SIG:AR:TYR - Northen

\r\n\r\n

SIG:AR:TYR: Περίεργο όνομα, έτσι; Βασικά είναι τα ονόματα από τα τρία γράμματα του αρχαίου Βόρειοευρωπαικού Ρούνο-αλφάβητου.Είναοι τα σύμβολα-ρούνοι για τις δυνάμεις του Χάους, της Ισορροπίας και της Τάξης. Η Καναδική μπάντα SIG:AR:TYR: είναι το παιδί του Daemonskald και δημιουργήθηκε το 2003. Ξεκίνησε σαν ambient με ακουστικές κιθάρες και σταδιακά προστέθηκαν πολλά παραδοσιακά και παγανιστικά στοιχεία στην μουσική τους καθώς επίσης έδειξαν και μια ροπή προς το ’’Black’’ Metal. Τρεις δίσκοι για τους SIG:AR:TYR: μέχρι τώρα και ένα μεγάλο δισκογραφικό διάλλειμα από το 2010 και μετά. Φέτος επιστέφει, όχι σαν one man’s project αλλά σαν κανονική μπάντα (4άρων ατόμων παρακαλώ) και το ’’Northen’’ θα κυκλοφορήσει σε cd στις 15 Απριλίου από την Hammerheart Records.

\r\n\r\n

Είναι χιλιάδες οι μπάντες που παίζουν πλέον folk/pagan/epic/black metal με viking θεματολογία. Γνώμη μου είναι πως ξεχωρίζουν μόνο λίγες δεκάδες. Και οι SIG:AR:TYR: μπορούν και είναι μέρος αυτής της μικρής ομάδας. Όσοι αρέσκονται σε ακούσματα όπως Primordial, Forefather, Winterfylleth, Falkenbach κτλ, ας προσθέσουν και αυτούς αν δεν το έχουν κάνει ήδη από τα προηγούμενα τους άλμουμς. Η ήχος πλέον ακούγεται πιο δυναμικός, πιο ζωντανός, πιο ανθρώπινος. Οι κιθάρες ράβουν επικά ριφς και ντύνουν την βικινγ θεματολογία από την οπτική πλευρά του Daemonskald. Τα φωνητικά ευσταθή, πάντοτε γεννημένα σε black metal σπηλιές, όσο και η μουσική τους προορίζεται για καταλευκα/πράσινα λιβάδια. Κάθε τραγούδι, με τον δικό του ρυθμό να καβαλιέται από τα έγχορδα και να ζυγιέται από τα τύμπανα. Οι SIG:AR:TYR: είναι το σφυρί που χτυπά πάνω στο καυτό μέταλλο και του δίνει μορφή, πιθανότα ένα πολεμικό όπλο. Παραδίδουν την δύναμη που χρειάζεται για να δημουργηθεί το καλούπι για κάτι ποιοτικό και με αντοχή στο χρόνο.

\r\n\r\n

Σε καμμιά περίπτωση δεν έχουν κόψει τους δεσμούς με το παρελθόν τους. Ίσως πλέον να ακούγονται πιο σκληροί, πιο οργανικοί αλλά τα μελωδικά περάσματα, ειδικά αυτά των ακουστικών κιθάρων είναι πολλά για να καταχωρηθούν.Πολεμική ατμόσφαιρα υπάρχει, αιμόφερτα σολαρίσματα, ευδαιμόνιες αρμονίες. Αλλά νιώθω ότι κάτι λείπει για να γίνει η υπέρβαση, για να μείνει ο δίσκος ως κλασσικός. Ίσως του λείπει ένα τραγούδι που να φτάνει στο ζενίθ, ίσως οι συνθέσεις να μην είναι 100% ολοκληρωμένες. Μιλάμε για δίσκαρο έτσι. Πάντως κάτι του λείπει και θα του στοιχίσει....

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n