Massacra - Final Holocaust

Αν διαλέγαμε τη πιο ζωντανή, ενεργή,παθιασμένη, καινοτόμα περίοδο του death metal μάλλον θα μιλούσαμε για το 1987-1991. Δημιουργήθηκαν χιλιάδες demos, κυκλοφόρησαν εκατοντάδες άλμπουμς και πολλές δεκάδες από αυτά γνώρισαν την επιτυχία (στα όρια του death metal). Είναι κάποιοι death metal δίσκοι που τους γνωρίζει πολύ κόσμος που δεν ακούει death metal αλλά τους ξέρει λόγω μπάντας (Αμερικάνικες στο μεγαλύτερο ποσοστό). Είναι και κάποιες άλλες κυκλοφορίες που χαίρουν μεγάλης εκτίμησης αλλά μόνο στο στενό κύκλο των death metal οπαδών (Ευρωπαικές). Οι Γάλλοι Massacra μου είναι πολύ αγαπητοί, όπως και σχεδόν σε όλο το death metal κόσμο.  Από τις παλιότερες μπάντες του είδους, ειδικά στη Γαλλία (1986), κυκλοφόρησαν μέσα σε μια δεακετία ΠΕΝΤΕ άλμπουμς (εργατικότατοι και παραγωγικοί) από τα οποία τουλάχιστον τα πρώτα τρία θεωρούνται διαμάντια του είδους. Η αρχική σύνθεση της μπάντας έκανε ανακατατάξεις στις θέσεις και στα όργανα που θα αναλάμβανε ο καθένας μέχρι που παγιώθηκε κάπου στο 1988-89. Ήδη είχαν κυκλοφορήσει τα πρώτα demos ψάχνοντας μια εταιρία να κυκλοφορήσει το ντεμπούτο τους. Τελικά η εταιρία που δείχνει ενδιαφέρον θα είναι η Γερμανική Shark Records και το φθινόπωρο του 1989 το συγκρότημα μεταβαίνει στη Γερμανία για να ηχογραφήσει νέα και παλιά τραγούδια που θα αποτελέσουν το ντεμπούτο της μπάντας ''Final Holocaust'' (1990). Με σταθερή σύνθεση  και εταιρία και χωρίς να χάσουν καθόλου χρόνο κυκλοφορούν το καταπληκτικό ''Enjoy the Violence'' (1991). Αν και η Shark Records είναι πολύ καλή εταιρία, δεν είχε καμιά σχέση με το death metal και δεν ξέρω πόσο βοηθήθηκαν οι Massacra ώστε να βρούν το δρόμο στα σωστά αυτιά. Πάντως κάποιο όνομα το έκαναν για να υπογράψουν τελικά με την κραταιά Vertigo για τον τρίτο δίσκο ''Signs of the Decline'' (1992). Το είδος όμως άρχισε να χάνει σε δημοτικότητα και δυστυχώς οι Γάλλοι είχαν χάσει το τρένο της δόξας. Επιστρόφή στη Shark Records και το ''Sick'' (1994) τους βρίσκει πιο γκρουβάτους και πειραματικούς, λιγότερο death metal,περισσότερο thrash. Άπειρες οι πάντες που άλλαξαν μουσικό ύφος εκεί κοντά στο 1993-94. Πάντως ο δίσκος είναι πολύ καλός σε αντίθεση με το τελευταίο τους πόνημα ''Humanize Human '' που είναι μέτριο.  

Οι Massacra αφήσαν μια όμορφη παρακαταθήκη πίσω τους. Το ντεμπούτο περιέχει κάποια από τα καλύτερα τραγούδιατου Death Metal που έχουν γραφτεί εξερχόμενα από Γαλλία. Μια αδιάφορη εισαγωγή πριν μπει το ''Apocalyptic Warriors'', μια από τις παλιότερες και καλύτερες συνθέσεις τους. Μπορεί ο τίτλος να φέρνει σε Celtic Frost αλλά εδώ ακούμε Death/Thrash Metal που θυμίζει Sepultura εποχής Schizophrenia (1987), την ίδια χρονιά που είχε συντεθεί και η πρώτη δομή του συγκεκριμένου τραγουδιού. Ρυθμός που σπάει κόκκαλα, αδυσώπητο riffing και πυρινικά φωνητικά. Η παραγωγή του Ulrich Pösselt δίνει μια thrash χροιά στο δίσκο αλλά η επιθετικότητα των τραγουδιών ξεπερνά τέτοιες λεπτομέρειες.  Το ''Researchers of Tortures'' μπαίνει σαν καταστροφικός άνεμος και παίρνει τα πάντα παραμάζωμα. Όταν κόβει, δίνει βάση στις κιθάρες οι οποίες σείουν τα ηχεία από τη δύναμη. Ο δείκτης ταχύτητας στο κόκκινο, φωνή που μαζεύει τις λέξεις σαν μάζωξη τεράτων που εξαπολύονται όλα μαζί για κυνήγι,κιθαριστικό ντελίριο. Ένας ύμνος που δεν θα χαθεί από την death metal ιστορία όσο και να χει αδικηθεί.

Το ''Sentenced for Life '' παραλαμβάνει τη σκυτάλη, εξίσου παλιό τραγούδι. Εδώ μου σκάνε Morbid Angel επιρροές μιας και ακούω τις κιθάρες να διεστρεβλώνουν το ηχητικό φράγμα. Οι επιρροές του thrash metal στο ντεμπούτο είναι έντοντες και θα σας θυμίσει την αντίστοιχη Τευτονική σκηνή. Βάρβαρο, απειλητικό και επικίνδυνο death/thrash. Ηχητική κατεδάφιση στη συνέχεια χάρη στους κατεδαφιστικούς ρυθμούς που ρημάζουν τα πάντα γύρω σου.Οι συνθέσεις είναι δουλεμένες και εγγυούνται ότι θα αποσπάσουν το ενδιαφέρον του ακροατή μιας και είναι ολοκληρωμένα τραγούδια και όχι άβουλα και άστοχα ξεσπάσματα θορύβου. Διπλές κιθάρες που καταθέτουν δεκάδες πειστήρια, τα λες και riffs αν θέλεις, και κερδίζουν την υπόθεση. Αναμφισβήτητα το μεγάλου ατού των Massacra. Παχύ ιξώδες ένα και ένα τους που ρέουν σαν λάβα στα αυτιά μου.

Χωρίς να μπορεί να διεκδικήσει δάφνες πρωτοτυπίας (όπως και ελάχιστες μπάντες το 1990) αυτό που ακούς σίγουρα θα ικανοποιήσει τις όποιες βάναυσες ορέξεις έχεις (σε μουσικό επίπεδο). Δεν γλυκαίνει ποτέ, δεν χαρίζεται. Τραγούδια-θηρευτές και εσύ το θύμα. Τραυματικό παίξιμο που δίνει βάση στην έγερση πρωτόγονων συναισθημάτων. Χωρίς να εγκαταλείπουν στιγμή επιρροές από thrash μεγαλεία όπως αυτά των Possessed/Sepultura/Protector/Agressor, προσθέτουν περισσότερος Χάος, ταχύτητες και βαρβαρότητα. Και έτσι έχεις το Τελικο Ολοκαύτωμα. Μόνο το εξώφυλλο (όπως και των επόμενων άλμπουμς)  είναι λίγο παραίτερο αλλά το συγκρότημα συνεργαζόταν με τον Γάλλο καλλιτέχνη Gil Formosa ο οποίος ειδικευόταν στην ηρωική φαντασία.