UNDER THE QUARRY: ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ LIVE REPORT
…και δεν είναι live report γιατί το Metalzone.gr είναι μια ιστοσελίδα της οποίας μοναδικοί χορηγοί είμαστε εμείς και η αγάπη μας για τη μουσική. Αποτέλεσμα; Ο φωτογράφος να μην έχει εξοπλισμό εκείνη τη μέρα γιατί τον χρησιμοποιούσε η σύντροφος του για τον άρτο τον επιούσιο και η γράφουσα να έχει πάθει πρώτη φορά στα 36 της «μέση» και να μην μπορεί να παρακολουθήσει όλο το φεστιβάλ από την αρχή μέχρι το τέλος.
Όμως το Under The Quarry είναι μια αξιόλογη και αγαπημένη διοργάνωση για μια σειρά από λόγους. Αυτός που με έκανε να παρευρεθώ έστω για τέσσερα συγκροτήματα ήταν ότι είναι ένα σημείο συνάντησης. Ανεξάρτητα από τις μπάντες που συμμετέχουν όλος ο μεταλόκοσμος περνάει από το άλσος γιατί είναι καλοκαίρι, γιατί είναι ένας πανέμορφος χώρος, γιατί δεν έχουμε φεστιβάλ με ελληνικά συγκροτήματα, γιατί έχει δωρεάν είσοδο, γιατί είναι μέσα στον αστικό ιστό και είναι εύκολη η πρόσβαση.
Εγώ έφτασα γύρω στις 20.00 και επειδή στην παρθενική διοργάνωση είχα πάει από τις 6 έπαθα την πλάκα μου με το πόσα αυτοκίνητα ήταν παρκαρισμένα περιμετρικά του χώρου και πως το άλσος έμοιαζε από τον κόσμο με μελίσσι την άνοιξη που ζουζουνίζουν τα μελισσάκια από παντού! Το θεατράκι ήταν γεμάτο κόσμο που βούιζε από συζητήσεις μιας και ήταν η ώρα που άλλαζαν οι μπάντες για να ανέβουν στη σκηνή οι Pulse R. Με συνοπτικές διαδικασίες και χαιρετούρες πήγα στις πάνω κερκίδες γιατί η ορθοστασία θα μου ήταν επίπονη και τους περίμενα να αρχίσουν. Τόσο ο ήχος όσο και ο φωτισμός ήταν στημένοι σε διαφορετικά σημεία από πέρσι πράγμα το οποίο με γέμισε ελπίδες ότι το ηχητικό αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο.
Από αυτά που διάβασα από τις ανταποκρίσεις που έχουν δημοσιευτεί μέχρι τώρα κάποιο τεχνικό πρόβλημα καθυστέρησε την έναρξη του φεστιβάλ και όλοι έκοβαν τραγούδια από το σετ τους. Οι Pulse R μάλιστα αναφέρθηκαν και σε ένα τροχαίο που είχε ένα μέλος του συγκροτήματος το οποίο τους πείσμωσε ώστε να παίξουν ακόμη καλύτερα. Η αλήθεια είναι ότι έπαιξαν ένα πολύ παθιασμένο σετ το οποίο διανθίστηκε από τις συμμετοχές του Άρη Λάμπου των Death Crop Valley και του διοργανωτή του φεστιβάλ Παναγιώτη Παπαγεωργίου των Parthian Shot. Το καλό με τις πάνω κερκίδες είναι ότι είχα πανοραμική θέα της σκηνής που με τη χρήση καπνού και του φωτισμού ήταν πολύ εντυπωσιακότερη από πέρσι! Ειλικρινά εκεί πάνω υπήρξαν στιγμές που έπιανα τον εαυτό μου να θέλει να απαθανατίσει φωτογραφικά αλλά από την άλλη ήταν και μια επαναφορά στις ρίζες του πως είναι να απολαμβάνεις μια συναυλία χωρίς να χρησιμοποιείς την κάμερά σου και απλά να ζεις το live!
Επόμενοι στη σκηνή οι Illusory. Πρώτη φορά που τους είδα live μετά την κυκλοφορία του Pollysylabic και ήμουν πολύ περίεργη για το αποτέλεσμα. Το σετ περιείχε κυρίως τραγούδια από το δεύτερο άλμπουμ τους και στη σκηνή τους συνόδεψε σε κάποια τραγούδια η Μαργαρίτα από τους Voice Box . Πολύ δεμένοι, πολύ προβαρισμένοι, πολύ καλή απόδοση όλων των κομματιών. Μόνη παραφωνία ότι σε κάποια τραγούδια στην αρχή, η φωνή του Δημήτρη ακουγόταν πολύ πιο πάνω από τα υπόλοιπα όργανα.
Καπνός, φωτισμός και στο βάθος τα φώτα της Αττικής για back ground συνέθεταν ένα ιδανικό σκηνικό για συναυλία που σπάνια απολαμβάνουμε στο ιδίωμα μας και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος που το Under The Quarry δεν χάνεται!
Μετά από την καθιερωμένη αλλαγή ανεβαίνουν στη σκηνή οι Mother Of Millions. Πολύ διαφορετικό στυλ από τους προηγούμενους και μπροστά σε ένα κατάμεστο θεατράκι μας μετέφεραν σε εντελώς διαφορετική διάθεση από τους προηγούμενους. Κι ενώ η μουσική τους είναι υπερβατική σε ατμόσφαιρά ο Προκοπίου από σκηνής έσπασε τον πάγο με το κοινό και τους πήρε με το μέρος του. Όπως μας πληροφόρησε έπαιξαν μουσική μόνο από το πρώτο τους άλμπουμ Human με ένα ή δύο από το επερχόμενο Sigma. Ότι κι αν γράψω είναι πολύ φτωχό να περιγράψει τη μουσική τους και σίγουρα δεν μπορεί να σας μεταφέρει την ατμόσφαιρα που έπεσε σα πέπλο πάνω στο θεατράκι. Αναμένω το καινούριο άλμπουμ γιατί το Silence το ερωτεύτηκα και σίγουρα δεν θα χάσω επόμενο Live τους!
Προτελευταίοι της βραδιάς οι DIVINER, βοήθειά μας, με τον Γιάννη Παπανικολάου να κάνει όλο το θέατρο παρέα με το χαβαλέ του. Εντελώς άλλο ύφος από τους ατμοσφαιρικούς MOM με heavy metal ρίζες και σύγχρονο ήχο δόνησαν το θέατρο από την πρώτη πενιά. Επειδή τους έχω ξανακούσει θα πω ότι το αποτέλεσμα του ήχου τους αδικούσε πολύ. Κάποιο θέμα είχε και ο Φραγκίσκος με τα ντραμς αλλά έπαιξαν με πάθος και κέφι. Το σετ είχε τραγούδια από το πρώτο άλμπουμ «Γιατί δεύτερο δεν υπάρχει… να γράφουμε κάνα τραγούδι σιγά σιγά» όπως πείραξε χαρακτηριστικά τον Φραγκίσκο ο Γιάννης. Ο κόσμος είχε συγκεντρωθεί μπροστά τους και συμμετείχε με παλμό. Εντωμεταξύ στο τελευταίο τραγούδι ο Γιάννης έλεγε κάτι ατάκες, τους στυλ τελευταίο είναι παιδιά τελειώνουμε σαν να μας έδινε κουράγιο. Εμένα μου ταίριαξαν λόγω μέσης αλλά φαντάζομαι το έλεγε και για όλους όσους ήταν εκεί από τις 6 το απόγευμα που άνοιξαν οι πόρτες γιατί είχε ήδη φτάσει 0.30.
Σε αυτό το σημείο αποχώρησα και εγώ αλλά όχι πριν κάνω μια στάση στο στάντ με τους Μεταλλάδες του Άρη Λάμπου που μου έφτιαξε επιτόπου τον Metal God στο εσώφυλλο αντί αφιέρωσης. Εντάξει δεν υπάρχει το παλικάρι!
Κλείνοντας θέλω να σε προλάβω αξιότιμε αναγνώστη και να γράψω το εξής. Γιατί έγραψες ένα κείμενο ελλιπές που δεν αναφέρεται στους Sirius, Given Free Rein & Maplerun αφού δεν ήσουν εκεί;
- Γιατί είναι ένας ελάχιστος φόρος τιμής στην μεγάλη προσπάθεια του Παναγιώτη που είχε την «φαεινή» ιδέα να χτυπήσει την πόρτα ενός δημάρχου, αντιδημάρχου, δήμου και να ζητήσει ένα αποκλεισμένο είδος μουσικής να έχει την ίδια αντιμετώπιση με τα είδη που προβάλλονται από παντού. Και μπορεί να μην είμαστε όλοι ψηφοφόροι Γαλατσίου κύριοι τοπικοί άρχοντες αλλά με την απόφασή σας να φιλοξενήσετε τη μουσική μας ως ισότιμη μέσα στις εκδηλώσεις σας γίνεστε σεβαστοί από όλους μας. Σε αντίθεση με άλλους δήμους που δεν έχουν αφήσει τους μεταλλάδες να παίζουν «ντρανγκα ντρούγκα» τις κιθάρες τους μέσα στους πολιτιστικούς χώρους.
- Γιατί τα συγκροτήματα που είδα με γοήτευσαν. Έδωσαν ψυχή, έπαιξαν ωραίες μουσικές και άξιζε να το ακούσουν έστω και με αυτό τον τρόπο ότι έκαναν καλή δουλειά!
- Αλλά κυρίως γιατί πέρασα πολύ ωραία! Γιατί ανυπομονώ για το επόμενο και γιατί ελπίζω να βάλουμε με αυτό το κείμενο ένα λιθαράκι που θα φτάσει στο αυτί του δημοτικού συμβουλίου και θα φροντίσει να περάσουμε ακόμη καλύτερα στο Under The Quarry III.
Για φωτογραφίες θα σας παπαπέμψω στα μάτια του φεστιβάλ τον εξαιρετικό Θέμη Γιαννόπουλο.