Starbynary - Dark Passenger

                  Οι Starbynary είναι ένο νεοσύστατο συγκρότημα που αποτελείται προς στο παρόν μόνο από 3 μέλη μιας και ψάχνουν για μπασίστα και ντράμερ. Είναι Ιταλοί και παίζον power/prog metal. Η πρώτη τους δουλειά που βλέπει το φως του ήλιου είναι και ο πρώτος ολοκληρωμένος δίσκος τους, το  ’’Dark Passenger’’  και είναι κόνσεπτ ιστορία βασισμένη στο πρώτο βιβλίο του Αμερικανού συγγραφέα Jeff Lindsay ’’Darkly Dreaming Dexter’’ (πάνω στο οποίο βασίστηκε η επιτυχημένη σειρά ’’Dexter’’). Στα τύμπανα τους βοηθά ο Diego Ralli ενώ  μπασσογραμμές παιζονται από τον Mike LePond (Symphony X). Παραγωγή από τον Peter Pahor και artwork από τον γνωστό καλλιτέχνη Felipe Machado Franco (Blind Guardian, Rage, Secret Sphere).
\r\n                 Ένας συμφωνικός πρόλογος μας εισάγει στον κόσμο των Starbynary ωσότου το πρώτο κανονικό τραγούδι να ακουστεί από τα ηχεία. Τι παρατηρώ; 1) Η φωνή του Joe Cagianelli είναι αξιοπρεπής αλλά δέχεται βελτίωση, ειδικά όταν ακούγεται πιο γήινη, πιο βαριά. 2) Πολλά, μα πάρα πολλά πλήκτρα, χιλιάδες από δαύτα παρελαύνουν και κάνουν αγώνα δρόμου με τα drums. 3)Οι κιθάρες shreddάρουν, ακούγονται νεοκλασσικές, σολάρουν ακατάπαυστα διαγωνιζόμενες τα πλήκτρα που ηγεμονούν. 4) Καμμιά ποικιλία στα drums, ακούγεται το σύνηθες ντάμπα ντούμπα και περνούν απαρατήρητα, χωρίς να μας την χαλάνε όμως. 5) Το μπάσο ακούγεται σπάνια, αλλά όταν το πράττει, παράγει την δύναμη που πρέπει.
\r\n               Όπως καταλαβαίνετε, το ’’Dark Passenger’’ έχει τα πάνω και τα κάτω του. Το ίδιο ισχύει και για τα τραγούδια του ή και μέσα στα τραγούδια του. Παράδειγμα στο ομώνυμο τραγούδι όλα ξεκινούν άψογα. Ενισχυμένες κιθάρες, φωνή που τονώνει με στόμφο, ωραία σύνθεση. Και μετά μπαίνουν κάτι μοντερνοπαντερίστικες κιθαριστικές γρατσουνιές, χαζοχαρούμενα πλήκτρα, ένα παιδικό χτύπημα για να του φέρουν την κρέμα του και μια φάλτσα φωνή. Και μένω σύξυλος. Ευτυχώς υπάρχουν και τραγούδια που αξίζουν σαν ολοκληρωμένες συνθέσεις. Το ’’Blood’’ είναι ένα ενδυναμωμένο τραγούδι με τονωτικές κιθάρες και οι στίχοι ξεστομίζονται χωρίς φωνικές υπερβολές (μου θύμισαν και Stratovarius). Άσε που τα σόλος είναι στολισμένα με τις καλύτερες επιλογές τραβήγματος χορδών. Άλλο τρομερό τραγούδι είναι το Angra style ’’The Ritual - Modus Operandi -’’ που ομορφαίνει το σύνολο του δίσκου με τα περιέργως ευχάριστα πομπώδεις synths του και τις κιθάρες που το οπλίζουν με σθένος. Το μυστήριο στην όλη υπόθεση του ’’Dark Passenger’’  που γενικότερα με έκανε να βαριέμαι είναι ότι αν θέλουν (ή τελοσπάντων αν χτυπάνε στα σημεία που πονάω) μπορούν να ανταπεξέλθουν και σε μεγάλης διάρκειας τραγούδια όπως το ’’Turn Around, Look Away !’’ που επτά λεπτά εξαφανίζονται κάτω από το βάρος της ποιότητας. Δεν ισχύει το ίδιο δυστυχώς και για τα δεκαεπτά του τελευταίου.....

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n