Sólstafir - Ótta

           Όσοι δεν γνωρίζουν τους Solstafir, το ’’Otta’’ είναι μια καλή ευκαιρία. Βέβαια οι Ισλανδοί έχουν μεταλλαχτεί κατά πολύ από τα πρώτα τους βήματα όταν ξεκίνησαν ως viking metal μπάντα. Ήδη από τον προηγούμενο  δίσκο τους ’’Svartir Sandar’’ τα black metal στοιχεία είχαν σχεδόν εξαλειφθεί. Πλέον όχι μόνο δεν υπάρχουν ’’ακραία’’ στοιχεία αλλά και τα μεταλλικά τους χαρακτηριστικά έχουν ελαττωθεί κατα πολύ χωρίς να χάνουν όμως σε δυναμικες. Και τις χρησιμποποιούν με τον καλύτερο τρόπ στο νέο τους δημιούργημα που κυκλοφορεί στις 29 Αυγούστου σε όλες τις μουσικές φόρμες και με διαφορετικές εκδόσεις για να καλύψουν όλα τα γούστα.
\r\n          Οι Solstafir είναι μια ξεχωριστή μπάντα. Θα τολμούσα να τους χαρακτηρίσω ακόμα και πρωτότυπους σε μια εποχή που θεωρούμε ότι έχουν παιχτεί και έχουμε ακούσει τα πάντα. ’Ισως φταίει οτί κατάγονται και από την απομονωμλενη Ισλανδία. Οι επιρροές στον ήχο τους απο Neil Young και Joy Division είναι πιο ευδιάκριτες από ποτέ περασμένες από σκληρές μεταλλικές κιθαριστικές γραμμές. Το ύφος στο οποίο τραγουδά ο Tryggvason είναι εξίσου ξεχωριστός. Μια μελαγχολική άυρα τον συνοδεύει όταν σιγοτραγουδά και απελευθερώνει συναισθήματα χωρίς να εκπέπτει στο αμάρτημα της κλάψας.
\r\n           Το ξεκίνημα γίνεται σε πολύ ήρεμους τόνους. Πιάνο και φωνή σε εισάγουν με διακριτικό τρόπο στον διαφορετικό κόσμο τους. Ίσως να μην ενθουσίασει μεταλλάδες αλλά σίγουρα θα τέρψει τα αυτιά αυτών που ψάχνουν Μουσική στην μουσική!! Ένα πέπλο σκοταδιού σκεπάζει την απλοική υπνωτική τους προσέγγιση ενώ βαρύθυμοι ρυθμοί απλώνονται αφήνοντας ίχνη μυστηρίου. Η post rock/metal ατμόσφαιρα τους μολύνεται από κραυγές που ξεριζώνουν γλυκά συναισθήματα καθώς οι θαρραλέες κιθάρες επιτίθονται. Υπάρχει ροή στο άκουσμα του δίσκου. Το τέλος της μια σύνθεσης σηματοδοτεί την αρχή του επομένου και όλα ακούγονται αρμονικά. Παρόλη την αρμονία του δίσκου, υπάρχει ποικιλία και ανομοιομορφία. Ήδη στο ομώνυμο τραγούδι γίνεσαι αυτόπτης μάρτυρας αυτής του της ιδιοτροπίας ακούγοντας banjo (ευρέως χρησιμοποιήται στο Αμερικάνικο country-blue grass) και δίνοντας ένα folkish τόνο στον ήχο τους. Βέβαια όλα αυτά γίνονται με λεπτότητα και δεν ακούγονται παρέταιρα. Στο ’’Dagmal’’ δίνει ρεσιτάλ ο Tryggvason. Ακούγεται τόσο συναισθηματικά φορτισμένος...σαν μάυρες τρύπες που εκτοζεύονται με κάθε του ανάσα και παγώνουν μονομιάς. Το ίδιο και ο ακροατής. Η μουσική που το συνοδεύει ακούγεται καυστική και κάνει την υποχθόνια δουλειά της χωρίς να το καταλαβαίνεις. Πιο κάτω θα έρθεις αντιμέτωπος με το ’’Non’’. Πιο μεταλλογενές, πιο ενδιαφέρον στα αυτιά μου. Όπως και να το κάνεις, η ομορφία του σκοταδιού αναδεικνύεται καλύτερα όταν είσαι πεινασμένος γι αυτό. Και μου έχουν λείψει οι πιο σκληρές στιγμές τους (το μοναδικό αρνητικό-αν μπορεις να το θεωρήσεις αρνητικό- του δίσκου). Ακούγεται πιο απειλητικό και εγείρει με μεγαλύτερη ευκολία το κέντρο τέρψης μου. Από τα αγαπημένα μου του δίσκου. Το Katatoniκό ’’Midaftann’’ έρχεται να σου απομυζήσει οποιαδήποτε ελπίδα για κάτι θετικό και χαρούμενο σαν σκέψη με τα βιολιά να έρπονατι κατω από το δέρμα σου. Το απόλυτο τέλος σε βρίσκει με το ’’Nattmal’’ και οι In The Woods του ’’Three Times Seven On A Pilgimage’’ σου σκάνε απροειδοποίητα. Στα 11 λεπτά της διάρκειας του, οι Solstafir σε δοκιμάζουν, πειραματίζονται πάνω σου. Η σύνθεση εξελίσσεται σταδιακά μέχρι να κορωφωθεί και να νώσεις το μεγαλείο της ηχηρότητας τους.
\r\n                   Άξιο αναφοράς είναι οτί το ’’Otta’’ είναι και πάλι τραγουδισμένος εξολοκλήρου στην γλώσσα τους και αποτελεί concept βασισμένο σε ένα παλιό Ισλανδικό σύστημα χρόνου που ονομάζεται ’’Eykt’’(οκτώ). Οι 24 ώρες της ημέρας χωρίζονται σε 8 μέρη των 3 ωρών και ο δίσκος ξεκινά τα μεσάνυχτα και επανέρχεται σε αυτό. Τυχεροί όσοι το αποκτήσουν στην διπλή έκδοση του digibox με 2 cds ή σε τριπλό βινύλιο μιας και περιέχονται 3 επιπλέον τραγούδια. Το ένα από αυτά είναι εξολοκλήρου καινούριο, το άλλο από το πρώτο τους ep και το τρίτο είναι το ομώνυμο του δίσκου σε άλλη εκτέλεση. Το ’’Otta’’ θέλει πολλά ακούσματα για να σου εκμυστηρευθεί και λειτουργεί μόνο σαν ολοκληρωμένο άκουσμα. Είναι μουσικη που μπορει να ακουστει απο ολους. Μακάρι να ήταν λίγο πιο σκληρός, σε σημεία τουλάχιστον, ωστέ να μπορούσε να αναδειχτεί σε όλο του το μεγαλείο.

\r\n\r\n

\r\n\r\n

\r\n