Pan Ram - Time Is Gone

Κάποιες μπάντες υπήρξαν άτυχες και δεν τους δόθηκαν ευκαιρίες για κάτι καλύτερο, είτε αυτό λεγόταν συμβόλαιο, είτε γεωγραφική θέση, είτε σταθερή σύνθεση, είτε εποχή. Κάποιες πάλι, είχαν το μερτικό τους στην τύχη αλλά και πάλι δεν τα κατάφεραν. Για παράδειγμα οι Pan Ram, μια Γερμανική Heavy/Progressive Metal μπάντα των 90ς. Έδρα του συγκροτήματος το Βερολίνο που σημαίνει μεγάλες ευκολίες για στούτνιος, εταιρίες, συναυλίες, οπαδούς. Και όμως, δεν κατάφεραν να βρουν ένα συμβόλαιο σε εταιρία. Ίσως και να μην ήθελαν (που δεν το νομίζω) αλλά δεν το ξέρω κιόλας. Το ομώνυμο ντεμπούτο θα κυκλοφορήσει το 1992 και είναι ένα εκπληκτικό δείγμα power metal με prog αναφορες. Δυστυχώς δεν είχε καλή διανομή, δεν επανακυκλοφόρησε ποτέ και γενικότερα δεν βρίσκουμε τα μέλη σε άλλες μπάντες στο μέλλον. Όπως και να χει, μιλάμε για ΔΙΣΚΑΡΟ και κάποια στιγμή να του αποδοθούν οι αντίστοιχες τιμές. Αποχώρηση του μπασίστα και του ενός κιθαρίστα (όλες οι συνθέσεις του ντεμπούτου είναι συνεργασία των δυο κιθαρίστων) και ένα χρόνο αργότερα ακολουθεί το ''Time Is Gone ''. Η μπάντα πλέον είναι με ένα κιθαρίστα ενώ έχουμε και προσθήκη πληκτρά στους Pan Ram με τον ήχο να φέρνει ακόμα περισσότερο σε prog μονοπάτια. Αρκετά διαφορετικός από το ντεμπούτο αλλά και πάλι εξαιρετικός δίσκος που του αξίζουν τα καλύτερα και πάλι αλλά μιας και ακόμα τα cds τους κυκλοφορούσαν αυτοχρηματοδοτούμενα δεν υπήρχε σωτηρία. Τρίτη και φαρμακερή προσπάθεια το ''Rats'' toy 1996. Πλέον σε κανονική εταιρία (μικρής εμβέλειας όμως) και σε Ευρωπαική περιοδεία με τους Deep Purple (εποχής Purpendicular). Ήχος ελαφρά πιο μελωδικός/εμπορικός αλλά με πολύ ωραίες συνθέσεις. Τα αποτελέσματα σε ότι αφορά την αναγνωρισιμότητα και τις πωλήσεις ήταν απογοητευτικά και η μπάντα σβήνει μια και για πάντα.

Δεν θα δυσκολευτείτε πολύ να βρείτε τις επιρροές των Pan Ram εκείνη την εποχή που δεν είναι άλλη από τους Queensryche. To ''Empire'' πρέπει να έπαιζε αυθημερόν στα ηχεία των μελών των Pan Ram. Ο λυρισμός, η τεχνική, η μελωδία, η δύναμη, οι στιχουργικές ανησυχίες, τα λεπιδωτά riffs, όλα βρίσκονται στο ''Target You'' που ανοίγει τον δίσκο και μας υποδέχεται στον κόσμο των Pan Ram για πάνω από 50 λεπτά. Πιο γοργά στο ''The Wolf Is Out '', απαριθμώντας πολλά ωφέλη της κληρονομιάς που δέχτηκαν αλλά και αυτής που άφησαν. Ανύψωση των φωνητικών επιδόσεων, ισχυροί ρυθμοί που δένουν το σώμα μας στο ξόρκι τους, κατακλυσμός από πύρινα riffs. Η ηχώ των Αμερικανών αντανακλάται και ακούγεται εντονότερη.  Το τρίτο τραγούδι έχει τίτλο ''Love Hereafter''. Καλά το καταλάβατε, η power μπαλάντα του δίσκου.  Ερωτική στιχουργία, αργή ταχύτητα αλλά με συγχορδίες που δεσμεύονται για power metal ήχο. Οι τσιρίδες δεν λείπουν (χωρίς να υπερβάλλουν) και η ψυχική σου καταστρπφή γίνεται με ύπουλο τρόπο. Αν υπάρχει δικαιοσύνη, αυτά τα τραγούδια πρέπει να μνημονεύονται από περισσότερο κόσμο και όχι μόνο απο US prog/power ρέκτες.

Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν οπαδοί τους από το ντεμπούτο που μπορεί να απογοητεύτηκαν από την περισσότερη μελωδία που έχει το ''Time Is Gone''. Η διαδρομή του συγκεκριμένου δίσκου σε αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις μια και υπάρχει ισορροπία ανάμεσα στη δύναμη και την αρμονία. θα χορτάσετε σολαρίσματα από τη φυγόκεντρο δύναμη που δημιουργεί τα μεταλλικά πτερύγια της κιθάρας του Ricci Tessalla. Ο νέος μπασίστας ακούγεται πιο μπροστά στη μίξη σε σχέση με το ντεμπούτο, τα πλήκτρα δημιουργούν μια γλυκιά ατμόσφαιρα, η φωνάρα του Jack Steen πειραματίζεται και σε πιο γήινα επίπεδα, οι παλμικές δονήσεις αρκούν για να σε γκρεμίσουν από την πολυθρόνα. Ακόμα και αν ακούς το ομώνυμο τραγούδι που σε σκλαβώνει με τη ραδιουργή μελωδία του. Εγκεφαλικό σήμα για ψυχική υποδούλωση σε τρία λεπτά. Το επικό σε διάρκεια ''Passion and Crime'' ξεκινά με το πολλά υποσχόμενο σολάρισμα. Το queensryche ρολόι δονά ασταμάτητα, αναζωπύρωση ευτυχίας στο άκουσμα  μιας power/progressive τελετουργίας. Τα επόμενα δυο τραγούδια δεν με κερδίζουν όσο θα θέλα, είναι πιο heavy oriented και άμεσα αλλα θα μπορούσαν να λείπουν μιας και μιλάμε για ένα μεγάλο σε διάρκεια δίσκο. Τα υψίσυχνα φωνητικά και το θριαμβευτικό παίξιμο επιστρέφουν στο ''Too Soon, Too Late'' και ηχητικός θερισμός στο ''Don't Give Up''  (με πανέμορφους στίχους) πριν ακολουθήσει το  ''?! (Hear Me)'' , μια μικρή σύνθεση σχεδόν χωρίς μουσική και με στίχους γραμμένους στο οπισθώφυλλο αφιερωμένο στους people thinking about their times.