Πραγματικό hard rock supergroup έχουμε εδώ. Και πώς να μην είναι έτσι αφού τα ονόματα και η ιστορία των μελών των Rated X μαρτυρούν από μόνα τους πάρα πολλά. Οι Joe Lynn Turner (Rainbow, Deep Purple, Yngwie Malmsteen), Karl Cochran (Ace Frehley), Tony Franklin (The Firm, Blue Murder, Whitesnake) και Carmine Appice (Vanilla Fudge, Rod Stewart, Ozzy Osbourne, Blue Murder) αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να θυμηθούν τα παλιά. Το ζήτημα είναι αν το αποτέλεσμα είναι ανάλογο της αδιαμφισβήτητης αξίας τους.
\r\n\r\n
Η απάντηση είναι και ναι και όχι. Εντάξει, η κλάση όλων τους είναι δεδομένη και στα θετικά τους είναι ότι το album δε μοιάζει αρπαχτή. Δουλειά έχει γίνει και τα περισσότερα κομμάτια έχουν να δώσουν πράγματα στον ακροατή. Όμως από την άλλη δεν υπάρχουν οι αξέχαστες στιγμές, τα τραγούδια που θα κάνουν τη διαφορά. Τα bluesy Get Back My Crown και This Is Who I Am ξεκινάνε καλά το δίσκο, το mid tempo Fire And Ice έχει κατακλέψει (ίσως και χωρίς να το ξέρει) το Scarecrow των Avantasia, το I Don’t Cry No More θα μπορούσε να είναι σε οποιονδήποτε Rainbow δίσκο μετά το 1977, το Lhasa επίσης και είναι από τα καλύτερα κομμάτια του album και πάει λέγοντας. Από την άλλη, δε λείπουν και οι πολύ μέτριες στιγμές με κυριότερες τα Devil In Disguise και Piece Of Mind, που δυστυχώς αφαιρούν πόντους από το τελικό αποτέλεσμα.
\r\n\r\n
Συμπερασματικά το Rated Χ είναι καλή δουλειά για τον οποιονδήποτε αλλά δυστυχώς μέτρια για τους δημιουργούς του. Αποκλειστικά για fans και νοσταλγούς του είδους.
\r\n\r\n
\r\n\r\n
Θοδωρής Χριστοδουλόπουλος
\r\n