουδιστής τους József Kalapács εισχώρησε στους νεοσύστατους τότε Omen. To ''Feketében'' κυκλοφόρησε το 1991 από την τοπική Hungaroton, εταιρία που είχαν και οι Pokolgép. Κλασσικό heavy/power που πατά στις βάσεις των 80ς αλλά ακούγεται αρκετά διαφορετικό (χάρη και στη γλώσσα αλλά και την τραχύτητα του ήχου) από πολλές όμοιες της. Στα 90ς κυκλοφόρησαν συνολικά πέντε δίσκους τους οποίους σας προτείνω. Όλοι κυκλοφόρησαν από την ίδια εταιρία και δυστυχώς η μη παγκοσμια διανομή στέρησε πολλά περισσότερα από αυτά που θα είχαν καταφέρει. Ακόμα και στις μέρες μας δύσκολα βρίσκεις υλικό τους. Στα 00ς υπήρξαν σημαντικές αλλαγές με αυτής της αποχώρησης του Kalapács να είναι η σημαντικότερη. Με μοναδικά πλέον μέλη τα αδέρφια Nagyfi (κιθάρα και drums) η μπάντα δισκογραφεί συχνά-πυκνά, πάντοτε προτιμώντας την Ουγγαρική γλώσσα, με αξιοσέβαστες κυκλοφορίες που χαίρονται περισσότερο οι συμπατριώτες τους.

Αιχμηρό heavy metal από τις πρώτες νότες. Ρυθμικό, αρκετά υψηλές ταχύτητες με ένα χαρακτηριστικό ήχο στα drums (θυμίζοντας μου και άλλες μπάντες του Ανατολικού μπλοκ), όγκο χάρη στο μπάσο που δεν ηρεμεί ποτέ και μια οξεία φωνή που καίει τα πάντα στο διάβα της. Όπως όλες οι μπάντες που μεγαλώσανε στα 80ς, υπάρχουν τα αξιαγάπητα σόλος που σου κόβουν την ανάσα και σε συνεπαίρνουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Στίχοι στα Ούγγρικα και με τη βοήθεια ψιλοαποτυχημένων μεταφράσεων βγαίνουν συμπεράσματα για πολλαπλά θέματα, τα περισσότερα κοινωνικά (με τις γυναίκες να είναι βασικό θέμα) με μια αρνητική διάθεση. Οι διπλές κιθάρες βογγάνε στο  ''Az áldozat'', το βάρος τους σε θάβει με το αδιάκοπο παίξιμο και την οργή τους. Αλλαγή ρότας στο ''Bízd rám magam''. Πιο αργός ρυθμός, λυπητερή φωνή, ερωτικά απογοητεύμενος στίχος, μελωμένες συγχορδίες που κόβουν πέτρα σαν βούτυρο. Το μπάσο σμιλεύει το ηχητικό γλυπτό, η φωνή ακούγεται βροντερή έστω και αν είναι πιο γήινα, οι axemen σαγηνεύουν τροφοδοτώντας ηχητικές αρμονίες. Από τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου.

Το ένστικτο και τα πιο άγρια συναισθήματα αναλαμβάνουν ξανά δράση. Τοκετός πολλαπλών riffs, οργανική επίκληση στους Θεούς του Metal. Το καλό είναι ότι ενώ θα ακούτε τσαμπουκαλεμένο Heavy/Power Metal δεν θα μπορείτε να βρείτε να κάνετε συγκρίσεις με ευκολία και αυτές θα είναι σε μικρό βαθμό. Οι συνθέσεις είναι αρκετά απλοικές αλλά είναι γεμάτες πάθος και όρεξη. Όλα τα όργανα ακούγονται ισότιμα (ίσως λίγο τα drums να είναι υποτιμημένα) και οι διπλές κιθάρες κάνουν θαύματα, ειδικά όταν η μία leadάρει ενώ η άλλη κρατάει το βασικό ρυθμό. Το ''Lányok feketében''  ακούγεται οργισμένο. Λογικό, ασχολείται με τη δύναμη και την επιρροή  του ''αδύναμου'' φύλου πάνω στο ανδρικό. Το ''Hajsza a tűzzel'' φέρνει ελαφρώς σε Accept (και σόλο που θυμίζει Ozzy και Alice Cooper)  χάρη στο βασικό του riff. Και εδώ έχουμε εθιστικό ρεφραιν, ευδιάθετο ρυθμό και βιασμό εγχόρδων για δική μας απόλαυση. Η πύλη του ''Könnyű szívvel'' διαβαίνεται σε αργούς, σκοτεινούς ρυθμούς με μοναδικό φως-οδηγο τις συγχορδίες. Δεν θα αργήσουν τα κρουστά να μπουν και τα κρουστά στο χορό και το τραγούδι να εξελιχτεί σε δυναμίτη. Από τα αγαπημένα τραγούδια του δίσκου, μια επωδή στον μεταλλικό ήχο. Στο ''Rossz hely, rossz idő '' νόμιζα ότι μιλάει για νίτζα όταν πρωτάκουσα το δίσκο αλλά τελικά καμιά σχέση, απλά Nincsen είναι κάτι σαν το ουγγαρικό ''δεν''. Εδώ σβήνει εντελώς η δίψα σου, παίρνεις τόνους βαρέου μέταλλου στο κεφάλι. Ξέρετε, τραγούδια που θα σφίξετε τη γροθιά, θα ουρλιάξετε, θα κάνετε headbaning και αν το ζήσετε και συναυλιακά, θα σεληνιστείτε. Κάλεσμα πολεμικής προετοιμασίας και στο ''Kísértetek órája''. Γρήγορο, άμεσο, επιθετικό, με κραυγές δύναμης. Οι λάτρεις του παραδοσιακού metal τσεκάρουν οπωσδήποτε, υποτιμημένος (λογικό) δίσκος που θα σας συντροφεύει όταν θέλετε να βουτήξετε στο παρελθόν και να θυμηθείτε τι έκανε το heavy metal τόσο ωραίο ακόμα και όταν πιο ''απλό''.