POWERWOLF - Lupus Dei

Αγαπάμε 70ς-80ς-90ς αλλά δεν πρέπει να μένουμε εκεί. Το heavy metal δεν σταματά να παράγεται από νεότερα συγκροτήματα και μάλιστα ήδη κάποιες μπάντες έχουν ξεχωρίσει, κερδίσει τις καρδιές των νεότερων οπαδών και σίγουρα θα αφήσουν ιστορία. Μια από αυτές είναι οι Γερμανοί Powerwolf. Το συγκρότημα ήδη γράφει 20 χρόνια αντοχής και μάλιστα με ένα δυνατό οπλοστάσιο στις αποθήκες τους. Συμβόλαιο εξ' αρχής με την Metal Blade, θεματολογία γύρω από τους Λύκους, συμφωνικό Power Metal και μάλιστα μελωδικό χωρίς χρήση πλήκτρων αλλά ...organ. Αυτά στην αρχή και το 2005  έχουμε το ''Return in Bloodred'' που είναι ένα αξιόλογο ντεμπούτο αλλά μέχρι εκεί. Η υπέρβαση γίνεται στο δεύτερο τους άλμπουμ ''Lupus Dei'' που κρατούν όλα τα προηγούμενα στοιχεία, οι ενορχηστρώσεις γίνονται πιο πολύπλοκες, τα πολλαπλά φωνητικά περισσότερα, το organ σε σημαντικότερο ρόλο, οι συνθέσεις πιο δουλεμένες και όλα βαίνουν προς το καλύτερο. Νομίζω ότι τότε τους μάθαμε και στην Ελλάδα. Η συνταγή ξαναχρησιμοποιείται στο ''Bible Of The Beast'' (2009) και οι Powerwolf κατακτούν τον νεαρό power metal κόσμο μαζί με μπάντες όπως οι Sabaton. Ακόμα ένας δίσκος στην ίδια εταιρία, με αλλαγή πλέον του organ σε πλήκτρα (Blood Of The Saints) και το όνομα τους ακούγεται παντού έχοντας πολλούς πλέον haters αλλά ακόμα περισσότερους οπαδούς. Με την Napalm Records να τους έχει σε υψηλή θέση στο ρόστερ της, το ''Preachers Of The Night'' βγαίνει το 2013, η σύνθεση της μπάντας πλέον σταθερή (η θέση του drummer=αδύναμος κρίκος) και η δεκαετία φαίνεται ότι θα είναι η τυχερή τους. Τα ''Blessed & Possessed''  και ''The Sacrament of Sin'' αγαπήθηκαν από τον κόσμο και τον Τύπο. Οι πάντοτε παραγωγικοί Γερμανοί κλείνουν το κύκλο με ένα δίσκο διασκευών σε αγαπημένα metal τραγούδια (Metallum Nostrum) και μια ορχησγτρική έκδοση του The Sacrament of Sin (The Symphony of Sin)  και τα 20' ξεκινάνε με το ''Call of the Wild '' και τίποτα να μην φαίνεται να σταματά την επιτυχία της μπάντας. Για να το γιορτάσουν, πέρυσι κυκλοφόρησαν το ''Missa Cantorem II'' που περιέχει τραγούδια τους τραγουδισμένα από γνωστούς τραγουδιστές του χώρου μας, πράγμα πολύ διασκεδαστικό και ενδιαφέρον. Ήδη δουλεύουν σε νέο υλικό και φαντάζομαι θα το ακούσουμε μέσα στο 2024 ενώ η μπάντα περιοδεύει ανελλιπώς και μάλιστα περισσότερο από ποτέ διαγράφοντας μια λαμπρή πορεία. Μπάντα του σήμερα και όχι του χθες, αξίζει στα σίγουρα.

Το λυκίσιο ουρλιαχτό στην εισαγωγή, σου εκμυστηρεύεται το θεματικό του δίσκου. Απαγγελία στα λατινικά από τον βαρύτονο τραγουδιστή Attila  και είσαι έτοιμος να μπεις στη μαγική σφαίρα των Powerwolf. Οι κιθάρες σκούζουν, το organ δημιουργεί μυστηριακή ατμόσφαιρα. Στιχουργικά το ''We Take It from the Living'' ακούγεται όπως πρέπει για να πορώσει ένα νεαρό heavy metalά και να τον κάνει να νιώσει περηφάνια που ακούει το τραγούδι.  Το τραγούδι έχει στιβαρή δομή, πιασάρικες μελωδίες, γρήγορο και ζωντανό, έχει τα σόλος τους, τα blind guardianικά πολυφωνικά, έχει..έχει...έχει. Έχει και παραέχει και δεν γίνεται να το ακούσεις και να μην το ευχαριστηθείς. Άρα δεν μου ακούγεται διόλου περίεργο που τσίμπησαν χιλιάδες νέους οπαδούς μια δεκαπεντία πριν. Και δεν είναι ένα τραγούδι. Το ''Prayer in the Dark'' γκαζώνει, κόβει ρυθμικά, γεμάτο με λάγνες μελωδίες. Τα πολυφωνικά παραμένουν στα πιασάρικα ρεφραιν, τα λατινικά χρησιμοποιούνται όπου τους δοθεί ευκαιρία, εύθραστα ξεσπάσματα δίνουν χώρο σε πιο γλυκιές μελωδίες.Pray, pray, pray in the dark, Amen και ένα σόλο δανεισμένο από την Maidenολογία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Το organ ακούγεται πολύ όμορφο και ταιριαστό μέσα στον μουσικό κόσμο των Powerwolf. Το ''Saturday Satan'' ξεκινά με σκοτεινό στίχο και χρειάζεται την ανάλογη ατμόσφαιρα. Με εξαιρετική ικανότητα αντίληψης, κάθε σημείο ντύνεται όμορφα χωρίς να καταρρέει ο βασικό μηχανισμός ενός καθαρόαιμου heavy metal τραγουδιού. Διπλές κιθάρες που εναλλάσσονται ή σε σημαδεύουν ταυτόχρονα. Το 80ς heavy metal είχε μεγάλο αντίκτυπο στα γούστα των μελών των Powerwolf και ακούγεται μέσα στις συνθέσεις τους, απλά με πιο σύγχρονο ήχο και παραγωγή και περασμένο από το δικό τους πρίσμα. Βοηθάει και η διαφορετικότητα του organ που χρησιμοποιείται όπως και η ιδιαίτερη φωνή του Attila. Μια από τις καλύτερες και πιο συμπαγείς συνθέσεις του ''Lupus Dei'' βρίσκεται στη μέση, δηλαδή το ''Behind the Leathermask''. Οι κιθάρες οργώνουν, ένας στρατός από riffs ουρλιάζει για την παράδοση σου. Τύμπανα σαν οβελισκοι που πέφτουν στα βράχια από ψηλά και βαρύτονική φωνή με μπόλικα ''οοοοωωωω'' για να συνδράμεις και συ στο τραγούδι με τον τρόπο σου. Τα ίδια στο πιο γρήγορο επαναλαμβάνονται στο ''Vampires Don't Die'' και δεν παίρνεις χαμπάρι πως περνούν τα λεπτά.

Αίσθημα σαν να παρακολουθείς την ταινία των 300 ή να την ζεις σαν να είσαι ένας από αυτούς τη στιγμή που ακούγεται το ''When the Moon Shines Red'' .Φταίει ο όγκος του τραγουδιού, η ατμόσφαιρα, τα Eija-uh, a eija-eija-uh!; Μάλλον όλα μαζί. Το πιο στρωτό ''Mother Mary Is a Bird of Prey '' είναι ένας heavy metal δυναμίτης και ίσως το αγαπημένο του δίσκου. Τα πάντα άρρκτηα συνδεδεμένα μεταξύ τους ωστέ το αποτέλεσμα να εμψυχώνει και να διασκεδάζει ταυτόχρονα. Δεν είναι τυχαία τα συναυλιακά ''hey hey'' που χρησιμοποιούνται. Το τραγούδι γεννήθηκε για να γίνει συναυλιακός ύμνος. Ένα είναι το σίγουρο με το συγκεκριμένο δίσκο. Θα εξυμνείται στο μέλλον από τις νεότερες γενιές και δεν θα είναι διόλου άδικο.