DALTON - Pit Stop

             Οι Dalton δεν είναι καμμιά νεανική μπάντα που πήδηξε στο τραίνο του φρέσκου Aor/hard rock/melodic hair metal που κυριαρχεί (και πουλά στις μέρες μας). Οι Σουηδοί δισκογραφόυν από τα 80ς και έχουν κυκλοφορήσει ήδη 2 δίσκους, τα ’’The Race Is On’’ το 1987 και το ’’Injection’’ to 1989. Κάπου εκεί το διαλύσαν μιας και ερχομός των 90ς υπήρξε αδίστακτος για τέτοιου είδους μπάντες. Ο Mats ’’Dalton’’ Dalberg δημιούργησε τους Speedy Gonzales και οι αδερφοί Lindmark τους R.A.W. (οι οποίοι κυκλοφόρησαν δυο δίσκους). Το 2012 επανασυνδέθηκαν για ένα τηλεοπτικό ντοκυμαντέρ και μετά από μια συναυλία με τους Scorpions στα τέλη της ίδιας χρονιάς γλυκάθηκαν και είπαν να το συνεχίσουν. Και εγένετο ’’Pit Stop’’.

        Οι Dalton ακούγονται αρκετά παλιομοδίτες, σαν την μουσική που παίζαν και τότε. Κάπου είναι και λογικό μιας και 3 τραγούδια ανήκουν στο ντεμπούτο των R.A.W. και είναι τα ’’Dont Tell Me Lies’’, ’’50/50’’ και ’’TGIF’’ (Thank God Its Friday). ;Ίσως να υπάρχουν και άλλες ιδέες από τότε. Αν σου αρέσουν Bon Jovi, Europe και Def Leppard (χωρίς βέβαια να φτάνουν αυτό το επίπεδο) τους δίνεις μια ευκαιρία. Απλοικά τραγούδια, έτοιμα προς κατανάλωση, χτισμένα στα πλήκτρα τα οποία κάνουν κουμάντο και βασίζονται οι συνθέσεις. Αρκετά αδύναμα μουσικά, πιο πολύ πιθανότατα να ενδιάφερονται για το ευκολομνημόνευτο και το ευκολοαρεστό της υπόθεσης.  Τα τραγούδια διαδέχονται ευχάριστο το ένα το άλλο μιας και η μπάντα είναι περπατημένη και γνωρίζει που πρέπει να δώσει βάση. Υπάρχουν ωραία τραγούδια, υπάρχουν και αδιάφορες τσιχλόφουσκες. Το ’Dont Tell Me Lies’ για παράδειγμα με τα πολυφωνικά στο ρεφραίν, τα μελοστάλαχτα πλήκτρα,ο ενισχυτικός κιθαριστικός μονόλογος, όλα αυτά το κάνουν να ξεχωρίσει. Από την άλλη υπάρχουν και τραγούδια σαν το ’’Up & Down’’ με μια πιο ζωηρή έκφραση, αλλά και ένα γελοίο ρεφραίν να το συνοδέυει και να τραγουδιέται καμμιά εκατοστή φορά μέχρι να μας μετατρέξει τους ορχ.... σε roller coaster που θα λεγε και ο Bo Lindmark ή το ’’Bad Love’’ που είναι πιο βαρετό και από το να μετράς ανάποδα δευτερόλεπτα. Ευτυχώς τα περισσότερα δεν είναι αισχρά απλά δεν βλέπω το κατιτίς που θα τα ξεχωρίσει εκτός και αν δεν έχετε επαφή με το είδος και τότε θα βρείτε μια καλή μουσική αλλαγή σε αυτούς.Καλές στιγμές τα ’’ Hey You’’, ’’Follow Your Dreams’’, ’’One Voice’’  και ’50/50’’ με τον κομψό συνδυασμό του παλιομοδίτικου AOR/hard rock/melodic hair φρέσκο ήχο (από τον  Erik Mårtensson (Eclipse, W.E.T.)  να ενισχύει τις  όποιες αρετές τους. Επίσης συναντάμε περιπτώσεις σαν το ’’Something For The Pain’’ που φέρνει έντονα από Jovi σε επίπεδο αρπαγής (κλεψιμέικα, ο Dalton) αλλά και πάλι είναι ευχάριστο.

                   Ένας μέτριος δίσκος που προτείνεται μόνο σε κάποιον που θέλει να τα ακούσει όλα ή ξέρω γω επείδή λατρεύει τον συγκεκριμένο ήχο και θέλει να ακούει τα ίδια και τα ίδια με άλλους τίτλους. Καλύτερα ακούστε το ντεμπούτο των Dalton ή των R.A.W.