Atriarch - An Unending Pathway

                     Μπερδεμένη ευχάριστα η μουσική των Αμερικανών Atriarch Που φτάνουν αισίως στον τρίτο τους δίσκο. Το ’’An Unending Pathway’’ κυκλοφορεί μέσω της Relapse ακολουθώντας το πολύ καλό ’’Ritual Passing’’ toy 2012 (Profound Lore=εγγύηση) και πλέον ο ήχος τους γίνεται ακόμα πιο ξεχωριστός. Προσκυνητήρι σε εικόνες αγίων της death rock, doom, black metal, punk και psychedelic drone/noise μουσικής, το ηχητικό τους πανδαιμόνιο τους βγάζει ασπροπρόσωπους. Και στην εποχή μας που λίγες κυκλοφορίες έχουν δικό τους χαρακτήρα, αυτό είναι ένα επιπλέον προσόν.
\r\n             Από το εξώφυλλο και τον τίτλο του δίσκου μόνο, ξέρεις ότι θα ακούσεις κάτι αποκρυφιστικό, κάτι τελετουργικό, κάτι σκοτεινό. Λιγοστοί ψίθυροι σε μια χαλαρωτική διάθεση με τύμπανα ιεροτελεστίας παραχωρούν την θέση τους σε μια πιο death/goth rock εστία με μια black metal αντιαισθητική αντίληψη που το κάνει ακόμα πιο απελπιστικό σαν άκουσμα. Το ’’Collapse’’ με το επαναλαμβανόμενο μοτίβο και τα φωνητικά έκκλησης/πρόκλησης μέχρι λιποθυμίας, με ένα αίσθημα δέους, κραυγές ανάμικτες με πόνο και μίσος μέσα σε αλλοπρόσαλλες κιθαριστικές ασάφειες. Πάντως ο μεγάλος παίχτης σε όλο τον δίσκο είναι ο Maxamillion που παίζει με ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο τα drums και ακούγεται έυθραστος και ζωντανός με κάθε του χτύπημα, τίποτε δεν είναι απλά συνοδευτικό. Το ’’Revenant’’, από τα καλύτερα του δίσκου, με μια σκεπτικιστική ατμόσφαιρα, βαρύ κλίμα δημιουργημένο μόνο από μάστορες του είδους. Black metal με punk πινελιές στο αρχικό ξέσπασμα του ’’Bereavement ’’ με μικρή διάρκεια, μέχρι ωσότου να προσανατολιστούν πάλι σε άλλα μουσικά όρια και τελικά να καταλήψει ο ακροατής παγιδευμένος μέσα στο στενό μουσικό τους βάθρο. Πνιγηρό το συναίσθημα στα τρία τελευταία και μεγαλύτερα σε διάρκεια τραγούδια. Στον μοναχικό δρόμο που διάλεξαν οι Atriarch, επισκέπτες μπορούν να υπάρξουν μόνο αντίστοιχες μοναχικές ψυχές. Αν χαλαρώσεις για λίγο, θα χαθείς στον κόσμο τους και μόνο κάποιοι ηχητικοί ορυμαγδοί θα σε επαναφέρουν στην πραγματικότητα. Σερνόμενοι ρυθμοί, ηλεκρονικά βουιτά, βομβοτρόμοι από μπάσο, αισθητήριες παραμορφώσεις σε εναγκαλιάζουν και η φωνή/τύμπανα σε σφίγγουν μέχρι να σε αποτελειώσουν.
\r\n                    Δεν ξέρω αν με ένα ξερό sludge/doom θα περιέγραφα την πλούσια μουσική τους αλλά τους αγγίζει αρκετά. Αν και δεν με αφήνει ανεπηρέαστο (αρνητικά) η πρόσμιξη πολλών ήχων (ειδικότερα κάποιων που δεν την παλέυω), το αποτέλεσμα είναι υποτακτικό και δεν επιτρέπει αμφιβολιών υψηλής αισθητικής και ποιότητας. Σίγουρα είναι για συγκεκριμένες ώρες και διαθέσεις. Και σίγουρα θα μπορούσαν να βελτιωθούν/αλλάξουν κάποια πράγματα. Να σημειωθεί ότι η παραγωγή είναι του Billy Anderson (Sleep, Eyehategod, Melvins) ο οποίος έχει συνεισφέρει στην μουντάδα/τελετουργία του ήχου τους. Η Relapse το διαθέτει σε cd και αρκετές διαφορετικές εκδόσεις βινυλίου.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n