Night Threat - Negative Existence

Είκοσι χρόνια αναμονής για το ντεμπούτο.  Ούτε πέντε, ούτε δέκα.  Από το 1998 που βάπτισε  μια παρέα παιδιών την μπάντα του ως Night Threat μέχρι και προσφάτων που κυκλοφόρησαν επίσημα το πρώτο τους υλικό, η μπάντα άλλαξε κατά πολύ. Από τα μέλη της μπάντας μέχρι και τον ήχο. Ιδρυτής και κύριος συνθέτης της μπάντας, ο Φώτης. Με την πιο δυνατή ομάδα που πέρασε από τις τάξεις της μπάντας, σίγουρα η πιο οργανωμένη και συγκεντρωμένη στον στόχο της. Και το ΄΄Negative Existence’’ να γίνεται πραγματικότητα και να είναι διαθέσιμο από τις τελευταίες μέρες της χρονιάς που πέρασε στο bandcamp της μπάντας (https://nightthreat.bandcamp.com/) αλλά και σε αυτοχρηματοδοτούμενο cd.

 Πιστέψτε με, εδώ δεν μιλάμε για κλασσικό τευτονικό ή bay area thrash που κατά κόρο αντιγράφουν οι Ελληνικές μπάντες (όχι ότι μας χαλάνε). Οι επιρροές ξεκινούν και τελειώνουν αλλού. Μιλάμε για πολύ πιο τεχνικό thrash, εμπλουτισμένο με death metal riffs και φωνητικά. Από το εναρκτήριο τραγούδι, το Annihilator πνεύμα πλανάται και δίνει τις ευλογίες του. Από εκεί και πέρα, τεχνικός οργασμός, με το μπάσο να ανακατευθύνει ταχύτητες και ρυθμούς και να ξεπροβάλλει αυτούσιο. Τεχνικότατες τυμπανοκρουσίες, ορίζουν το ακουστικό χάσιμο όσο τα riffs διαβρώνουν οτιδήποτε μεταλλικό θεωρείτε ανθεκτικό. Η αγάπη για τους Death είναι έκδηλη, τους τιμούν και τους προσαρμόζουν στο ήχο και τις ανάγκες τους χωρίς να αντιγράφουν. Συμπαγής ήχος που σε φέρνει αντιμέτωπο με ένα ηχητικό τοίχος που αφού σου διαλύσει τα μούτρα, πέφτει πάνω σου. Το ρυθμικό ντουέτο είναι ασυναγώνιστο, κλειδώνουν κάθε δευτερόλεπτο μέσα σε μια γροθιά μουσικού όγκου.  Οι Axemen της μπάντας παίζουν βαθιά και ουσιώδη riffs, βγάζοντας έξω μια απύθμενη δύναμη όσο  και λεπτομέρεια. Κάθε ακρόαση σε εξαναγκάζει σε εξονυχιστική προσοχή λόγω μουσικού πλούτου και νέες ανακαλύψεις ξεπροβάλλονται σε κάθε μια από αυτές. Μόνο το ‘’ Psychodrama ‘’ να ακούσεις, θα νιώσεις  και θα σκύψεις το κεφάλι με υποτακτική αποδοχή, πριν αρχίσεις να το χτυπάς αλαφιασμένος δεξιά-αριστερά ακολουθώντας τις προσταγές που επιτάσσει. Οι στίχοι δεν ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα του είδους αλλά εκσφεντονίζονται με εφιαλτικό τρόπο, λέξη προς λέξη, δημιουργώντας μια επιπλέον ωμότητα, αντιτίθοντας στους πιο τεχνικούς-εκλεπτυσμένους ήχους των μουσικών της μπάντας. Ισορροπία που φτάνει την τελειότητα. Τελικά άξιζαν τα είκοσι χρόνια. Το μοναδικό κρίμα είναι ότι όταν άκουσα τον δίσκο, είχα ήδη παραδώσει με τα καλύτερα άλμπουμς του 2017 . Συμβόλαιο, ΤΩΡΑ!!!