Virgin Steele - Nocturnes Of Hellfire And Damnation

Μετά από 5 ολόκληρα χρόνια οι Virgin Steele επιστρέφουν με το Nocturnes Of Hellfire And Damnation  το οποίο είναι αισίως  το  Νο. 14 στην εντυπωσιακή δισκογραφία τους. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί οπαδοί του συγκροτήματος είναι απογοητευμένοι με την πορεία που ακολουθεί εδώ και αρκετά χρόνια ο David DeFeis ο οποίος κατευθύνει την δημιουργικότητά του σε projects τα οποία έχουν κυρίως concept χαρακτήρα, με τα αποτελέσματα να είναι κάποιες φορές εξαιρετικά και κάποιες άλλες αμφιλεγόμενα.
\r\nΟ νέος δίσκος λοιπόν διατηρεί αυτά τα στοιχεία αλλά η αλήθεια είναι ότι αρχίζουν να φαίνονται κάποιες μικρές διαφοροποιήσεις στο όλο στήσιμο της κυκλοφορίας. Ναι, ο δίσκος έχει σχετικά μεγάλη διάρκεια όπως και οι προηγούμενες κυκλοφορίες, περίπου στα 80 λεπτά, με την διαφορά ότι αυτή την φορά δεν πρόκειται για κάποιο concept παρά για μια συλλογή τραγουδιών με αρκετά μεγάλη συνοχή είναι η αλήθεια. Εξακολουθούν να υπάρχουν τα 7λεπτα-8λεπτα κομμάτια, δίπλα όμως και σε μικρότερης διάρκειας, κάτι το οποίο δίνει στον δίσκο την ευκαιρία να “αναπνεύσει” και να κρατήσει πιο εύκολα ζωντανό το ενδιαφέρον του ακροατή.
\r\nΣτο καθαρά μουσικό μέρος, το ύφος των Virgin Steele είναι παραπάνω από εμφανές, με την εκτεταμένη χρήση των πλήκτρων, τις χαρακτηριστικές μελωδίες, τον γνώριμο ήχο της κιθάρας του Edward Purcino και φυσικά την σήμα κατατεθέν φωνή του David DeFeis. Σε αντίθεση με προηγούμενες κυκλοφορίες ακούμε τον DeFeis αρκετά ανεβασμένο, με λιγότερους… ψιθύρους και περισσότερες κραυγές, αν και σε κάποια σημεία φαίνεται να προσπαθεί υπερβολικά. Εκτός από τα κλασσικά αργόσυρτα κομμάτια έχουμε και αρκετά πιο γρήγορα, γεγονός που τείνει να εντάσσει τον δίσκο κάπου στην μέση μεταξύ του σήμερα και του πρόσφατου παρελθόντος του συγκροτήματος. Όσοι οπαδοί είχαν αρχίσει να δυσανασχετούν με τον δρόμο που ακολουθούσε τα τελευταία χρόνια η μπάντα ίσως βρουν στο Nocturnes Of Hellfire And Damnation έναν λόγο να χαμογελάσουν, όχι γιατί πρόκειται να δούμε ένα νέο Invictus π.χ. (για πιο πίσω ούτε λόγος) αλλά γιατί ο δίσκος είναι πιο κοντά στον μέσο όρο του ήχου των Virgin Steele. Όσο για την παραγωγή, έχω την εντύπωση ότι θα μπορούσε να είχε γίνει λίγο καλύτερη δουλειά, καθώς λίγος περισσότερος όγκος στον ήχο δεν θα έβλαπτε, με το τελικό αποτέλεσμα να ακούγεται τώρα ελαφρώς “πριμαριστό”. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί το “εσωτερικό δάνειο” που κάνουν για άλλη μια φορά οι Virgin Steele από ένα alter ego τους, αυτή τη φορά από τους Exorcist, από το Nightmare Theater των οποίων 2 κομμάτια βρήκαν με πολύ μικρές αλλαγές τον δρόμο τους στο Nocturnes Of Hellfire And Damnation και μιλώ για τα Queen Of The Dead και Black Sun – Black Mass, το οποία εκτός του ότι ταιριάζουν απόλυτα στο κλίμα του δίσκου, συγκαταλέγονται μάλλον και ανάμεσα στα καλύτερά του.
\r\nΤο Nocturnes Of Hellfire And Damnation δεν φέρνει κάτι νέο στον ήχο των Virgin Steele, ούτε και πρόκειται να αποτελέσει αφορμή για να ασχοληθούν μαζί τους νεώτεροι οπαδοί, ωστόσο είναι μια δουλειά που τιμά το όνομα των Virgin Steele και δείχνει πως αν μη τι άλλο, μετά από δεκαετίες υπάρχουν ακόμα καύσιμα στην δεξαμενή του David και της παρέας του.

\r\n\r\n

Λάμπρος “Metalshock” Πανέτας

\r\n