Krull - The Black Coast

Οι Krull δημιουργήθηκαν το 1998 από τον  Luis Domingos υπό το όνομα Eternal Fate (σαν Suprema τα πρώτα χρόνια). Ο Βραζιλιάνος ήθελε να παίξει Heavy Metal με θεματολογικές επιρροές από Hyborian Ages (Κόναν δηλαδή), μεσαίωνα, επικές μάχες, μυστικισμό και ηχητικά επηρεασμένος από μπαντάρες όπως Iron Maiden, Judas Priest, Accept, Mercyful Fate, Exciter, Manowar, Chastain, Medieval Steel, Cirith Ungol κ.α. Σαν Eternal Fate, στο διάστημα μεταξύ 2003-2010  κυκλοφόρησαν 3 eps, με το "Metal Swords and Fire" (2008) να αποσπά διθυραμβικές κριτικές και η μπάντα να παίρνει μέρος στο γνωστό Βραζιλιάνικο Φεστιβάλ Wacken Metal Battle Brasil (του 2011) και να κερδίζει τη δεύτερη θέση. Το 2014 η μπάντα μετονομάζεται σε Krull , μιας και η πλήρης σύνθεση της μπάντας (εκτός του Luis φυσικά) αλλάζει. Πλέον με εταιρία από πίσω τους, την Γερμανική Iron Shield Records, το ντεμπούτο τους ‘’ The Black Coast’’ κυκλοφορεί στις 27 Απριλίου σε cd ενώ θα ακολουθήσει κάποια στιγμή και στο φορμάτ του βινυλίου.

Επικό heavy metal λοιπόν, προερχόμενο από Βραζιλία. Αυτό τις περισσότερες φορές σημαίνει ανόθευτο πάθος και τεράστια αποθέματα όρεξης αλλά και πιθανότατα αδύναμη παραγωγή, απλοικοί στίχοι, φτωχό εξώφυλλο. Ισχύουν όλα. Μετά τη σύντομη εισαγωγή που προσπαθεί να σε εισάγει στον επικό τους κόσμο, έχεις heavy metal σφυρηλατημένο στα αμόνια των Accept και Judas Priest. Λίγο σπαστικό το drumming, αλλά ευτυχώς καλύτερη δουλειά στο μπάσο που ακούγεται ζωντανό και στην κιθάρα που πλέκει ωραίες μελωδίες. Ο ίδιος ο ιθύνουν νους της μπάντας, κάνει δυο ειδών φωνητικών, κάποια πιο γήινα και κάποια high pitched δίνοντας επιπλέον ποικιλία λες και ακούς δυο εντελώς διαφορετικούς τραγουδιστές. Κουράζει ελαφρώς η επανάληψη των λιγοστών στίχων αλλά δουλεύει πιο πιασάρικα το όλο θέμα. Η επική ατμόσφαιρα κερδίζεται με την φωνή και τα riffs, κρίμα που αυτός πίσω από τα κρουστά ακούγεται πιο βαρετός και από το drum machine των Running Wild. Γενικότερα το συνθετικό επίπεδο των τραγουδιών είναι σε πολύ καλό επίπεδο έχοντας βέβαια και τραγούδια που τα προσπερνάς αβίαστα σαν το ‘’Marching to the Mountains’’μιας και δεν έχει να προσφέρει τίποτα. Προσπάθεια σε πιο αργές ταχύτητες με ακόμα πιο μεγάλη βάση στα riffs κρίνεται αρκετά καλή αλλά ακόμα και εδώ τα drums σπάνε…καρύδια. Άσε που δεν τους ταιριάζουν οι μεγάλες συνθέσεις. Χίλιες φορές σε πιο τραχείς, γρήγορους ρυθμούς, χωρίς πολύ κόπο. Στακάτο heavy metal χωρίς να ζητά αλλά και να προσφέρει πολλά.

Υ.Γ. Δεν υπάρχει κάτι διαθέσιμο  να ακούσετε από τον καινούριο δίσκο, άρα ακούτε το προηγούμενο ep.