Excalibur - One Strange Night

Κάμελοτ,Ιππότες Στρογγυλής Τραπέζης, Μάγος Μέρλιν, Άγιο Δισκοπότηρο, Εξκάλιμπερ,Βασιλιάς Αρθούρος. Βρεττανική ιστορία/μυθολογίαπου έγιναν πολύ αγαπητά από την metal κοινότητα, είτε σαν διάβασμα είτε σαν ακούσματα με αντίστοιχη θεματολογία. Και όχι μόνο...Πολλά συγκροτήματα ονομάστηκαν δανειζόμενα κάποιο από αυτά. Τραβώντας το ακόμα πιο πολύ, έχουμε ακόμα και καφετέριας, κλαμπάκια, συνδέσμους κτλ. Και γιατί όχι, τί πιο επικό από ιππότες, κάστρα και μάγους; Ένα από τα πολλά συγκροτήματα που χρησιμοποίησαν το όνομα Excalibur, το γνωστό σπαθί στο βράχο που όποιος το έβγαζε θα γινόταν και βασιλιάς της Αγγλίας, είναι ορμώμενο από την ίδια την Αγγλία και πιο συγκεκριμένα από το Bradford. Η ειρωνία είναι ότι καμιά από όλες αυτές τις μπάντες δεν κατάφερε να βγάλει το όνομα της από την αφάνεια. Καταραμένο όνομα. Επιστρέφοντας στη συγκεκριμένη μπάντα, μιλάμε για ένα συγκρότημα που υπήρξε μέρος του NWOBHM κινήματος.Ιδρύθηκε το 1981 και έβγαλε αρκετά demos στο πρώτο μισό των 80ς όπως και έδωσε αρκετές συναυλίες προσπαθώντας να γίνουν γνωστότεροι και να αποκτήσουν κάποιο σοβαρό συμβόλαιο.  Ένα ep που κυκλοφόρησε το 1985  από την Conquest Records δεν ήταν αρκετό και το συγκρότημα παρέμεινε στην αφάνεια. Σύντομα έγιναν αρκετές αλλαγές στη σύνθεση της μπάντας με μοναδικά αρχικά μέλη να παραμένουν οι Paul McBride (φωνή) και Paul Solynskyj (κιθάρες). Ο ήχος τους είχε αλλάξει σε πιο μελωδικό hard 'n' heavy, λογικότατο αφού πλέον μιλάμε για τα τέλη των 80ς. Τελικά με το νέο υλικό τους και με πενταμελή σύνθεση (με δυο κιθαρίστες αλλά και πλήκτρα) καταφέρνουν να βγάλουν το πρώτο και μοναδικό τους δίσκο ''One Strange Night'' το 1990 από την νεοσύστατη τότε Active Records. Και πάλι δεν κατάφεραν να ακουστούν πολύ παραέξω και τα ίχνη τους χάθηκαν, όχι μόνο σαν μπάντα αλλά και γενικότερα από τον σκληρό ήχο.

Το ορχηστρικό ''Una notte strana'' (one strange night στα Ιταλικά δηλαδή) δείχνει τις κιθαριστικές του διαθέσεις όπως και την μελωδική ατμόσφαιρα που θα ακολουθήσει. Το ''Fight'' είναι γρήγορο, καθαρόαιμο heavy metal και τιμά το όνομα της μπάντας, μουσικά και στιχουργικά. Η φωνή έχει αυτό τον AORίστικο τόνο αλλά η μουσική δεν την αφήνει να γίνει κάτι εύπεπτο και ευτελές. Οι κιθάρες είαι επιτακτικές και γλυστράνε πάνω σε γρήγορους, μεγαλοπρεπείς ρυθμούς. Ισχυρή εκκίνηση που συναρπάζει. Στο επόμενο τραγούδι όμως, το ''Waiting'' συναντάμε ένα διαφορετικό πρόσωπο. Πολύ μελωδικότερο, οι κιθάρες ακούγονται ερωτιάρικες, οι ρυθμοί πέφτουν, τα πλήκτρα χιονίζουν την ατμόσφαιρα. Μεγάλη ηχητική στροφή που ίσως να ξενίσει ή και να ξενερώσει πολλούς αλλά να ξέρετε ότι ακόμα και όταν φοράνε αυτή τη μουσική μάσκα,παραμένουν όμορφοι. Οι κιθάρες σρεντάρουν καταστροφικά, δεν έχουμε κλασσικό παράδειγμα απλοικής μπάντας που σερφάρει πάνω σε πλήκτρα και φωνητικά. Θα ακούσεις τον Paul να βγάζει τα σωθικά του σε στιγμές όσο Steve θα εξερευνά το όρια της κιθάρας του.

Αφού έχουμε ήδη αντιληφθεί ότι θα ακούσουμε ένα ισορροπημένο δίσκο hard rock και heavy metal, οργανικότατο και στις δυο περιπτώσεις, συνεχίζουμε την ακρόαση. Ευχάριστες μελωδίες, αρχιτεκτονικές συγχορδίες και σολαρίσματα με παθιασμένα φωνητικά. Το ''Round and Round '' ανήκει στα πιο εμπορικά του δίσκου αλλά και στα καλύτερα του. Πολύ πιασάρικη η βασική μελωδία, ονειρικά πλήκτρα και φλογοβόλα φωνητικά. Ο  McBride παίρνει τα περισσότερα εύσημα αυτού του τραγουδιού μιας και τραγουδά χωρίς σταματημό τόσο ζωντανά και ζόρικα που σε κερδίζει μονομιάς. Πάντως το τραγούδι σπιντάρει κατηφορικά και αλοίμονο σε όποιον δοκιμάσει την αντίθετη κατεύθυνση.

Όταν μιλάμε για hard rock, όλοι περιμένουμε έστω μια μπαλάντα. Εδώ βρίσκεται στο μέσο του δίσκου, το ''Frozen Promises'' που αποτελεί και τη μεγαλύτερη σύνθεση του δίσκου. Αργόσυρτες κιθαριστικές αρμονίες σε καταθλίπτουν πριν μια μελαγχολική φωνή σε αποτελειώσει. Ανεβάζοντας ελαφρά τέμπο, οι axemen σε κατασπαράσσουν με τα ηχητικά τους κύματα προσπαθώντας να σε κάνουν να χάσεις τη νοητή διαφορά ονείρου και πραγματικότητας. Η κιθαριστική δύναμη και έφοδος των ρυθμών καταστρέφει αυτό που θα ονομάζαμε μπαλάντα (θα έρθει αργότερα, στο ''Carole - Ann'')  σε άλλες περιπτώσεις/μπάντες αλλά στην τελική παίρνεις μια πολύ δυνατή δόση βαρβαρότητας. Το ''Early in the Morning'' (όπως και το ''Death's Door'') έρχονται από το ep που προηγήθηκε το 1988 και έχει εξώφυλλο..οπίσθια. Ε μην περιμένετε και πάλι αγριάδες, εδώ ξαναμπαίνουμε σε hard rock μονοπάτια με αύξηση της χρήσης πλήκτρων (και μπάσου, ο καημένος ο Geoff μόνο στο Lights Go Down ξεσαλώνει για λίγο). Πλάκα κάνω, το ''Death's Door'' είναι σκληρό σαν ατσάλι, θα μπορούσε να ήταν τραγούδι από μια Power Metal μπάντα των 90ς. Ταχύτατο, με σχολαστικές κιθαριστικό παίξιμο, πανέξυπνες και σωστά τοποθετημένες αλλαγές, εκρηκτικά φωνητικά, μια μεταλλική καταιγίδα.
Στο ίδιο μήκος κύματος, θα κλείσουν το δίσκο με το τελεταίο κομμάτι αφήνοντας την αίσθηση ενός heavy metal δίσκου στο τέλος. Παίζει και ένα σόλο-κλέψιμο maiden, τόσο ξόφαλτσο που θέλω να πιστεύω ότι το έκαναν επίτηδες σαν φόρο τιμής. Όπως και να χεί, το ''One Strange Night'' είναι ένας όμορφος δίσκος και σίγουρα δεν θα βγείς χαμένος αν τον ακούσεις.